By żyć w zgodzie z innymi i samym sobą. To, co dzisiaj uważamy za jogę - te wszystkie trójkąty, lotosy, powitania słońca - to tylko wierzchołek góry "jogowej". W czasach gdy powstawała joga, około 5000 lat p.n.e., celem jej uprawiania nie było zawinięcie się w precel ani stanie na rękach, ale uspokojenie umysłu, osiągnięcie spójności - wewnętrznej i zewnętrznej - a także jedności z Bogiem i szczęścia. Jako pierwszy napisał o tym Patańdźali, który żył na przełomie IV i V wieku n.e. Jego Jogasutry to zbiór krótkich zdań na temat jogi, rodzaj notatnika, wielokrotnie w historii opatrywanego komentarzami różnych joginów. Ta książka również stanowi rodzaj komentarza do myśli wyrażonych przez Patańdźalego, choć jej autorka nie stara się wyjaśniać, co mistrz miał na myśli, a raczej podpowiada, jaką naukę może wyciągnąć z Jogasutr współczesny człowiek. Zdaniem Patańdźalego, ponieważ ludzki umysł zwykle pozostaje nadaktywny, wszyscy cierpimy. By skończyć z cierpieniem, trzeba go uspokoić. Do tego celu służy medytacja, ale przyda się też siedem innych elementów jogi, między innymi asana, czyli wygodna pozycja do medytacji, oraz jamy i nijamy. Te ostatnie na pierwszy rzut oka przypominają Dekalog. Nie bez przyczyny - można je traktować jak zbiór zasad etycznych, które chronią porządek społeczny. Jednak ich główne zadanie jest inne. Jamy i nijamy mają przede wszystkim chronić nas przed nami samymi. Dbają o naszą karmę, o wewnętrzną integralność, o spokojny sen i o to, byśmy mogli patrzeć na siebie w lustrze. I w pewnym sensie - o nasze szczęście. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.

Iteligencja duchowa dla zaawansowanych. Myślenie o tym, że może istnieć meta system - coś co łączyło by w sobie wszystkie duchowe ścieżki, modele człowieczego rozwoju, mistykę wschodu i zachodu, filozofię wszystkich stron świata - z pozoru wydaje się absurdalne. Jednak poczucie absurdu mija, kiedy zaczynamy poznawać arkana alchemii. Kiedy widzimy alchemię i jej dokonania z tej samej perspektywy, którą odkrył Carl Gustav Jung: modelu opisującego przemianę, która miała się dokonać we wnętrzu alchemika. Bo właśnie tym jest prastara alchemia: metamodelem duchowego rozwoju, z którego czerpały później właściwie wszystkie religie współczesnego świata. Według zarówno alchemików, jak i wielu starożytnych mędrców, naszym duchowym rozwojem rządzą trzy kluczowe procesy: czernienie (nigredo) - stan zastany, to co nas blokuje, utrudnia życie i sprawia, że nie możemy być w pełni szczęśliwi; wybielenie (albedo) - proces czyszczenia, pozbywania się blokad oparty na dwóch filarach: medytacji (meditatio) i pracy z własną wyobraźnią (imaginatio) i w końcu czerwienienie (rubedo), gdzie ciężki pierwiastek o niskiej wartości staje się złotem - bezcennym kruszcem duchowego rozkwitu. Niniejsza książka jest efektem z górą dwudziestu pięciu lat poszukiwań, w czasie których autor śledząc dokonania wielu religii, systemów filozoficznych i modeli duchowych starał się znaleźć odpowiedź na dwa zaledwie pytania: czy istnieje ponadreligijny model duchowego rozwoju człowieka, który w jasny i logiczny sposób opisywałby możliwości eksploracji naszej duchowości, a jeśli tak, to co należy zrobić, jakie narzędzia zastosować, by ten model wprowadzić w nasze życie, by móc duchowo wzrastać. Książka „Alchemia duchowego rozwoju” zawiera odpowiedzi na powyższe pytania. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.