Przebieg wojny z lat 337-363, nazywanej przez autora wojną o Nisibis, był wyjątkiem od tradycyjnej rzymskiej metody prowadzenia działań zbrojnych, opierającej się na doprowadzeniu do rozstrzygającej bitwy. Cesarz Konstancjusz II przyjął strategię defensywną i stosował obronę mobilną, polegającą na małych siłach granicznych (limitanei) broniących umocnionych miast, wspieranych przez ograniczone kontrofensywy armii polowej Wschodu. Ten sposób prowadzenia walki skutecznie powstrzymywał perskie uderzenia przez 24 lata. Jednak gdy cesarzem został Julian, dostęp do większych zasobów skłonił go do porzucenia obrony mobilnej na rzecz inwazji mającej doprowadzić do zmiany władzy w Persji. Choć nowy cesarz dotarł do Ktezyfontu, to nie potrafił zdobyć perskiej stolicy. Został pokonany w bitwie i zabity. W wyniku tej porażki Rzymianie wznowili i udoskonalili obronę mobilną, co pozwoliło wschodnim prowincjom cesarstwa przetrwać upadek zachodniego Cesarstwa Rzymskiego.

John Harrel wykorzystuje swoje osobiste doświadczenie dowodzenia do przeprowadzenia analizy strategicznej, operacyjnej, taktycznej i logistycznej tych kampanii i bitew, podkreślając ich długoterminowe znaczenie.

Kariera wojskowa Johna S. Harrella trwała 40 lat. W 1971 r. jako kadet wstąpił do Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Stanowym Kalifornii w Northridge został podporucznikiem Piechoty Morskiej. W 1980 r. został przeniesiony do Gwardii Narodowej Kalifornii (wchodzącej w skład Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych) na stanowisko kapitana. Ostatecznie osiągnął stopień generała brygady i w momencie przejścia na emeryturę był dowódcą Gwardii Narodowej Kalifornii. Jako prawnik pełnił funkcję zastępcy prokuratora generalnego Kalifornii przez 28 lat.

Końcowe dekady XVII wieku oraz wiek XVIII słusznie zostały obwołane okresem klasycznym fortyfikacji artyleryjskich. Była to epoka, w której twierdze oraz kompleksy fortyfikacyjne kształtowały kalkulacje strategów i mężów stanu, a często również dyktowały bieg kampanii. Włoskie i holenderskie tradycje projektowania twierdz zostały wówczas doprowadzone do perfekcji, a pod koniec tego okresu Fryderyk Wielki oraz Montalembert utorowali drogę dla twierdz pierścieniowych oraz innych koncepcji, które miały zdominować sztukę fortyfikacyjną w XIX wieku.

Ta epoka była okresem niemal nieustającej wojny. Christopher Duffy zgłębia wpływ twierdzy na wojny dynastyczne Burbonów, Habsburgów i Hohenzollernów, walkę o dominację w rejonie Morza Bałtyckiego, ostatnie krucjaty Zachodu przeciwko Turkom oraz na toczone w szczególnych warunkach kampanie w koloniach i wojnę o niepodległość USA.

Sławni Vauban i Coehoorn zostają przedstawieni w kontekście miejsca i czasu, w jakich żyli; rozważa się ich działalność w roli tak oblegających, jak i budowniczych twierdz. Eric Dahlberg, Prospero Verboom oraz inni ważni praktycy wojny oblężniczej, zazwyczaj ignorowani przez historyków, teraz zostają obdarzeni uwagą, na jaką zasługują.

Christopher Duffy twierdzi, że determinującym czynnikiem w wojnie oblężniczej w tym okresie była ciągłość kierowania państwem. Owo biurokratyczne wsparcie wiązało się z powstaniem profesji inżyniera wojskowego oraz wynikłą w efekcie separacją oficerów sił polowych od szczegółowego kierownictwa nad działaniami oblężniczymi. Odnajdujemy tu jeden z tych procesów, których obecność tłumaczy paradoks polegający na tym, że pod koniec wspomnianego okresu atakowanie i obrona twierdz – jednocześnie osiągając wysoki stopień wykonania technicznego – nie stanowiły już głównego ani kształtującego doświadczenia wojny.

Autor

Christopher Duffy studiował historię w oksfordzkim Balliol College. W 1961 roku dołączył do grona pracowników Royal Military Academy Sandhurst (Królewskiej Akademii Wojskowej w Sandhurst), a obecnie jest starszym wykładowcą Department of War Studies and International Affairs (Wydziału Badań nad Wojną oraz Spraw Międzynarodowych). Pełni funkcję głównego sekretarza British Commission for Military History (Brytyjskiej Komisji ds. Historii Militarnej) i wiceprzewodniczącego Military History Society of Ireland (Stowarzyszenia Historii Militarnej Irlandii), a także należy do Fortress Study Group (Grupy Badań nad Twierdzami) i Stichting Menno van Coehoorn (Fundacji im. Menno von Coehoorna). Jest autorem Siege Warfare: The Fortress in the Early Modern World 1494-1660, Routledge & Keegan Paul 1979 [polskie wydanie jako Wojna oblężnicza 1494-1660. Twierdze w nowożytnym świecie, Wyd. NapoleonV, Oświęcim 2017].

Autor zauważa, że I wojna światowa wpłynęła na rozwój trzech zagadnień, które miały mieć decydujące znaczenie przy prowadzeniu przyszłych wojen. Zdaniem von Eimannsbergera są to: zagadnienie mechanizacji, lotnictwa i mobilizacji gospodarczej. W niniejszej publikacji podjął pierwszy z tych tematów. Praca opisuje wykorzystanie pojazdów pancernych w I wojnie światowej na przykładzie konkretnych bitew, bilans dokonań tego rodzaju maszyn, a także rozwój broni pancernej po 1918 roku.

Największa jednak część książki omawia teorię i sposoby obrony oraz natarcia podczas prowadzenia wojny pancernej.

Do książki dołączono także kilka map, ilustrujących działania militarne podczas I wojny światowej.

Prowadzona w latach 114-117 wojna Rzymu z Partami stanowiła, jeśli spojrzeć na nią przez pryzmat zaangażowanych środków i ambicji, jedno z największych przedsięwzięć polityczno-militarnych w historii Imperium Romanum. W dziejach tych niewiele było też przełomów porównywalnych z tym, który dokonał się po 117 roku w zakresie rzymskiej wielkiej strategii i ideologii imperialnej. Jednak czy oba te zagadnienia łączą się ze sobą? Niniejsza praca ma na celu określenie zależności między prowadzoną przez Trajana wojną na Wschodzie a rzymskim ekspansjonizmem w okresie pryncypatu. Z jednej strony oznacza to poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy podjęta w 114 roku próba rozszerzania wschodnich granic Imperium wyrastała z zasad rzymskiej ideologii imperialnej i wielkiej strategii – gdyż to one najpełniej wyrażały ów ekspansjonizm – czy też w jakimś aspekcie wykraczała poza nie. Z drugiej strony, autor starał się określić wpływ wojny partyjskiej na stosunek Rzymian do ekspansji, w szczególności zaś na ich rezygnację z doktryny nieograniczonych podbojów.

Mateusz Byra (ur. 1975), doktor nauk humanistycznych, absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Jego zainteresowania badawcze dotyczą przede wszystkim militarnych dziejów wczesnego Cesarstwa Rzymskiego. Autor kilkunastu prac naukowych i popularnonaukowych, m.in. monografii „Wojna o tron cezarów (68-70 r. n.e.)”, opublikowanej przez Wydawnictwo Napoleon V w 2014 roku.

Zasięg i zakres wojny peloponeskiej w V w. p.n.e. doprowadził do tego, że opisywana była nieraz jako „wojna światowa” w miniaturze. Dwudziestosiedmioletni konflikt, sercem którego była walka między Spartą a Atenami, wciągnął poleis ze wszystkich stron świata: od Byzantion na północy po Kretę na południu, od Azji Mniejszej na wschodzie, po Sycylię na zachodzie.

Odkąd Tukidydes opisał tę wojnę jako „największe poruszenie, jakie przydarzyło się Grekom”, wiele prac poświęcono poszczególnym jej epizodom i aspektom. Niniejsza rzetelna pozycja jest pierwszym wydanym od przeszło siedemdziesięciu pięciu lat jednotomowym opracowaniem na temat całego konfliktu.

Profesor Szabo kwestionuje utrwalony mit, jakoby zwycięstwo w wojnie siedmioletniej przyniosły umiejętności militarne i wytrwałość króla Prus, zwanego Fryderykiem Wielkim. Twierdzi natomiast, że państwo to nie zwyciężyło, a zaledwie przetrwało – mimo, a nie z powodu działań i decyzji swego władcy. Wojna siedmioletnia nie była „gabinetowa”, jak opisuje ją historia, ale doprowadziła wszystkich uczestników na skraj upadku, co zmieniło oblicze Europy. Książka ta zajmuje się z równą uwagą wszystkimi głównymi uczestnikami wojny i strefami starć, opisuje strategię i taktykę dowódców wszystkich armii, analizuje wszystkie większe bitwy i wyjaśnia dyplomatyczne, polityczne oraz finansowe aspekty konfliktu. Jasna analiza polityki brytyjskiej, francuskiej, pruskiej, austriackiej, rosyjskiej i szwedzkiej oraz działań tych państw wskazuje nową, ogólną perspektywę wojny.

Ostatni tom oklaskiwanej trylogii Richarda J. Evansa o narodzinach, rozkwicie i upadku nazistowskiego państwa. Wojna Trzeciej Rzeszy opisuje jak Niemcy ruszyły z impetem ku własnej zagładzie, niszcząc po drodze cały kontynent.

Wszyscy wiemy, jak kończy się ta historia (...), ale Richard Evans wieńczy ją po mistrzowsku. (...) wspaniała. - Peter Preston, Observer

Mrożąca krew w żyłach, kapitalna lektura. - Dominic Sandbrook, Sunday Telegraph (Książka Roku)

Niełatwo oddać sprawiedliwość ludzkiemu i naukowemu zasięgowi Wojny Trzeciej Rzeszy (...) znakomita (...) mistrzowska narracja historyczna i zarazem najbardziej wszechstronne opracowanie dziejów nazistowskich Niemiec. - Nicholas Stargardt, The Times Literary Suplement

Daje czytelnikom przekonujące odpowiedzi na od tak dawna zadawane pytania, które to będą zadawane nadal, dotyczące tych niezrozumiałych, brutalnych reżimów. - Mark Mazower, Guardian

Richard J. Evans jest jednym z czołowych historyków zajmujących się nowoczesną historią Niemiec. Urodził się w Londynie w 1947 roku. Od 1989 do 1998 r. był profesorem historii w Birkbeck College, University of London. Od 1998 r. był profesorem historii nowoczesnej na Cambridge University. W 1994 r. został wyróżniony Hamburskim Medalem Sztuki i Nauki za kulturalne zasługi wobec miasta, a w roku 2000 był głównym biegłym w procesie o zniesławienie Davida Irvinga. Wśród jego książek znajdują się The Feminist Movement in Germany, 1894-1933; Death in Hamburg (laureatka Wolfson Literary Award for History), In Hitler's Shadow Rituals of Retribution (laureatka Fraenkel Prize in Contemporary History), In Defence of History (książka przetłumaczona do tej pory na osiem języków), Telling Lies About Adolf Hitler oraz Nadejście Trzeciej Rzeszy (nominowana do Los Angeles Times Book Prize).

Nowa książka Petera Wilsona jest wielkim dziełem, pierwszą kompletną historią wojny powstałą od upływu pokolenia, a także fascynującą i świetnie napisaną próbą zrozumienia tych istotnych wydarzeń. Wielką zaletą Wilsona jest pozwolenie czytelnikowi na zrozumienie różnych motywacji, które skłaniały kolejnych władców do igrania z losami własnych krajów z tak przerażającymi skutkami. Znajdziemy tu główne postacie dramatu (Wallenstein, Ferdynand II, Gustaw Adolf, Richelieu), ale także przeżycia zwykłych żołnierzy i cywilów, desperacko starających się przetrwać w niezwykle trudnych okolicznościach.

Nie da się w pełni zrozumieć niezwykłej narracji nękanych wojną europejskich przywódców w XX wieku (porównania z II wojną światową są jak najbardziej na miejscu) i nowożytnej Europy bez odniesień do tego strasznego konfliktu.

Monumentalna praca historyczna: ogromny zakres, porywająca narracja, rozsądna i ludzka w ocenie oraz ilustrowana taką ilością map i planów bitew, że zostanie nimi zaspokojony wewnętrzne dziecko każdego czytelnika. To najwyższy poziom historycznej narracji: świetna książka. - Dominic Sandbrook, New Statesman, Books of the Year

Stanie się na wiele lat podstawową anglojęzyczną pracą na ten temat. - David Parrott, BBC History

Jeżeli jakikolwiek z brytyjskich historyków miał napisać taką książkę, to mógł być tylko Peter H. Wilson, i dokonał tego skrupulatnie i z polotem… „Wojna trzydziestoletnia 1616-1648. Tragedia Europy” to niezwykłe osiągnięcie, pełne dogłębnej wiedzy. - Nigel Aston, The Tablet

„Tragedia Europy” to pierwsza pełna historia wojny trzydziestoletniej w tej generacji; to epicka, świetnie opowiedziana historia na największą możliwą skalę. - London Review of Books

Troska zarówno o szczegóły, jak i szerszy obraz sprawia, że praca [Wilsona] jest ostateczną historią wojny trzydziestoletniej. - Publishers’ Weekly

Wilson opowiada tę ponurą historię bez chwały, zachowując doskonale równowagę pomiędzy opisami bitew z pierwszej ręki i dworskimi intrygami a dogłębną analizą długoterminowych skutków wojny… Poruszające świadectwo sprzeciwiające się daremności wojny. - Ed Voves, California Literary Review

Monumentalna historia wojny trzydziestoletniej Petera Wilsona to praca, która robi wrażenie na czytelniku zarówno wyjątkową znajomością szczegółów autora, jak i zrównoważoną relacją głównych wydarzeń i epizodów wojny… Jego praca przez długi czas pozostanie główną historią tej wojny. - Ronald Asch, Reviews in History

Opracowanie "Wojny i wojskowość polska w XVI wieku" to pierwsza w krajowej historiografii synteza dotycząca problematyki historyczno-wojskowej "złotego wieku" dziejów polskich.

Tom II obejmuje lata 1548-1575 i podzielony jest na trzy części.

W pierwszej omówiono organizację sił zbrojnych. Opisano tutaj sposoby finansowania wojska, metody rekrutacji, liczebność i strukturę, uzbrojenie i wyposażenie wojsk, skład narodowościowy i społeczny, sytuację materialną żołnierzy, pochodzenie terytorialne, wyszkolenie i piśmiennictwo wojskowe, a także ówczesne fortyfikacje.

Część II przedstawia działania wojenne polskiego oręża w XVI wieku. W kolejnych rozdziałach autor omówił: walki z Tatarami w latach 1548-1567 i 1568-1575, interwencje polskie w Mołdawii z lat 1551-1563 i 1566-1574, wojnę z zakonem inflanckim 1556-1557, pierwszą wojnę północną, osobno prezentując walki z Moskwą 1560-1570, Szwecją w latach 1561-1568 oraz Niemcami i Duńczykami.

Opracowanie „Wojny i wojskowość polska XVI wieku” to pierwsza w krajowej historiografii synteza dotycząca problematyki historyczno-wojskowej „złotego wieku” dziejów polskich.

W szczegółowym opisie działań zbrojnych Autor uwzględnił wpływ warunków terenowych i sposobu użycia ówczesnej broni. Zmieniający się obraz polskiego wojska wzbogacił charakterystyką dowódców średniego i niższego szczebla. Uchwycił też zalety i wady staropolskiej sztuki wojennej.

Praca oparta jest na dotychczasowym dorobku naukowym Autora z uwzględnieniem stanu obecnej historiografii dotyczącej XVI wieku. Została ona podzielona na trzy tomy – pierwszy dotyczy lat 1500–1548, drugi 1548–1575, a trzeci 1576–1599.

Wiek piętnasty zapisał się w dziejach Polski szybkim rozwojem staropolskiej sztuki wojennej. W powszechnym odczuciu, jak i w opinii znacznej części historyków, wojny Jagiellonów na wschodniej i południowej rubieży Królestwa Polskiego pozostawały w cieniu wielkiego konfliktu z Zakonem Krzyżackim na północy. Racją stanu w polityce monarchii jagiellońskiej stało się bowiem odzyskanie Pomorza Gdańskiego i ostateczna likwidacja zagrożenia krzyżackiego. Stąd też zagadnienia ekspansywnej polityki dynastycznej Jagiellonów na terenie Czech, Węgier i Mołdawii oraz obrona Rusi i Podola schodziły na drugi plan w działaniach polityczno-militarnych i nie cieszyły się popularnością w społeczeństwie szlacheckim. Można zaryzykować twierdzenie, że poglądy piętnastowiecznej szlachty paradoksalnie podzielała powojenna historiografia eksponując – nie tylko ze względów naukowych – walkę z „germańskim naporem”. W tej sytuacji i historycy wojskowi skupiali swe wysiłki na opracowywaniu wojen krzyżackich, zbyt zaniedbując studia nad walkami z południowymi i wschodnimi sąsiadami Królestwa Polskiego. A przecież nie ulega wątpliwości, że wydarzenia militarne, które rozegrały się w XV w. na terenach Rusi, Mołdawii, Węgier, Czech i południowo-wschodniej Polski, miały istotne znaczenie w kształtowaniu się przyszłości politycznej Europy Środkowej i Wschodniej.

Pod koniec swego panowania Ludwik XIV, Król Słońce, pozował do dwóch portretów Hiacyntowi Rigaud, malarzowi dworskiemu. Został ukazany w identycznych pozach, ale w odmiennych strojach. Pierwszy wizerunek, cieszący się zasłużoną sławą, przedstawia króla jako władcę absolutnego, w oficjalnej szacie, ozdobionej kwiatami lilii i obszytej gronostajami. Okryta wielką peruką głowa wyraża poczucie dumy i władzy. Na drugim, stosunkowo mało znanym portrecie, Ludwik spogląda w stronę widza w podobny sposób, ale jest odziany w zbroję. Prawa dłoń, która w pierwszym portrecie spoczywa na berle, w drugim trzyma buławę marszałkowską, symbolizując władzę wojskową modela. Niezliczone reprodukcje, łącznie z ilustracjami w wielu podręcznikach, oswoiły pokolenia z wizerunkiem Ludwika w roli monarchy, ale niewielu widziało jego obraz jako wodza.

„Wojny morskie 1500-1650” to pierwsze prawdziwie ogólnoeuropejskie opracowanie działań wojennych na morzach w tym okresie. Począwszy od końca XV wieku, czasów wprowadzenia broni palnej na morza i szybkich przemian handlu morskiego, praca skupia się na zakresie i ograniczeniach działań wojennych przed pojawieniem się wielkich flot bojowych w połowie XVII stulecia. Autor porównał także historię społeczną marynarzy i wczesnego korpusu oficerskiego kilku europejskich krajów, w tym Hiszpanii, Portugalii, Francji, Wenecji, Imperium Osmańskiego i państw bałtyckich.

Jan Glete (1947-2009) – szwedzki historyk, profesor na Uniwersytecie Sztokholmskim, specjalizował się w historii przemysłu i bankowości Szwecji w XX wieku oraz w powiązaniach między wczesnonowożytną historią morską i procesami państwowotwórczymi.

Imperium osmańskie osiągnęło szczyt potęgi, bardzo poważnie zagrażając zachodniemu chrześcijaństwu, ale w roku 1683 poniosło pierwszą wielką klęskę podczas oblężenia Wiednia. „Wojny Osmanów: oblężone imperium” podąża śladem jego konfliktów przez kolejne dwa stulecia, analizując społeczne przeobrażenia osmańskiego systemu militarnego w epoce globalnego imperializmu.

Książka ta przedstawia ponad sto lat walk z sąsiadami, katolicką Austrią Habsburgów i prawosławną Rosją Romanowów, oraz równie ważnych wyzwań ze strony grup wojskowych, intelektualnych i religijnych w samym imperium. Virginia Aksan, skrupulatnie analizując wybrane kampanie, omawia zmienny kontekst militarny wewnątrz państwa, a także przeprowadzone po roku 1826 przez sułtana Mahmuda II zmiany organizacyjne armii.

„Wojny Osmanów” wykorzystują ilustracje i mapy, których znaczna część pojawiła się w druku po raz pierwszy; czerpią z nieopracowanych wcześniej materiałów źródłowych, tworząc oryginalną, przykuwającą uwagę opowieść o imperium bliskim finansowego oraz społecznego upadku, a także sukcesach i porażkach systemu militarnego w stanie oblężenia. Książka stanowi fascynujące studium schyłku międzynarodowego mocarstwa, rodząc pytania o wpływ kultury na wojnę.

Dr Virginia Aksan jest profesorem wydziału historii McMaster University (Ontario). Publikuje w licznych czasopismach, wydała książkę An Ottoman Statesman in War and Peace: Ahmed Resmi Efendi, 1700-1783 (1995).

Wojny z Zakonem Krzyżackim odegrały istotną rolę w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellońskiej od XIV aż do początków XVI stulecia. Rezultatami tych wojen stały się nie tylko traktaty pokojowe, lecz także doświadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie poważnego wysiłku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musiał być poniesiony dla złamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie należnego im miejsca nad dolną Wisłą i Niemnem, pozwala lepiej zrozumieć istotę konfliktu Polski, a od roku 1409 także Litwy z Zakonem Krzyżackim w Prusach i po części w Inflantach.

Badania polskie nad tymi problemami mają dosyć dawną metrykę, sięgającą początków XX stulecia. Powstały wówczas poważne studia, które – polemizując z historiografią niemiecko-pruską – stworzyły podwaliny nowoczesnej historiografii polskiej, związanej przede wszystkim z bitwą grunwaldzką (Stanisław Kujot). W okresie Polski Odrodzonej rozwinęły się badania szczególnie w odniesieniu do wojen czasów Władysława Łokietka i bitwy pod Płowcami (Stanisław Zajączkowski), kampanii grunwaldzkiej (Otton Laskowski) oraz wojny trzynastoletniej (Karol Górski). Po roku 1945 nasiliły się poważnie badania odnoszące się do kampanii grunwaldzkiej (Stefan Maria Kuczyński, Andrzej Nadolski) i wojny trzynastoletniej oraz ostatniej „wojny pruskiej” z początków XVI w. (Marian Biskup).

W dorobku tym, wzbogacanym ujęciami historiografii niemieckiej, a w ostatnich latach także szwedzkiej (prace Svena Ekdahla) zaznaczyła się przewaga ujęć analitycznych oraz opracowań jedynie poszczególnych fragmentów walki Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim, bez dążenia do opracowania całościowej syntezy. Na podstawie dotychczasowego znacznego dorobku polskiej i obcej historiografii możliwe stało się jego podsumowanie i ukazanie całości zmagań Polski z Zakonem w latach 1308-1521, tj. w okresie ponad dwóch wieków. Zadanie takie próbuję realizować w niniejszej książce, starając się zbilansować pokaźny dorobek poprzedników, częściowo i własnych badań. W toku pisania okazało się jednak konieczne dopracowanie tzw. małych wojen z lat 1414-1435, które w stopniu wyraźnie niewystarczającym były dotąd uwzględniane przez badaczy. Dla tego okresu podjąłem więc próbę pełniejszej analizy (rozdz. IV-V), opartej głównie na materiale źródłowym.

W książce autor opisuje trwający ponad osiemnaście lat podbój Walii przez króla Edwarda I Długonogiego. Dzięki rejestrom z tamtego okresu, z których skorzystał Morris, w książce można odnaleźć informacje dotyczące ludzi będących na królewskim żołdzie, a także wielkości pozostałych sił królewskich. Czytelnicy mogą również wgłębić się w postać Edwarda I, gdy ten wytrwale walczył z Llewellynem i Dafyddem bez przerwy przez piętnaście miesięcy, nie opuszczając pozycji nawet przez zimę. Ówczesne dokumenty pozwalają także na wgląd w różne poboczne działania: szczegóły na temat drwali, którzy wycinali drogi dla maszerujących żołnierzy, wydatki na budowę zamków itp. Wiele miejsca poświęcono także technice i taktyce walki w omawianym okresie.

Niniejsze, drugie wydanie zostało nieco zmienione i uzupełnione w porównaniu z pierwowzorem. Poszerzony został opis potopu szwedzkiego oraz odsieczy wiedeńskiej. Dodano także rozdział o życiu w wojsku. Całość pracy stanowi kompleksowe omówienie sytuacji wojska polskiego w prezentowanym okresie.

Historię wojen i wojskowości morskiej podzielić można na kilka dość wyraźnie wyodrębnionych okresów, z których jednym jest okres „pary i żelaza”. Rozpoczyna się on wraz z wprowadzeniem do służby pierwszego pancernika – francuskiego Gloire w roku 1860 – a kończy wraz z zakończeniem budowy pancernika monokalibrowego nowej generacji o nazwie Dreadnought w roku 1906. Niniejsza książka ma na celu zaznajomienie czytelnika z tym być może nieco zapomnianym, ale jakże ciekawym okresem. Wychodząc od opisu schyłkowych flot żaglowych, Autor kolejno przedstawia uwarunkowania, które przyczyniły się do rewolucyjnych zmian tak w budownictwie okrętowym, jak i morskiej sztuce wojennej; prezentuje również rozwój poszczególnych klas okrętów i środków walki na morzu, ich wpływ na ewolucję morskiej sztuki wojennej; przybliża też przyczyny kolejnej rewolucji morskiej, kończącej epokę „pary i żelaza”, choć przecież z niej wyrosłej.

Dodatkowo książka zawiera krótki rys polityki morskiej najważniejszych państw okresu 1860-1905. Całość wzbogacona została licznymi tabelami i ilustracjami. Załączniki przedstawiają zestawienie podanej w brzmieniu oryginalnym klasyfikacji (bardzo różnorodnej) okrętów najważniejszych marynarek oraz wykaz systemów pieniężnych wspomnianych już wcześniej najważniejszych państw.

Piotr Olender – Historyk i politolog. W 2012 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych z zakresu historii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Specjalizuje się w historii wojen i wojskowości morskiej, szczególnie okresu „pary i żelaza” (lata 1860-1905) i „żagla” (XVI-XVIII wiek). Autor kilkunastu książek i około 50 artykułów z zakresu wspomnianej tematyki. Jest członkiem Komisji Historii Wojen i Wojskowości PAU w Krakowie. Aktualnie pracuje w PWSZ w Raciborzu.

Autor książki, Alfred Thayer Mahan był amerykańskim oficerem marynarki wojennej, a także geostrategiem, być może najważniejszym w XIX wieku. Prezentował znaczenie taktyk morskich na całym świecie. Nazywany był "Clausewitzem wojny morskiej".

Niniejsza praca dotyczy tzw. ery żagla w wojnach morskich. Jest ona pokłosiem cyklu wykładów poświęconych zagadnieniom historii i strategii morskiej, które autor wygłosił pracując jako wykładowca na Naval War College. Choć nie brakuje tu dat i faktów, to jednak największą zaletą książki jest dogłębna analiza wydarzeń, postaw i procesów, które ukształtowały stosunek sił na morzach i oceanach. W pracy omówiono przebieg działań morskich m.in. w drugiej wojnie angielsko-holenderską z lat 1665-1667, wojnie z Ligą augsburską (1688-1697), wojnie o sukcesję hiszpańską (1702-1713) czy wojnie siedmioletniej (1756-1763).

Autor książki, Alfred Thayer Mahan był amerykańskim oficerem marynarki wojennej, a także geostrategiem, być może najważniejszym w XIX wieku. Prezentował znaczenie taktyk morskich na całym świecie. Nazywany był "Clausewitzem wojny morskiej".

Niniejsza praca dotyczy tzw. ery żagla w wojnach morskich. Jest ona pokłosiem cyklu wykładów poświęconych zagadnieniom historii i strategii morskiej, które autor wygłosił pracując jako wykładowca na Naval War College. Choć nie brakuje tu dat i faktów, to jednak największą zaletą książki jest dogłębna analiza wydarzeń, postaw i procesów, które ukształtowały stosunek sił na morzach i oceanach. W tym tomie pracy omówiono przebieg działań morskich m.in. podczas wojny morskiej w Ameryce i tzw. Indiach Zachodnich, wojny morskiej w Europie w latach 1779-1782 i w czasie wydarzeń w Indiach Wschodnich w latach 1778-1781.