Czy nazizm, komunizm i faszyzm są przyrodnim rodzeństwem liberalizmu?

Czy korzenie XX-wiecznych obozów zagłady można wyprowadzać z francuskiej rewolucyjnej Wandei?

Kto upomni się o ofiary rewolucji i religijnych prześladowań, wyciągnie na światło dzienne pudrowaną prawdę o ich katach i zbrodniczych ideologiach?

Panorama historii nieznanej i skazanej na niepamięć politycznej poprawności: prześladowania Kościoła w Europie: od reformacji, poprzez rewolucję francuską i XIXwieczny liberalizm po faszyzm, nazizm i komunizm.

Ucisk i męczeństwo chrześcijan w krajach islamskich w XX wieku i naszym stuleciu.

Karty kroniki Kościoła, które próbuje się dziś przemilczeć lub obłudnie tłumaczyć ceną postępu.

W podręcznikach i encyklopediach niewiele znajdziemy wzmianek o oporze angielskiego ludu i duchowieństwa wobec narzuconej "reformy Kościoła" w XVI wieku, o bohaterstwie wandejskich czy belgijskich chłopów, którzy bronili chrześcijaństwa przeciw barbarzyństwu rewolucjonistów francuskich w XVIII. A także o ofiarach bezwzględnej walki, jaką z Kościołem toczył liberalizm i totalitaryzmy, w Niemczech, we Włoszech, Rosji, Hiszpanii, Meksyku...

Czy nazizm, komunizm i faszyzm są przyrodnim rodzeństwem liberalizmu?

Czy korzenie XX-wiecznych obozów zagłady można wyprowadzać z francuskiej rewolucyjnej Wandei?

Kto upomni się o ofiary rewolucji i religijnych prześladowań, wyciągnie na światło dzienne pudrowaną prawdę o ich katach i zbrodniczych ideologiach?

Panorama historii nieznanej i skazanej na niepamięć politycznej poprawności: prześladowania Kościoła w Europie: od reformacji, poprzez rewolucję francuską i XIX–wieczny liberalizm po faszyzm, nazizm i komunizm.

Ucisk i męczeństwo chrześcijan w krajach islamskich w XX wieku i naszym stuleciu.

Karty kroniki Kościoła, które próbuje się dziś przemilczeć lub obłudnie tłumaczyć ceną postępu.

W podręcznikach i encyklopediach niewiele znajdziemy wzmianek o oporze angielskiego ludu i duchowieństwa wobec narzuconej "reformy Kościoła" w XVI wieku, o bohaterstwie wandejskich czy belgijskich chłopów, którzy bronili chrześcijaństwa przeciw barbarzyństwu rewolucjonistów francuskich w XVIII. A także o ofiarach bezwzględnej walki, jaką z Kościołem toczył liberalizm i totalitaryzmy, w Niemczech, we Włoszech, Rosji, Hiszpanii, Meksyku...

2000 lat nienawiści do Jezusa i Kościoła. 2000 lat odwagi, poświęcenia i świadectwa

Grzegorz Kucharczyk (ur. 1969) doc. dr hab., Kierownik Pracowni Historii Niemiec i Stosunków Polsko-Niemieckich IH PAN w Poznaniu. Autor kilkudziesięciu prac naukowych, w tym książek: Niemcy i racja stanu. Myśl polityczna Jacquesa Bainvillea, Kielknią i cyrklem. Laicyzacja Francji w latach 1871-1914, Pierwszy holocaust XX wieku, Ostatni cesarz. Współautor serii podręczników do gimnazjum oraz Małej historii wielkiej Polski i Małej historii polskiej myśli politycznej.

W roku 2016 Polska dokonała Jubileuszowego Aktu przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Po raz pierwszy Akt ten odczytany został 15 października na Jasnej Górze w czasie Wielkiej Pokuty Narodowej a już 19 listopada w Łagiewnikach, uroczyście przyjęty w obecności Episkopatu Polski, Prezydenta Rzeczypospolitej i dwustutysięcznej rzeszy Polaków. Następnego dnia, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, został powtórzony w diecezjach i parafiach w całej Polsce.
Kto jest przeciwnikiem intronizacji? Kto jest wrogiem Chrystusa Króla? Na ogół - niewierzący. Skoro według nich Bóg jest ludzkim wymysłem, nie można mu oddawać władzy nad narodem . Jego kompetencje nie zostały zweryfikowane w wyborach powszechnych.
Czy odważymy się stanąć pod sztandarem Chrystusa Króla? Jubileuszowy Akt nie stanowił zwieńczenia, lecz dopiero początek dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim. Co my, którzy uznajemy w Chrystusie naszego Króla i Pana powinniśmy zrobić, żeby naprawdę podążać za Zbawicielem?

Czytelnicy wspaniale przyjęli „Królewski dar“, w którym autorzy opisywali dorobek polskich wynalazców, odkrywców i badaczy. Oddajemy w ręce czytelnika kolejny tom monumentalnego dzieła – tym razem zawierający poczet żołnierzy, wodzów, polityków, biznesmenów, duchownych i bohaterów ratujących ludzkie życie. Ponad pięćdziesiąt postaci, o których powinieneś wiedzieć; tych pomnikowych i tych niedocenionych przez historię powszechną.

Łączyła ich polska nić wspólnoty.

Żołnierze i wodzowie

Krzysztof Arciszewski – Rogata dusza

Jan III Sobieski – Lew Lechistanu

Tadeusz Kościuszko – Polski i amerykański bohater

Tadeusz Rozwadowski – Pierwszy hetman odrodzonej ojczyzny

Stanisław Maczek – Bijcie się twardo, ale po rycersku

Witold Pilecki – Ochotnik do Auschwitz

Krystyna Skarbek – Ulubiony szpieg Churchilla

Jan Zumbach – As myśliwski – bohater bitwy o Anglię

Ryszard Kukliński – Pierwszy polski oficer w NATO

Politycy

Maryna Mniszchówna – Polska caryca

Józef Retinger – Postać tajemnicza, fascynująco-intrygująca

Zbigniew Brzeziński – Polak w Białym Domu

Biznesmeni

Jerzy Franciszek Kulczycki – Nauczył Europejczyków pić kawę

Helena Rubinstein – Cesarzowa piękna

Antoni Cierplikowski – „Król fryzjerów i fryzjer królów”

Barbara Piasecka-Johnson – Od pokojówki do multimilionerki

Duchowni

Maksymilian Kolbe –Teolog, Boży szaleniec, męczennik z Auschwitz

Władysław Bukowiński (i inni apostołowie ZSRS) – Przewodnicy do Niebieskiego Jeruzalem

Jan Paweł II – Pomazaniec z Krakowa

Ratujący ludzkie życie

Henryk Sławik – Wielki zapomniany bohater trzech narodów

Irena Sendlerowa – Matka dzieci Holocaustu

Wanda Błeńska – Matka trędowatych

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy interesują się historią i tych, którzy dobrze życzą Polsce.

W przygotowaniu – równie obszerny tom poświęcony artystom i sportowcom.

Anita Czupryn, była korespondentka „Polska The Times”, w 300-lecie koronacji Cudownego Obrazu Jasnogórskiego wybiera się w podróż do Częstochowy, żeby to sprawdzić. Autorka dociera do nigdy nieopublikowanych jasnogórskich dokumentów - z właściwą sobie dociekliwością i wnikliwością - przeprowadza szereg rozmów z kronikarzem na Jasnej Górze, Ojcem Melchiorem Królikiem OSPE, zwanym również Strażnikiem Cudów.

Książka zawiera spis największych oraz najbardziej spektakularnych cudów, które miały miejsce na Jasnej Górze w latach 1929-2016.

To była środa, 15 sierpnia 1951 roku. Wielka uroczystość – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Tam, dziękując za wszystkie łaski, żegnając się z Matką Bożą i własnym życiem, kobieta, nie prosząc o nic, otrzymała uzdrowienie. Do domu wróciła jak nowo narodzona. Gdy zgłosiła się do kliniki, lekarze oniemieli. „Kto cię leczył, gdzie ty byłaś?” „Na Jasnej Górze, u Matki Bożej”. Lekarze do karty leczenia wpisali: „Pacjentka ozdrowiała w niewytłumaczalny sposób”.

Ludzie, o których piszę - tłumaczy we wstępie autorka - choć często przedstawieni jedynie za pomocą inicjałów, są prawdziwi. Historie, które się wydarzyły, są prawdziwe. Ale nade wszystko prawda, jaką starałam się tu zawrzeć, wyraża jedno: wiele jest dowodów na to, że cuda wciąż się wydarzają.

Fragment Przedmowy:

„(…) Chcemy sławić naszą Królową, wychwalać Jej dobroć, dawać świadectwo Bożej potęgi i miłosierdzia. I temu właśnie ma służyć książka, którą trzymają Państwo w ręku. Zawiera opisy niezwykłych zdarzeń mających miejsce w życiu zwykłych ludzi, za którymi orędowała Pani Jasnogórska.

Ufamy, że historie te wzmocnią wiarę w moc wstawiennictwa Maryi oraz na nowo ukażą Jej żywą obecność w naszym – jak mówił św. Jan Paweł II – Sanktuarium Narodu.(…)

Marian Waligóra OSPPE

przeor klasztoru OO. Paulinów na Jasnej Górze

Książka posiada rekomendację Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej.

Cuda zdarzają się każdego dnia. Nie mają co do tego wątpliwości bohaterowie tej książki, którzy z radością dzielą się tym, co ich spotkało, a co teoretycznie jest niemożliwe.
Niespodziewane uwolnienia z wielkich i małych nałogów.
Poczęcia, do których – w opinii lekarzy - miało nigdy nie dojść.
Radykalne uzdrowienia. których już nikt się nie spodziewał.
Powroty do normalnego życia, mimo że specjaliści przepowiadali jałową wegetację.
Niewytłumaczalne spotkania, które zmieniały całe życie.
By to zrozumieć potrzeba jednego: wiary.
Dorota Łosiewicz
Publicystka tygodnika „Sieci". Współprowadzi program „W tyle wizji" w TVP Info oraz „Kwadrans Polityczny" w TVP 1. Współautorka wywiadu rzeki z Martą Kaczyńską, pt. „Moi Rodzice" oraz książek „Cuda nasze powszednie", „Życie jest cudem". Ukończyła Politologię na UKSW i Integrację Europejską na wydziale Stosunków Międzynarodowych UW. Mama czwórki dzieci.

W zderzeniu z nowoczesnością człowiek zawsze staje między marzeniem a planem, przezornością a odwagą, spontanicznym poddaniem się biegowi rzeczy a kontrolą przemian.

Alvin Toffler, który zasłynął jako autor książki Szok przyszłości, stwierdził, że słowo „zmiana” jest kluczem do zrozumienia współczesnego czasu. Zmiana i innowacyjność są stale poszukiwane, mają swoją wartość na rynku, gdyż efektem jest ciągle nowa oferta. Zmiany te jednak mogą okazać się zbyt szybkie, powodują zamieszanie w psychice, która nie zdąży przywyknąć do wielu otaczających zjawisk, zanim znikną w fali nowych ofert i propozycji.

Czynnikiem największych zmian jest technika i nowe technologie, które stwarzają zjawisko nazywane inwazją nowości. Pierwszym znakiem zmian jest radykalne zerwanie z przeszłością. Skraca się także znacznie kontakt ludzi z konkretnymi rzeczami: każda jest „na chwilę”, wymiatana ze świadomości przez kolejne mody i trendy.

• Być albo nie być. Zamiast prawdziwego istnienia. Rzeczywistość wirtualna
• E-samotność w cyber tłumie
• Niby miłość. Niby przyjaźń. Niby znajomi
• Bez wstydu, bez prywatności, bez refleksji
• Przysypani nadmiarem informacji. Przebodźcowanie jednostek i społeczeństw
• Wszystko na sprzedaż. Big brotheryzacja czyli podglądanie świata
• Elektroniczna przemoc. Sieciowe i postkulturowe wzorce przemocy
• Zniszczone słowa. Post prawda, fejk niusy jako narzędzie kontroli
• Sztuczna inteligencja. Niedoskonały umysł i idealny cynizm

Przyszłość ludzkości pozostaje nieznana. Jedno jest pewne: od stopnia refleksji nad człowieczeństwem i rozumienia osoby ludzkiej oraz jej godności zależy teraźniejszość oraz to, co z niej wyrośnie.

Książka Czarny Sakrament zawiera:
-wierny opis dziesięciu współczesnych, szokujących przypadków opętania, domów nawiedzonych przez demony i egzorcyzmów
-opis pracy dwóch żyjących współcześnie i wciąż czynnych egzorcystów: kanonika Wiliama Lendruma - protestanta i ojca Ignacego Mc'Carthy'ego - katolika
-szczegółowe omówienie historii egzorcyzmu od czasów starożytnych po współczesność
-modlitwy używane przez egzorcystów

Czas dobiega końca

Kiedy nadciąga potężne tsunami finansowe, wirus dyktuje warunki całemu światu, zaczynamy szukać nadziei na przyszłość w starych proroctwach.

Niestety, raczej czarno malują one przyszłość ludzkości i wieszczą koniec bezpiecznego świata, który znamy.

PONAD 80 WIZJONERÓW ZE WSZYSTKICH KONTYNENTÓW

PONAD 100 PRZESŁAŃ, NAPOMNIEŃ I PRZEPOWIEDNI

Wielki zbiór przepowiedni i proroctw - dla tych, którzy z ciekawości chcą zajrzeć za zasłonę czasu i dla tych, którzy zgłębiając napomnienia pragną odmienić swoje życie. Jak to możliwe, że skromna mniszka żyjąca w XVII w., w dalekim Ekwadorze potrafiła precyzyjnie opisać kryzys wiary przełomu XX i XXI stulecia i dokładnie odmalować zjawiska niszczące naszą epokę? Czy powinniśmy się bać? Czy można znaleźć wspólny mianownik przesłań, które omijają czas na skróty?

Poeci i pisarze, kapłani i mniszki. Biskupi, mistycy i stygmatycy - wizjonerzy podziwiani i zapomniani. Zwykłe gospodynie domowe i niepiśmienni pastuszkowie, przed którymi nikt nie uchylał kapelusza. Wierne dzieci Kościoła Katolickiego i ci błądzący po duchowych manowcach. Co udało się im dostrzec poza horyzontem zdarzeń?

WIELKIE PRZEPOWIEDNIE DLA POLSKI I ŚWIATA

SPEŁNIONE PROROCTWA I WSTRZĄSAJĄCE WIZJE

Czy to prawda, że złe sygnały, przesyłane na Ziemię ze świata nadprzyrodzonego, tylko w niewielkim stopniu dotyczą naszej Ojczyzny? Czy to możliwe, że Polskę czeka jasna i bezpieczna przyszłość? Wizjonerzy w tej kwestii zgodnie kiwają głowami, ale dodają natychmiast słowo: „jeśli…” Sprawdźmy, czy wypełniamy warunki Nieba. I zacznijmy je wypełniać.

OBIETNICE SPRZED STULECI, WIELKIE NADZIEJE

STANOWCZE OSTRZEŻENIA Z ZAŚWIATÓW

Arcybiskup Fulton Sheen

Święta siostra Łucja dos Santos

Patricia Talbot

Święta Faustyna Kowalska

Teresa Neuman

Święty Ojciec Pio

Ksiądz Stefano Gobbi

Weronika Lueken

Vassula Ryden

Anna Maria Taigi

Elizabeth Canori-Mora

Elena Emilia Santa Aiello

Lodovico Rocca

Luz Amparo Cuevas

Gisella Cardo

. ..i wielu, wielu innych

CZASY OSTATECZNE , TRZY DNI CIEMNOŚCI I ... CO POTEM?

Błogosławiony polski kapucyn podejmuje najbardziej palące kwestie współczesności. Książka, która składa się z niepublikowanych nigdy w całości tekstów, które – przygotowane przez Autora do druku – powędrowały do szuflady na ponad 100 lat. Komentarze pisane na początku ubiegłego wieku zadziwiająco celnie przewidziały rzeczywistość XXI wieku. Niepokoje w Europie, afery gospodarcze, upadek obyczajów, wielka wojna, która wisi na włosku i o której nikt woli nie mówić.

Jakie zadanie Błogosławiony widzi dla Polaków, on, który nie miał szansy usłyszeć o obietnicy danej Faustynie przez Zbawiciela, że „iskra wyjdzie z Polski”. Czy patriotyzm to tylko kwestia ciepłej wody w kranie i terminowego płacenia podatków?

CYWILIZACJA CHRZEŚCIJAŃSKA

Prawdziwa cywilizacja, czyli obywatelstwo (civilitas) chrześcijańskie, oznacza takie wykształcenie narodu, jakie mu pozwala wieść życie pomyślne w społeczeństwie i swobodnie zdążać do ostatecznego celu. Sprzeciwia się ona dzikości, w której pozostający ludzie szczęście swoje zakładają na dogadzaniu namiętnościom, bez względu na wyższy cel życia, i taki stan nazywa się barbarzyństwem.

PATRIOTYZM

Póki ojcowie nasi trwali w żywej wierze i spełniali wiernie swe zadania bronienia wiary i Kościoła katolickiego, póty im Bóg błogosławił, a nie zbywało im na niczym. Ale powoli gorliwość ich słabła.

Pierwszy cios zadała im znana na całym świecie gościnność. Przyjmowali wszystkich przybłędów, to jest szerzycieli nowych religii, których przepędzano z innych krajów.

Gdy potem Skarga ze swymi towarzyszami oczyścili od tych odstępców kraj nasz, przyszło potem francuskie niedowiarstwo, które w wielu osobach wyższych klas, (..) osłabiło wiarę, za czym nastąpiło rozprzężenie obyczajów.

Nie ma ratunku, jak tylko w powrocie do dawnego narodowego powołania –bronienia wiary i Kościoła.

W swych sensacyjnych opowieściach Gilbert K. Chesterton powołał do życia całą serię niecodziennych detektywów, takich jak katolicki kapłan ksiądz Brown, roztargniony poeta Gabriel Gale czy ekscentryczny sędzia Bazyli Grant. W zbiorze opowiadań Człowiek, który wiedział za dużo dołącza do tej galerii kolejny dziwny bohater rozwiązujący skomplikowane zagadki kryminalne. To brytyjski arystokrata Horne Fisher, wykorzystujący swe dedukcyjne zdolności do demaskowania sprawców przestępstw dokonywanych w środowiskach wyższych sfer. W sensacyjnych odkryciach towarzyszy mu jego "doktor Watson", którym jest dziennikarz Howard March. W odróżnieniu od innych Chestertonowskich bohaterów, Fisher nie tryska energią i optymizmem - jest raczej przygnębiony i zgorzkniały. Powodem tego stanu jest znajomość ludzkiej natury. Udręczony własną wiedzą, obciążony jej brzemieniem detektyw powtarza, że to, co wie, nie jest warte poznania. Bliższy mu jest z pewnością Marlowe z mrocznych kryminałów Chandlera niż Hercules Poirot z powieści Agaty Christie.

Czwarty wizjoner z Fatimy, 7 dni Fatimy i Duchowy przewodnik po Fatimie to seria trzech książek uzupełniających wcześniejszą publikację rekomendowaną przez Światowy Apostolat Fatimski; a zatytułowaną „Fatima. Stuletnia tajemnica”. Wszystkie wyszły spod pióra Wincentego Łaszewskiego, czołowego polskiego mariologa, specjalisty od fatimskich objawień.
W Czwartym wizjonerze z Fatimy autor zachęca do współuczestnictwa w objawieniu wszech czasów. Przypomina, że tylko Łucja dos Santos, jako jedyna z trojką pastuszków widziała, słyszała i mogła rozmawiać z Maryją, Hiacynta widziała Matkę Najświętszą i Ją słyszała, ale nie odzywała się do niej ani słowem. Franciszek jedynie widział Matkę Bożą, nie słyszał Jej i nie próbował z Nią rozmawiać. A my? Mimo, iż nie dostąpiliśmy szansy oglądania czy wysłuchania Maryi, powinniśmy stanąć na miejscu objawień, jako ich uczestnik, nie widz. W objawieniu wszech czasów jest też miejsce dla nas. Każdy z nas może być czwartym wizjonerem z Cova da Iria.

Czy Jezus Chrystus jest współistotny Ojcu, światłością ze światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego - jak wyznają chrześcijanie od 1700 lat? Czy też przekonanie to jest późniejszym dodatkiem, kulturowym zniekształceniem, pogańskim wypaczeniem pierwotnie czystej, żydowskiej wiary w Jezusa jako proroka, nauczyciela, nawet Mesjasza - jak utrzymuje wielu współczesnych badaczy? Lisicki przeprowadza rzetelne śledztwo, które ma odpowiedzieć na ten dylemat. Przedstawia prace najbardziej popularnych i wpływowych biblistów - ateistów, Żydów, katolików i protestantów - i konfrontuje je z tekstami starożytnymi. Wczesne świadectwa nie pozostawiają wątpliwości: pierwsi żydowscy uczniowie od początku widzieli w Jezusie z Nazaretu Boga, który zstąpił na ziemię.

Paweł Lisicki z chirurgiczną precyzją wykazuje tendencyjność, uproszczenia, podstawowe błędy tych profesorów, którzy uwierzyli, że ich krytyczna misja polega na uwolnieniu Jezusa od chrześcijaństwa. Chrystus jako E.T., żydowski buntownik - tyle może zaakceptować zaślepiony własną pychą dzisiejszy rozum historyczny. Lisicki odsłania, jak rodziła się wiara w boskość Chrystusa. To zasadniczy temat książki. Nie znam ważniejszego.

- prof. Andrzej Nowak, historyk

Książka Lisickiego jest odtrutką na zalew pseudonaukowej literatury, która usiłuje zredukować Jezusa do roli jednego z wielu żydowskich nauczycieli. Autor z benedyktyńską pracowitością odsłania pozory racjonalności, za którymi ukrywa się niechęć do chrześcijaństwa.

- Bronisław Wildstein

Papież Paweł VI napisał , że największym zwycięstwem szatana jest to, że ludzie przestali wierzyć w jego istnienie. Powstała teoria, że szatan jest tylko metaforą ostatecznego zła a któż rozsądny będzie się bać jakiejś metafory?

Autor książki, katolicki teolog świecki, opisuje działania złego ducha, opierając się na zweryfikowanych faktach. Od wielu lat współpracuje z miesięcznikiem Egzorcysta. Przeprowadzał wywiady z polskimi egzorcystami i osobami opętanymi. Sam doświadczył wielokrotnie działania nieczystej siły. Wykazuje, że diabeł to duchowa rzeczywistość, o wiele bardziej inteligentna od człowieka, w skryty i bezwzględny sposób wpływająca na życie pojedynczych ludzi i całych narodów.

• SMS-y z piekła
• Manifestacje oraz ataki szatana w życiu świętych i błogosławionych
• Demon ujawnia swoje istnienie opętania
• Szatan w częstochowskiej katedrze
• O. John Bashobora relacja opętanej
• Kult szatana na świecie; pomniki demona i czarne msze w intencji szkodzenia Polsce
• Hitlerowscy naziści rycerze dworu Lucyfera
• Kreml mistycznym ciałem szatana
• Demoniczne objawienia w Garabandal?
• Szatan w popkulturze. Serialowy Lucyfer to przystojny spoko ziom
• Cyrografy nie tylko krwią pisane

Piekło istnieje naprawdę. Szatan i jego zwolennicy stale wpływają na rzeczywistość, która nas otacza. Nie wierzysz? Możesz nie wierzyć w istnienie oceanu, ale niewiara nie zabezpieczy cię przed utonięciem w jego głębinach.

FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział "Logika i tenis"
Otóż, cała współczesna kultura dziennikarska i wszystkie publiczne dysputy mają jedną wspólną cechę: ludzie nie wiedzą, jak zacząć myśleć. Nie dość, że ich myślenie jest zapożyczone z trzeciej i czwartej ręki, to w dodatku zaczyna się trzy czwarte drogi od punktu, skąd wyszedł cały tok rozumowania. Ludzie nie zdają sobie sprawy, skąd wzięły się ich własne myśli; nie pojmują implikacji swoich własnych słów. Do każdego wielkiego dziejowego sporu włączają się pod sam koniec, nie mając pojęcia ani jak się rozpoczął, ani czego on w ogóle dotyczy. Rozwijają swe poglądy w oparciu o absolutne prawdy, które, gdyby je poprawnie zdefiniować, uderzyłyby nawet ich samych nie jako absoluty, lecz absurdy. Takie myślenie to tylko gmatwanina, zaś im dłużej się myśli, tym bardziej wszystko się gmatwa. A u podstaw leży zawsze jakieś założenie, które jest wprawdzie dorozumiane, lecz tak naprawdę nie jest zrozumiane.
Na przykład, przeczytałem właśnie artykuł pióra pana Tildena, wspaniałego i podziwianego tenisisty, który zabrał głos w dyskusji na temat kiepskiego stanu, w jakim znajduje się jego dziedzina sportu. Jak stwierdził, „nic nie ocali angielskiego tenisa”, chyba że wprowadzi się pewne fundamentalne reformy, które następnie przedstawił. Anglicy, jak się okazuje, żywią dziwaczne, nienormalne przeświadczenie, że tenis jest rozrywką, toteż człowiek powinien uprawiać go dla przyjemności. Pan Tilden przyznał, że ten amatorski duch jest w narodzie powszechny również w odniesieniu do innych spraw i stanowi (jak słusznie zauważył) cechę narodowego charakteru. Cecha ta stoi jednak na przeszkodzie czemuś, co nazwał uratowaniem angielskiego tenisa. Miał na myśli to, co niektórzy nazwaliby udoskonaleniem tenisa, inni zaś — profesjonalizacją sportu.
Jest to bardzo typowy fragment, wzięty z gazety na chybił trafił i zawierający poglądy bystrego i zaangażowanego człowieka na temat dogłębnie mu znany. A przecież ów człowiek nie rozumie, co mówi, bo nie wie, co traktuje jako dorozumiane. Nie zdaje sobie sprawy ze stosunku środków i celów, aksjomatów i wniosków, w swojej własnej filozofii. I nikt pewnie nie byłby bardziej niż on zdumiony, ba, słusznie oburzony, gdybym mu wskazał, że podstawowe zasady jego filozofi i przedstawiają się następująco: (1) Jest w naturze rzeczy pewna absolutna i boska Istota, której imię brzmi Pan Tenis. (2) Wszyscy ludzie istnieją dla dobra i chwały Pana Tenisa, powinni dążyć do uosobionej w nim perfekcji i spełniać jego wolę. (3) W imię tego wyższego obowiązku mają poświęcić swe naturalne pragnienie, by zaznać jakichś rozrywek w doczesnym życiu. (4) Ta lojalność jest najważniejsza: należy miłować Pana Tenisa bardziej niż tradycję narodową, zachowanie narodowego charakteru i narodowej kultury, nie wspominając już o narodowych cnotach.
Tak oto wygląda wiara, albo zarys doktryny, rozwiniętej przed nami, choć nie zdefiniowanej. Jedyny sposób, by ocalić grę w tenisa, to pozbawić ją najważniejszej cechy gry, mianowicie dostarczania rozrywki i zabawy.
===
„Dla Sprawy” to jedna z najważniejszych książek w dorobku G.K. Chestertona, wybitnego angielskiego pisarza i publicysty. Jest w niej dowcip i humor, ale też wojowniczość, bo zawarte w niej eseje miały być z założenia polemiczne i kontrowersyjne. Chesterton, idąc pod prąd modnych idei, wyjaśnia, dlaczego porzucił protestantyzm, dlaczego świecki światopogląd nie wystarcza dla stworzenia cywilizacji, a także dlaczego konformizm jest dzić nazywany odwagą, a bezmyślność stanowi typową cechę współczesności.

Dlaczego nie jesteśmy bogaci, a przed prywatnym domem każdego Polaka nie stoi okazały Mercedes? Nie umiemy, jesteśmy gorsi od innych, pracujemy niewydajnie? Czy położenie geograficzne naszej ojczyzny to przekleństwo czy dobrodziejstwo? Czy dyskutując o szansach rozwoju Polski w następnych dziesięcioleciach, zwracamy uwagę na punkt startu, na historyczne przesłanki współczesnego ekonomicznego status quo?

Niektórzy autorzy piszą naiwnie, ze I wojna światowa toczyła się na Zachodzie, a polski chłop nic o niej wiedział. A przecież największe zniszczenia infrastruktury objęły właśnie ziemie polskie. W gruzach legło 60% dworców kolejowych, w Kongresówce zniszczono 40% dróg bitych. Szacowana kwota strat to 80 miliardach franków szwajcarskich, czyli w przybliżeniu 100 miliardach w obecnej polskiej walucie. Za moment wojna polsko-bolszewicka zostawiła po sobie spaloną ziemię.

W wyniku II wojny światowej utraciliśmy 20 proc terytorium państwa, 40 proc. Infrastruktury, a straty ludzkie nigdy nie zostały do końca podsumowane. Zmuszono nas do rezygnacji z Planu Marshalla, na wniosek ZSRS zrzekliśmy się reparacji, a Anglicy obciążyli nas kosztami pobytu polskiego wojska na Wyspach. Ziemie Odzyskane otrzymywaliśmy od Sowietów doszczętnie rozgrabione. Trudno dziś wycenić straty wynikające z komunistycznej nacjonalizacji handlu i przemysłu.

Do dziś nikt nie podsumował całościowych strat okresu gierkowskiego, stanu wojennego i kolejnej Wielkiej Emigracji Niechcianych na Zachód. Niechętnie liczy się koszty transformacji, może dlatego, że jej autorzy nadal funkcjonują jako autorytety moralne.

Wielkim wysiłkiem wydobywamy się konsekwentnie z nędzy i zacofania. Doganiamy. Wyprzedzamy na zakrętach dziejowych, tych, którym kiedyś było łatwiej. Spróbujmy docenić ten wspólny wysiłek. Bo - dajemy radę. Mimo iż mamy pod górkę.

Autorytet Kościoła przejawiał się w tym, że pilnował, zachowywał, przekazywał i chronił Bożą prawdę, i w tym, że potępiał, zwalczał, i skutecznie gromił przeciwne Bożej prawdzie błędy.

Kościół w historii był Kościołem walczącym. Żyć - znaczyło głosić z mocą dogmat i potępiać przeciwne mu argumenty. Jeśli to potępienie miało być realne, a nie abstrakcyjne, musiało też wskazywać z całą mocą na ludzi, którzy te błędy przyjmowali i wyznawali.

Władza, która miała formalne umocowanie w urzędzie papieskim, władza piętnowania błędów stała się pierwszą ofiarą soboru. Jeśli władza nie działa, nie wskazuje, kto jest, a kto nie może być nauczycielem katolickim, zanika autorytet Kościoła i autorytet papieża.

Papieże mogą pozostać medialnymi celebrytami, ale gubią autorytet. Prawda, której byli strażnikami, została zmuszona do milczenia. Dogmat już nie wiąże. Dogmat stał się opinią i poglądem. Nie otwiera bram do Nieba. Nie przenosi poza czas. Zamiast podlegać władzy Boga, świat ulega tyranii doczesności i włącza się w budowę globalnej, lepszej przyszłości.

Dogmat i tiara to książka o porzuceniu dogmatu, o paraliżu zasady dogmatycznej. O zjawisku, które widać gołym okiem, kiedy jawni heretycy nie tylko są tolerowani, ale wręcz robią kościelne kariery, kiedy wielu biskupów chce błogosławić czynnych homoseksualistów, a siostry zakonne - bronić aborcji.

Nie da się głosić prawdy wiary bez potępienia jej przeciwieństwa. To relatywizacja aktu wiary. To w istocie subtelna i łagodna forma uśmiercenia dogmatu, coś jak eutanazja.

Nie wystarczy powiedzieć, że Chrystus jest Synem Bożym, zawsze trzeba dodać, że każdy, kto tak nie uważa, jeśli tylko nie znajduje się w stanie nieprzezwyciężonej niewiedzy, błądzi, okazuje Bogu nieposłuszeństwo, lekceważy Boży nakaz. Powiedzieć to pierwsze bez dodania tego drugiego, to nic nie powiedzieć.