Franz Kafka kinomanem? W rzeczy samej. Autor Procesu był namiętnym bywalcem praskich kin – to od opisu sceny filmowej zaczynają się jego Dzienniki. W filmach Kafka szukał przede wszystkim rozrywki. Być może dlatego przez kilka dekad badacze literatury lekceważyli wpływ, jaki na życie i twórczość pisarza wywierały wczesne dzieła dziesiątej muzy.

Kafka idzie do kina jest pierwszą książką omawiającą związki autora Procesu z kinematografią; książką ciekawą tym bardziej, że napisaną przez aktora i reżysera. Zischler operuje świetnym stylem, krok po kroku analizuje fascynacje praskiego twórcy kinem. Przywołuje oglądane przez Kafkę filmy, sceny, które przykuły jego uwagę, aktorów, którzy zapadli mu w pamięć. Gromadzi zdjęcia, programy kinowe, plakaty, artykuły i recenzje.

To opowieść nie tylko o Kafce, ale też o pionierskim okresie sztuki filmowej.

Druga powieść poetycka w dorobku Adama Mickiewicza to jedno z najważniejszych dzieł polskiego romantyzmu, powstałe najprawdopodobniej w latach 1825–1828, w czasie zesłania poety w głąb Rosji. Chcąc, pomimo zakazu carskich władz, wypowiedzieć się na aktualne tematy polityczne, Mickiewicz zdecydował się na parabolę – akcję utworu umieścił w średniowieczu, a osią fabularną uczynił konflikt pomiędzy Litwą a Zakonem Krzyżackim. Pomimo licznych ograniczeń ze strony cenzury udało mu się stworzyć dzieło wyraziste i pod wieloma względami nowatorskie.

Zarówno w Rosji, jak i w Polsce, utwór został przyjęty z rezerwą. Opór budził m.in. makiawelizm tytułowego bohatera, zdaniem niektórych uderzający w podstawy polskiego życia duchowego. Ponadto powieść podsycała nastroje niepodległościowe i zrywała z jednoznaczną wykładnią etyczną samotnej bohaterskiej walki w imię wolności.

W warstwie artystycznej Konrad Wallenrod dowodzi nie tylko doskonałego warsztatu poetyckiego Mickiewicza, ale także niezwykłej swobody, z jaką autor przenosił na rodzimy grunt najważniejsze dokonania romantyzmu europejskiego. Znakomite opracowanie prof. Stefana Chwina pozwala w pełni docenić także ten aspekt dzieła.

Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz (1798–1855) – poeta, dramaturg, tłumacz, publicysta, działacz polityczny. Uznany za jednego z trzech Wieszczów Narodowych – obok Słowackiego i Krasińskiego. Autor takich arcydzieł literatury polskiej jak: Oda do młodości (1820), Ballady i romanse (1822), Grażyna (1823), Dziady cz. II i IV (1823) oraz Dziady cz. III (1832). Urodził się w Nowogródku na Litwie. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie współtworzył tajne towarzystwa patriotyczne i samokształceniowe, za co został aresztowany i karnie zesłany w głąb Rosji. Tu powstały m.in. jego słynne Sonety krymskie (1826) oraz Konrad Wallenrod (1828). W 1829 roku udało mu się opuścić imperium Rosyjskie i po okresie podróży osiadł w Paryżu. Ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał szóstkę dzieci. W 1840 roku objął nowo powstałą katedrę literatur słowiańskich w Collège de France, a niedługo później związał się z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. W czasie Wiosny Ludów utworzył legion polski we Włoszech. Kilka lat później, w czasie wojny krymskiej, wyruszył z misją utworzenia legionów polskich do Konstantynopola, gdzie umarł nagle 26 listopada 1855 roku. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency pod Paryżem. W roku 1900 jego prochy uroczyście przeniesiono na Wawel.

Stefan Chwin

Stefan Chwin (ur. 1949) – krytyk i historyk literatury, eseista, prozaik; profesor nauk humanistycznych. Karierę naukową rozpoczął w latach 70., a wyróżniającą się pracę doktorską napisał pod kierunkiem prof. Marii Janion, w centrum swoich zainteresowań badawczych sytuując związki literatury współczesnej z romantyzmem. Habilitował się w 1994 roku rozprawą Literatura i zdrada. Od Konrada Wallenroda do Małej Apokalipsy. Autor wielu książek. Z powodzeniem łączy działalność naukową z twórczością beletrystyczną. Laureat Paszportu „Polityki” 1995 za książkę Hanemann oraz Nagrody Literackiej Gdynia 2011 za książkę Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni, w której opisał przypadki Rafała Wojaczka, Aleksandra Wata i Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Najlepsza polska powieść, jak często mówi się o Lalce Bolesława Prusa, to utwór wzorowany na dziełach największych europejskich pisarzy realistów XIX wieku, śmiało przełamujący schematy literatury pozytywistycznej. W swoim nowatorstwie Lalka stała się – pisze w znakomitym Wstępie do niniejszej edycji Józef Bachórz – forpocztą nowej fazy dziejów gatunku: fazy modernistycznej.

W warstwie ideowej arcydzieło Prusa odczytywane jest zwykle jako historia przepracowywania romantycznego wzorca miłości, ale łatwo w nim dostrzec także krytykę nuworyszostwa (z jednej strony) oraz arystokracji (z drugiej), a także polemikę z najbardziej rozpowszechnionymi w epoce pisarza doktrynami społecznymi i ekonomicznymi.

Dla większości czytelników Lalka pozostaje jednak przede wszystkim fascynującą opowieścią. Intrygujący główny bohater, bogata galeria postaci drugoplanowych, świetnie skonstruowana fabuła i obfite w realia topograficzne i obyczajowe tło – wszystko to sprawia, że historia ambicji i miłości Stanisława Wokulskiego, jego wzlotów i upadków, należy do najchętniej czytanych polskich powieści.

Książka ukazuje się w serii Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Bolesław Prus

Bolesław Prus (właśc. Aleksander Głowacki, 1847–1912) – pisarz, publicysta, kronikarz, działacz społeczny; jeden z najwybitniejszych twórców w historii literatury polskiej. Jako szesnastolatek brał udział w powstaniu styczniowym; podczas walk został ranny, trafił także do niewoli. Po upadku powstania ukończył liceum i rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Głównej. Początkowo zarabiał na życie jako guwerner, z czasem zaczął czerpać dochody z drobnych prac pisarskich. Współpracował m.in. z czasopismami satyrycznymi „Mucha” i „Kolce”, a od 1874 roku także z „Kurierem Warszawskim”. Pierwszą ważną powieść, zatytułowaną Placówka, wydał w roku 1886. Wkrótce rozpoczął współpracę z „Kurierem Codziennym”, na którego łamach ukazywał się w odcinkach kolejny jego ważny utwór, wydany ostatecznie w roku 1890 roku pod tytułem Lalka. W roku 1894 światło dzienne ujrzała powieść Emancypantki, a trzy lata później Faraon, drukowany wcześniej w odcinkach w „Tygodniku Ilustrowanym”.

Józef Bachórz

Józef Bachórz (1934) – literaturoznawca, historyk literatury, edytor; profesor nauk humanistycznych. Wieloletni pracownik naukowy Uniwersytetu Gdańskiego. Specjalizuje się w literaturze polskiej XIX wieku, współtwórca Słownika literatury polskiej XIX wieku (1991). Autor wielu prac, m.in. Poszukiwanie realizmu. Studium o polskich obrazkach prozą w okresie międzypowstaniowym 1831–1863 (1972), Romantyzm a romanse. Studia i szkice o prozie polskiej w pierwszej połowie XIX wieku (2005), Spotkania z „Lalką”. Mendel studiów i szkiców o powieści Bolesława Prusa (2010). Członek m.in. Komitetu Nauk o Literaturze Wydziału Nauk Humanistycznych PAN oraz Rady Naukowej serii Biblioteka Narodowa, dla której opracował Lalkę (1991) i Kroniki (1994) Bolesława Prusa oraz Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej (1996).

„Lucinella” zaczyna się jak klasyczna satyra na środowisko literackie. Od pierwszego zdania wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z książką obśmiewającą mieszkańców słynnej kolonii pisarskiej Yaddo pod Nowym Jorkiem. Segal ukazuje zamkniętą społeczność poetów, krytyków i wydawców, których trawią jednakowe koszmary, lęki i nadzieje. Tytułowa bohaterka miota się pomiędzy nudną codziennością a własnym wyobrażeniem o sobie jako pisarce, między pragnieniem a niemożnością tworzenia. „Lecz początkowy realizm opowieści wkrótce topnieje” – pisze Barbara Kopeć-Umiastowska. – „Do akcji wkraczają Zeus i Hera, krytycy literaccy przemawiają z Olimpu, dyskusje panelowe zamieniają się w teatr awangardowy, a narratorka w różnych towarzyskich sytuacjach występuje równocześnie dodatkowo w dwóch osobach – jako Lucinella młodsza i Lucinella starsza.”

A zatem baśń? Owszem. Eksperyment literacki? Jak najbardziej. Zarazem jednak błyskotliwa i inteligentna opowieść o akcie tworzenia i sposobach istnienia literatury.

„Bezwstydnie udana powieść, tak bezbłędna, że czytanie jej równe jest obcowaniu z doskonałością.” - Stanley Elkin, Goodreads

„Segal śmiało pływa po nieznanych wodach, nurkując głęboko w codzienności i ciągle zmieniającym się umyśle. «Lucinella» jest zarówno kapryśną podróżą myśli i fantazji, jak i refleksją nad własnym ego.” - Rachel B. Glaser, „The Independent”

„Ta dowcipna, lekko opowiedziana historia jest (...) podszyta świadomością chaosu, jakim jest nasza współczesność.” - Jerzy Jarniewicz

Lore Segal (1928) – amerykańska pisarka żydowskiego pochodzenia. Urodzona w Wiedniu, skąd po anszlusie wyemigrowała do Anglii, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. W latach 1968–1996 wykładała twórcze pisanie m.in. na Columbia University School of the Arts in Princeton. Jest autorką pięciu powieści. Pierwsza, „Other People’s Houses”, ukazała się w 1964 roku, ostatnia – „HalftheKingdom” – w 2013. Jej opowiadania, zebrane w trzech tomach („The Reverse Bug”, „Other People’s Deaths”, „Making Good”), publikowane były na łamach „New Yorkera”. Segal dała się poznać również jako autorka literatury dziecięcej. Współpracowała z Maurice’em Sendakiem. Jest finalistką Nagrody Pulitzera oraz laureatką kilkunastu innych nagród literackich.

Interpretacyjna przenikliwość przeplata się w tej książce z zachętą do podjęcia „ćwiczenia z ponownego nazywania”.

Na początku XX wieku Irlandczycy – podobnie jak wiele innych narodów – stanęli przed wyzwaniem zredefiniowania własnej tożsamości i znalezienia dla niej form wyrazu. Terry Eagleton, Fredric Jameson i Edward W. Said obierają to zagadnienie za centralny temat swoich rozważań, a doświadczenie irlandzkie jawi im się jako historia kolonialna, nie tracąc przy tym osobnego rysu.

Kolonializm jest procesem wywłaszczania, stopniowym wykorzenianiem narodu z jego własnej kultury i języka. Dlatego wielkim zadaniem irlandzkiego modernizmu było nie tyle dawanie gotowych tożsamościowych wzorców, ile poszukiwanie tego, co utracone. Paradoksalnie jednak, gdy odkrywamy i nazywamy owo nieokreślone doświadczenie, wymyka się ono na zawsze. Z próby pogodzenia tej sprzeczności zrodziła się literatura nowoczesna, w tym powieści Jamesa Joyce’a czy poezja Williama Butlera Yeatsa.

Najwybitniejsze dzieło Zygmunta Krasińskiego i arcydzieło polskiego romantyzmu, nawiązujące w tytule do Boskiej komedii Dantego, to dramat metafizyczny, historiozoficzny i polityczny. Jednym z kluczowych problemów utworu i tłem dla jego akcji jest szczególny moment przesilenia historii, mający wszelkie znamiona rewolucji. W Nie-Boskiej komedii tym wydarzeniem jest zmierzch feudalizmu, ukazany przez Krasińskiego na podobieństwo rewolucji francuskiej. Wielka społeczna przemiana oznacza koniec panowania arystokracji, do której zaliczał się sam autor.

Jednak perspektywa historiozoficzna nie przesłania twórcy bieżących problemów kraju, znajdującego się wówczas w trudnym położeniu politycznym – powstająca krótko po upadku powstania listopadowego Nie-Boska komedia to także głos w sprawie klęski narodowego zrywu. Utwór podzielony został na dwie części: w pierwszej, traktowanej przez badaczy jako dramat rodzinny, autor ukazuje porażkę w perspektywie jednostkowej; druga traktuje przede wszystkim o ideach społeczno-politycznych.

Znakomity Wstęp Marii Janion stanowi niezastąpiony przewodnik po jednym z najambitniej zakrojonych dzieł polskiej literatury.

Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Zygmunt Krasiński

Zygmunt Krasiński (1812–1859) – poeta romantyczny, dramatopisarz, powieściopisarz, epistolograf. Do początku XX wieku uznawany za twórcę równego Mickiewiczowi i Słowackiemu, później jego pozycja zaczęła być kwestionowana; przez nowszych badaczy krytykowany m.in. za konserwatyzm w kwestiach społecznych i antysemityzm. Urodził się w Paryżu, w rodzinie arystokratycznej, jego ojciec był generałem armii napoleońskiej. Początkowo kształcił się w domu. W 1827 rozpoczął studia prawnicze na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, od 1829 kontynuował naukę w Genewie, gdzie poznał m.in. Adama Mickiewicza. Debiutował powieścią gotycką Grób rodziny Reichstalów (1928). W roku 1833 wydał powieść Agaj-Han. W tym samym czasie rozpoczął prace nad Nie-Boską komedią, wydaną w roku 1835. Od tej pory dziełom Krasińskiego towarzyszyła refleksja historiozoficzna oraz filozoficzny namysł nad ideą czynu. W rok po Nie-Boskiej komedii wydał anonimowo kolejne wielkie dzieło – Irydiona, w roku 1843 – także anonimowo – poemat Przedświt, a w latach 1845–1848 cykl Psalmy przyszłości.

Maria Janion

Maria Janion (1926) – historyczka literatury, krytyczka literacka, badaczka romantyzmu, profesorka i wieloletnia członkini Instytutu Badań Literackich PAN. Autorka licznych prac naukowych, szkiców i artykułów rewidujących znaczenia XIX-wiecznych dzieł z kanonu literatury polskiej i europejskiej. Twórczyni koncepcji w nowatorski sposób sytuującej myśl romantyczną we współczesnej kulturze, literaturze i sztuce. Jej niezwykle bogaty i szeroki dorobek naukowy od lat stanowi inspirację dla kolejnych pokoleń badaczy w licznych dziedzinach humanistyki. Do najważniejszych publikacji autorki należą Romantyzm. Studia o ideach i stylu (1969), Gorączka romantyczna (1975), Czas formy otwartej (1984) oraz Projekt krytyki fantazmatycznej. Szkice o egzystencji ludzi i duchów (1991).

Kiedy Kochanowski pisał Odprawę posłów greckich, wydaną drukiem w 1578 roku, w Polsce wystawiano głównie moralizatorskie dramaty kościelno-ludowe o charakterze misteryjnym, dialogi religijno-polemiczne i dramaty mieszczańskie. A zatem dzieło Jana z Czarnolasu to rzecz nowatorska – pierwszy polski dramat realizujący założenia tragedii antycznych. Jak wykazuje we Wstępie do niniejszego wydania Tadeusz Ulewicz, Odprawa była tak silnym impulsem dla późniejszych twórców XVI wieku, że bez przesady można mówić o szkole Kochanowskiego w tej dziedzinie, podobnie zresztą jak w dziedzinie liryki.

Odprawa posłów greckich bardzo dyskretnie, w dekoracjach zapożyczonych z historii o wojnie trojańskiej, traktuje o relacjach i nastrojach społecznych panujących w Rzeczpospolitej. Tego rodzaju krytyka pojawiła się u Kochanowskiego już wcześniej, w Satyrze albo Dzikim mężu z 1564 roku. Tym razem została jednak wzmocniona zaczerpniętym z Iliady motywem groźby upadku państwa. Dramat o takiej wymowie wymagał nie tylko kunsztu artystycznego, ale i odwagi. Tym bardziej, że Kochanowski zainscenizował Odprawę podczas ślubu Jana Zamoyskiego, a więc wydarzenia, w którym uczestniczył cały dwór królewski.

Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Jan Kochanowski

Jan Kochanowski (1530–1584) – czołowy przedstawiciel polskiego i europejskiego renesansu. Pochodził z rodziny szlacheckiej; naukę i studia odbywał w Krakowie, Królewcu i w Padwie. Początkowo pisał po łacinie, ostatecznie jednak – co było podyktowane renesansową modą – zaczął tworzyć w języku narodowym. W 1559 roku wrócił do kraju po pobycie we Włoszech i Francji i przez kolejne lata przebywał na dworach, wiążąc się najpierw z podkanclerzymi, a następnie zostając sekretarzem króla Zygmunta II Augusta. W tym czasie parał się głównie epiką, stworzył dwa poematy moralno-polityczne: Zgodę (1563) oraz dedykowanego królowi Satyra albo Dzikiego męża (1564). Około roku 1574, po ucieczce z Polski króla Henryka III Walezego, wycofał się z dworskiego życia i osiadł w Czarnolesie. Ożenił się z Dorotą Podlodowską, z którą miał siedmioro dzieci. W roku 1578 wystawił na dworze króla Stefana Batorego Odprawę posłów greckich, w której komentował ówczesną politykę państwa. W okresie czarnoleskim zmarły jego dwie córki oraz brat. Pogrążony w żałobie po Urszuli, napisał Treny, uchodzące za arcydzieło nowożytnej literatury polskiej; cykl ukazał się drukiem w roku 1580. Ostatnim dziełem Kochanowskiego wydanym za życia były Fraszki (1584).

Tadeusz Ulewicz

Tadeusz Ulewicz (1917–2012) – historyk literatury, wybitny znawca twórczości Jana Kochanowskiego, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autor licznych artykułów, rozpraw i szkiców. Od początku studiów szczególnie interesowała go literatura średniowiecza i wczesnej nowożytności. Jego aktywność naukową przerwała II wojny światowej, podczas której włączył się w działalność konspiracyjną. Na Uniwersytet Jagielloński powrócił w styczniu 1945 roku, kilka miesięcy później przedstawił dysertację doktorską Świadomość słowiańska Jana Kochanowskiego. Po wojnie pracował jako wykładowca akademicki, przez lata pełnił funkcję kierownika Zakładu Literatury Staropolskiej i Oświeceniowej UJ. W 1967 roku uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Zamieszczone w niniejszym tomie eseje pochodzą z trzech książek W.G. Sebalda: Die Beschreibung des Unglücks (1985), Unheimliche Heimat (1991) i Logis in einem Landhaus (1998). Obiektami dociekań i interpretacji albo bohaterami esejów niemieckiego autora są m.in. Arthur Schnitzler, Franz Kafka, Elias Canetti, Thomas Bernhard, Joseph Roth, Jean Améry, Jean-Jacques Rousseau, Gottfried Keller, Robert Walser, a do grona pisarzy dołącza Jan Peter Tripp, malarz i szkolny kolega Sebalda; osobny szkic został poświęcony fenomenowi pierwszych autorów żydowskich tworzących w języku niemieckim, takich jak Leopold Kompert i Karl Emil Franzos.

W pierwszej części tomu Sebald przygląda się głównie literaturze austriackiej, potem przechodzi do omawiania literackich indywidualności Szwajcarii. W swojej pracy korzysta na równi z kompetencji filologa i z licencji eseisty. Jako badacz, jako krytyk i jako pisarz jest bowiem przede wszystkim namiętnym czytelnikiem. Czyta uważnie, z bliska – wybiera z potoku narracji pojedynczą frazę i skupia się na jej szczególnym i złożonym znaczeniu. Porusza się po mapie literatury własnym szlakiem.

Opis nieszczęścia to tytuł zapożyczony od pierwszego zbioru esejów pisarza. Formuła celnie uwydatnia to, co autora najbardziej interesuje w literaturze. W przedmowie do książki z 1985 roku Sebald pisał: Ci, którzy obierają zawód pisarza, z reguły nie zaliczają się do ludzi najbardziej niefrasobliwych. Jakże inaczej gotowi byliby wdawać się w niemożliwe zajęcie, polegające na poszukiwaniu prawdy? […] Opis nieszczęścia zawiera w sobie możliwość jego przezwyciężenia.

Twórczość prozatorska Brunona Schulza jest jednym z najciekawszych i najszerzej dyskutowanych zjawisk w literaturze polskiej XX wieku. Silnie zmetaforyzowany język, poetyckość opisów oraz mitologizacja świata to bodaj najczęściej przywoływane kategorie charakteryzujące to pisarstwo. W książce tej podjęto próbę wydobycia dziejów pewnej rodziny, pewnego domu na prowincji nie z ich realnych elementów, zdarzeń, charakterów czy prawdziwych losów, lecz poszukując ponad nimi mitycznej treści, sensu ostatecznego owej historii – pisał Schulz w jednym z autokomentarzy.

Autor Xięgi bałwochwalczej był artystą wszechstronnym, którego wyobraźnia i samoświadomość silnie inspirowały kolejne pokolenia poetów, pisarzy, krytyków i badaczy literatury. Niniejszy zbiór zawiera opowiadania z obu wydanych za życia pisarza tomów prozatorskich, Sklepów cynamonowych (1933) i Sanatorium pod Klepsydrą (1937), a także opowiadania rozproszone oraz wybór esejów, tekstów krytycznych oraz listów. W znakomitym Wstępie Jerzy Jarzębski rekonstruuje historycznoliteracki moment, w którym narodziła się twórczość Schulza, śledzi jego lektury i fascynacje oraz podsuwa Czytelnikom istotne tropy interpretacyjne.

Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Bruno Schulz

Bruno Schulz (1892–1942) – jeden z najważniejszych prozaików polskich XX wieku, rysownik i krytyk literacki. Urodził się w Drohobyczu, w rodzinie galicyjskich Żydów. Dwukrotnie podejmował studia architektoniczne we Lwowie, krótko studiował w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, lecz problemy zdrowotne oraz I wojna światowa nie pozwoliły mu dokończyć formalnej edukacji. W 1925 roku opublikował serię rysunków zatytułowaną Xsięga bałwochwalcza. By utrzymać rodzinę, pracował w szkołach i gimnazjach jako nauczyciel rysunku, robót ręcznych oraz matematyki. Pierwszy zbiór opowiadań Sklepy cynamonowe (1933), wydał dzięki zaangażowaniu Zofii Nałkowskiej, która wprowadziła go w warszawskie środowisko literackie. Kolejny i ostatni tom prozatorski Schulza, Sanatorium pod Klepsydrą, ukazał się w roku 1937. Wybuch wojny położył kres jego twórczości. Zginął 19 listopada 1942 roku w pobliżu swego pierwszego domu rodzinnego przy drohobyckim Rynku, zastrzelony przez gestapowca.

Jerzy Jarzębski

Jerzy Jarzębski (1947) – badacz, krytyk i historyk literatury polskiej, eseista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; znawca współczesnej polskiej prozy oraz krytyki literackiej. Autor monografii Witolda Gombrowicza, Stanisława Lema i Brunona Schulza, a także edytor ich dzieł. Za swoją rozprawę doktorską o prozie Gombrowicza, zatytułowaną Powieść jako autokreacja (1984), otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Brücknera oraz Nagrodę Fundacji im. Kościelskich. W 1991 roku został uhonorowany Nagrodą im. Kazimierza Wyki za wybitną działalność krytycznoliteracką. Za zbiór esejów o twórczości Brunona Schulza Prowincja centrum. Przypisy do Schulza (2005) nominowany do Nagrody Literackiej „Nike”. Członek Rady Naukowej serii Biblioteka Narodowa.

Gatunkowo niejednolite, erudycyjne i wyrafinowane pod względem strukturalnym, Pamiętniki uchodzą za najwybitniejsze dzieło sztuki pamiętnikarskiej polskiego baroku. Największe zalety Paska pisarza to talent gawędziarski, niezwykłe zdolności retoryczne oraz zdolność wykorzystywania w snutej opowieści wiedzy z zakresu historii i mitologii. W opowiadaniu o wojennych przeżyciach, pojedynkach retorycznych oraz w błyskotliwym komentowaniu spraw codziennych i kwestii politycznych Pasek jest niezrównany.

Twórczość autora Pamiętników została odkryta w początkach polskiego romantyzmu – fragmenty dzieła opublikowano po raz pierwszy w 1821 roku, zaś pełne wydanie pojawiło się w roku 1836 za sprawą hrabiego Edwarda Raczyńskiego. Wśród autorów, którzy docenili pisarstwo Paska, można wymienić choćby Henryka Rzewuskiego, Adama Mickiewicza, Zygmunta Krasińskiego czy, kilka dekad później, Henryka Sienkiewicza, dla którego Pamiętniki stanowiły ważną inspirację podczas tworzenia Trylogii.

W literaturze współczesnej także nie brak nawiązań do stylu Paska. Odczuwam potrzebę przekazania Rodzinie, krewnym i przyjaciołom moim tego oto zaczątku przygód moich, już dziesięcioletnich, w argentyńskiej stolicy, pisał Gombrowicz w Trans-Atlantyku – i z pewnością nie pisałby tak, gdyby nie chciał sparodiować nieśmiertelnej prozy Jana Chryzostoma i gawędy szlacheckiej w ogólności.

Książka, w znakomitym opracowaniu Władysława Czaplińskiego, ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Jan Chryzostom Pasek

Jan Chryzostom Pasek (ok. 1636–1701) – żołnierz, pisarz i awanturnik, przedstawiciel nurtu sarmackiego w rodzimej literaturze, uznawany za najwybitniejszego polskiego pamiętnikarza swojej epoki. Wywodził się z drobnej szlachty mazowieckiej. W 1655 roku zaciągnął się do wojska, gdzie pod dowództwem Stefana Czarnieckiego przez dziesięć lat prowadził – jak sam pisał – nieprzeciętne żołnierskie i awanturnicze życie. Po zakończeniu kariery wojskowej osiedlił się w rodzinnych stronach, tam też zawarł małżeństwo. Był komornikiem ziemskim i marszałkiem sejmikowym. Pamiętniki spisywał w ostatniej dekadzie XVII wieku, barwnie referując w nich wojenne przygody i losy szlachcica-ziemianina. Z natury był pieniaczem, często wchodził w konflikty – pod koniec życia skazano go na banicję, mimo to pozostał w swojej posiadłości do śmierci w 1701 roku. Nie doczekał publikacji swojego dzieła – pierwsze pełne wydanie Pamiętników ukazało się w 1836 roku, szybko zdobywając serca wybitnych niekiedy czytelników.

Władysław Czapliński

Władysław Czapliński (1905–1981) – jeden z najbardziej cenionych historyków polskich XX wieku, autor wielu prac ważnych dla rozwoju polskiej historiografii. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1946 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie kierował katedrami Historii Nowożytnej, Historii Powszechnej oraz Historii Polski i Powszechnej XVI–XVIII Wieku. W trakcie swojej długiej i bogatej pracy naukowej stworzył nie tylko syntetyczny obraz polskiego państwa za czasów Władysława IV, zapoczątkował dyskusję nad oligarchią magnacką w XVII-wiecznej Polsce, ale także stał się inicjatorem serii monograficznej historii powszechnej wydawanej przez Ossolineum.

Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem

Wstęp i opracowanie Stanisław Pigoń, aneks Julian Maślanka

Poetycka wizja Litwy lat 1811 i 1812, spisana przez Adama Mickiewicza dwie dekady później, na emigracji w Paryżu. Opus magnum poety i jego ostatni duży utwór. Przez kolejne pokolenia Polaków uważany za epopeję narodową, Pan Tadeusz (1834) nie przestaje zachwycać. Olśniewa nie tylko kreacją świata, złożonego z obrzędów, obyczajów, rytuałów i konwenansów kultury szlacheckiej, lecz także językiem poetyckim i artyzmem formy. Nie ma w tym poemacie zbędnej frazy, nieznaczącego bohatera, nieistotnej sceny, niewymownego gestu. Wszystko tworzy świat idealny, żywo oddziałujący kolorem, smakiem i dźwiękiem na zmysły czytelnika.

Tajemnica swoistego piękna Pana Tadeusza leży w jego niepospolitej zwyczajności. Sprawy potoczne, doznania powszednie, wypadki i przedmioty proste pokazane tam zostały sposobem niby zwykłym, a jakimś nowym, szczególnym, urzekającym świeżością ujęcia słownego: jedynego, najcelniejszego.

Ze Wstępu Stanisława Pigonia

Adam Mickiewicz (1798–1855) – poeta, dramaturg, tłumacz, publicysta, działacz polityczny. Uznany za jednego z trzech Wieszczów Narodowych – obok Słowackiego i Krasińskiego. Autor takich arcydzieł literatury polskiej jak: Oda do młodości (1820), Ballady i romanse (1822), Grażyna (1823), Dziady cz. II i IV (1823) oraz Dziady cz. III (1832). Urodził się w Nowogródku na Litwie. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie współtworzył tajne towarzystwa patriotyczne i samokształceniowe, za co został aresztowany i karnie zesłany w głąb Rosji. Tu powstały m.in. jego słynne Sonety krymskie (1826) oraz Konrad Wallenrod (1828). W 1829 roku udało mu się opuścić imperium Rosyjskie i po okresie podróży osiadł w Paryżu. Ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał szóstkę dzieci. W 1840 roku objął nowo powstałą katedrę literatur słowiańskich w Collège de France, a niedługo później związał się z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. W czasie Wiosny Ludów utworzył legion polski we Włoszech. Kilka lat później, w czasie wojny krymskiej, wyruszył z misją utworzenia legionów polskich do Konstantynopola, gdzie umarł nagle 26 listopada 1855 roku. Został pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency pod Paryżem. W roku 1900 jego prochy uroczyście przeniesiono na Wawel.

Stanisław Pigoń (1885–1968) – historyk literatury polskiej, wybitny badacz romantyzmu i modernizmu, w szczególności twórczości Mickiewicza, Fredry, Norwida, Żeromskiego i Orkana. W okresie międzywojennym wykładowca i rektor Uniwersytetu Wileńskiego, pracował także na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1939–1940 więziony wraz z grupą profesorów UJ w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jak czytać dziś Pana Tadeusza?

Smakując barszcz i bigos, zachwycając się pejzażami, przyznając, że Wenecja nie tak piękna jak polski, litewski, białoruski las, a zachód słońca na Seszelach czy Dominice naprawdę ma mniej uroku niż świt nad Nowogródkiem?

Ciesząc się, że w Panu Tadeuszu Mickiewicz zszedł na ziemię z tych ciemnych mistycznych obłoków okrywających Dziady?

Można tak, ale można też inaczej, kręcąc nosem na owe nieco podejrzane arkadyjskie realia, ryzykując i wydziwiając, że może nie wszystko tu się zgadza, a zgadzać nie może, bo tak naprawdę jedynie czytelnik naiwny zaniesie poemat pod strzechy i dojdzie do wniosku, że chodzi w nim o prawdziwego niedźwiedzia, najprawdziwsze na świecie prawdziwki i skrwawioną szablę.

Opowieść o podróży, w której najważniejszym bohaterem jest czas. Narrator, alter ego autora, wyrusza w meandryczną wędrówkę po odległych zakątkach Anglii Wschodniej, odsłaniając niezwykłe losy podupadających miasteczek i opuszczonych zamków. Ale każdy cel okazuje się zaledwie przystankiem, zaułkiem w nieskończonym labiryncie zapomnianych historii i dalekich krain.
Pierścienie Saturna są wyjątkowym popisem erudycji. Skojarzenia, odczucia i dawno pogrzebane wspomnienia splatają się tu w jedną narrację o niepamięci i widmach przeszłości. Sebald łączy fikcję literacką z eseistyką, miesza własne wyobrażenia z wydarzeniami historycznymi, śledzi wielkie opowieści, a przede wszystkim to, co kryje się pod ich podszewką.

Obdarzony nadzwyczajnym słuchem Henry Green jest niezrównanym choreografem języka potocznego. „Pochwyceni” – powieść opublikowana po raz pierwszy w 1943 roku – czerpie pełnymi garściami z biografii autora. Green służył w ochotniczej straży pożarnej w czasie, kiedy Wielka Brytania przygotowywała się do wojny, pobierał żołd w wysokości sześćdziesięciu siedmiu szylingów tygodniowo i jak wszyscy wokół miesiącami czekał w napięciu na bombardowanie Londynu.
Narrację „Pochwyconych” organizuje stan zawieszenia: między wojennym poruszeniem i miłosnym splątaniem, poczuciem kurczącego się czasu i jego nadmiaru, pamięcią i niepamięcią. Na pierwszy plan wysuwają się tu relacje międzyludzkie, antagonizmy społeczne oraz osobiste traumy bohaterek oraz bohaterów książki, w tym Richarda Roego – strażaka, męża, ojca, kochanka – alter ego autora.
"Pochwyceni" to dopiero druga powieść Greena, która w całości ukazuje się po polsku. Jego niezwykły, pełen potocyzmów, na poły realistyczny, na poły eksperymentatorski styl stanowi nie lada wyzwanie dla tłumacza. Dzięki świetnemu przekładowi Marcina Szustra, „ostatni czarodziej języka angielskiego”, jak James Wood nazwał Greena, również w polszczyźnie fascynuje i uwodzi.

O autorze

Henry Green (1905–1973) to jeden z najciekawszych angielskich powieściopisarzy modernistycznych, którego twórczość pozostaje niestety w Polsce mało znana. Do tej pory w polskim przekładzie ukazała się jedynie głośna powieść „Loving” („Kochając”) w przekładzie Andrzeja Sosnowskiego (Biuro Literackie, 2015). Wystan Hugh Auden nazwał Greena „najlepszym żyjącym powieściopisarzem angielskim”, a Eudora Welty była zdania, że Green posiada „najbardziej interesującą i żywą wyobraźnię, jaką można znaleźć w dzisiejszej literaturze angielskiej”. Proza Greena aż kipi od językowych eksperymentów, wywołując w czytelniku – jak ujęła to Lyndsey Stonebridge, pisząc o powieści „Caught” („Pochwyceni”) – „coś w rodzaju obrazowego zawrotu głowy”.

Niezwykła wyobraźnia językowa i wizje światów nieistniejących, rządzących się sobie tylko właściwą logiką, sprawiły, że dykcja poetycka Bolesława Leśmiana uchodzi za jedną z najoryginalniejszych w XX wieku. Ta przenikliwa i błyskotliwa językowo twórczość zwrócona jest ku naturze, ale porusza się także w sferach mitycznych i nieodgadnionych, nieustannie dyktując rzeczywistości i mowie nowe prawa i porządki.

Jak w znakomitym Wstępie przekonuje Jacek Trznadel, Leśmian od samego początku podążał własną drogą. Pomimo wyraźnej symboliki i sugestywnych obrazów poetyckich, nie można łączyć jego poezji z twórczością współczesnych mu symbolistów czy młodopolan, do których rozwiązań literackich odnosił się z dystansem. Idee życia w wiecznym ruchu, nieustannego tworzenia i przekształcania języka oraz wyczulenie na metafizyczny wymiar rzeczywistości były niezmiennymi elementami Leśmianowskiego świata.

Niniejszy wybór, ułożony w porządku chronologicznym, zawiera wszystkie najważniejsze utwory autora Dziejby leśnej, a opracowanie Jacka Trznadla od lat pozostaje wzorem pracy literaturoznawczej i edytorskiej.

Tom ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Bolesław Leśmian

Bolesław Leśmian, właśc. Stanisław Bolesław Lesman (1877–1937) – poeta, prozaik, tłumacz, uznawany za jednego z najwybitniejszych i najbardziej oryginalnych autorów dwudziestego wieku. Leśmian wywodził się z rodziny inteligenckiej pochodzenia żydowskiego. Młodość spędził w Kijowie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu literackim i artystycznym. Debiutanckie wiersze opublikował w 1985 roku w czasopiśmie „Wędrowiec”. W 1901 roku, po ukończeniu studiów prawniczych, przeniósł się do Warszawy. Dzięki przyjaźni z Zenonem Przesmyckim współpracował z pismem ,,Chimera”. W 1918 otrzymał pracę jako notariusz. Jego pierwszy tom poetyki, zatytułowany Łąka, ukazał się w roku 1920. W latach trzydziestych aktywnie udzielał się w życiu literackim, publikował m.in. w „Kulturze”, „Skamandrze” i „Wiadomościach Literackich”, silnie zaznaczając swoją obecność na poetyckiej scenie międzywojnia. Ostatni zbiór wierszy wydany za życia poety to Napój cienisty z 1936 roku.

Jacek Trznadel

Jacek Trznadel (ur. 1930) – pisarz i poeta, tłumacz, krytyk literacki i publicysta. W 1964 roku opublikował debiutancki tom poezji Wyjście oraz pionierską monografię Twórczość Leśmiana. Próba przekroju. W 1975 roku był jednym z sygnatariuszy listu 59 intelektualistów protestujących przeciwko zmianom konstytucyjnym w PRL. W latach 1978–1983 pełnił funkcję profesora literatury polskiej oraz dyrektora Sekcji Polskiej na Wydziale Slawistyki Paryskiego Uniwersytetu Sorbony. W 1986 roku wydał swoją najgłośniejszą książkę, Hańbę domową – zbiór wywiadów z polskimi pisarzami, poświęconych postawie ludzi kultury wobec stalinizmu. W 2016 roku ogłosił kolejną monografię twórczości autora Łąki – Kalendarium Leśmianowskie. Życie i twórczość w układzie chronologicznym.

Narcyza Żmichowska, Poganka

Wstęp i opracowanie Grażyna Borkowska

Powieść romantyczną Narcyzy Żmichowskiej można czytać na różne sposoby. Nie pomylimy się, twierdząc, że tematem Poganki jest dojrzewanie emocjonalne głównego bohatera. Żmichowska pokazuje, jak kształtuje się wrażliwość Beniamina, i konfrontuje go z kluczowymi doświadczeniami ludzkiej egzystencji, zarówno w wymiarze jednostkowym, jak i społecznym. Ranga tych doświadczeń nie jest jednak taka sama. Miłość dominuje nad pozostałymi i urasta do roli właściwego tematu powieści.

Miłość okazuje się sztuką trudną i problematyczną – pisze we Wstępie Grażyna Borkowska. – Ogarniając zakochanego siłą namiętności, naraża go często na konflikt z otoczeniem i konflikt sumienia. Dla Aspazji Beniamin porzuca Dom i Rodzinę. To święte miejsce dzieciństwa blednie w obliczu rozkoszy ofiarowanych przez kobietę. Czy można pogodzić wartości domowe i erotyczne: w przestrzeni „mieszczańskiej” – tak, w przestrzeni „romantycznej” – nie.

Przed Żmichowską polska literatura nie miała takiej bohaterki: pięknej, inteligentnej, władczej, amoralnej, egoistycznej. Skąd się zatem wzięła Aspazja? Pierwszym źródłem jest oczywiście doświadczenie biograficzne autorki, jej burzliwy romans z Pauliną Zbyszewską, drugim zaś literatura.

Ze Wstępu Grażyny Borkowskiej

Narcyza Żmichowska (1819–1876) – powieściopisarka i poetka romantyczna, działaczka społeczna. Urodziła się w Warszawie, dzieciństwo spędziła na Podlasiu. Jako nastolatka podjęła naukę w warszawskiej szkole dla guwernantek. Była nauczycielką u Zamoyskich, z którymi wyjechała do Paryża, jednak ambicje i liberalne poglądy Żmichowskiej nie podobały się pracodawcom i po kilku miesiącach została zwolniona. W Paryżu słuchała wykładów, chodziła na koncerty i wystawy, pisała; nawiązała także kontakty ze środowiskiem emigracyjnym. Po powrocie do Polski skupiła wokół siebie grupę kobiet o liberalnych poglądach, tzw. Entuzjastek, które łączyły samokształcenie i dążenia emancypacyjne z działalnością niepodległościową, co doprowadziło do rozbicia grupy i aresztowań. Żmichowska spędziła ponad dwa lata w więzieniu, a kolejne trzy pod dozorem policyjnym. Jej najbardziej znana powieść, Poganka, ukazała się w 1846 roku. W 1861 roku pisarka uzupełniła ją o Wstępny obrazek, usunięty z pierwszego wydania dla zatarcia autobiograficznego kontekstu powieści. Okres powstania styczniowego spędziła w majątkach swoich sióstr na Mazowszu. Umarła w Warszawie w 1876 roku po miesiącach ciężkiej choroby.

Grażyna Borkowska (1956) – profesor w Instytucie Badań Literackich PAN, prezes Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, redaktor naczelna „Pamiętnika Literackiego”. Zajmuje się literaturą XIX i XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem twórczości kobiet – Narcyzy Żmichowskiej, Elizy Orzeszkowej, Zofii Nałkowskiej, Marii Dąbrowskiej, którym poświęciła większość swoich książek i artykułów.