Autorka przygotowała 160 pomysłów na nauczanie matematyki w klasach I-III. Przedstawione propozycje mają na celu uczynienie matematyki w oczach uczniów atrakcyjniejszą niż jest w istocie dla niektórych osób. Pomysły ułożone są od najłatwiejszych do stopniowo coraz trudniejszych. Są one opracowane w taki sposób, że w przypadku drobnych modyfikacji te najłatwiejsze nadają się do wykorzystania także w klasach starszych. Większość z nich została sprawdzona podczas pracy z dziećmi.

Dają one szansę nadrobienia drobnych zaległości, stwarzają możliwość współpracy zdolniejszych dzieci ze słabszymi. Uczą logicznego myślenia, rozumienia, dokładności i samodzielności, wdrażają do rzetelnej i uczciwej nauki, własnej pracy oraz współdziałania w zespole. Wyrabiają umiejętność koncentracji, wytrwałości w pokonywaniu trudności i przeszkód oraz staranności.

Stanowią doskonałą pomoc dydaktyczną zarówno dla nauczycieli jak i rodziców.

Pomysły zawarte w tym opracowaniu związane są ze środowiskiem społeczno-przyrodniczym. Obejmują one różnego rodzaju gry, zabawy, zgadywanki, zadania, konkursy.

Zestawione są w taki sposób, aby pasowały do wszystkich tematów przewidzianych w nowym programie nauczania dla klas I, II, III. Realizacja opisanych w tej książce gier i zabaw przyniesie zarówno nauczycielom nauczania początkowego jak i uczniom wiele radości, satysfakcji i niespodzianek. Zadania te maja na celu uświadomienie dzieciom, że sami jesteśmy maleńką cząstką całego świata i powinniśmy żyć zgodnie z jego regułami.

Zamieszczone tutaj pomysły zawierają w sobie różne wątki i wymagają od uczniów wielu różnych umiejętności, służą utrwalaniu wielu nazw i określeń. Mają na celu wszechstronny rozwój osobowości dziecka. Do wielu pomysłów dołączone są pomoce w formie kartoników z napisami, obrazków i projektów plansz.

Czwarta część książek zawierających pomysły do wykorzystania przez nauczycieli w nauczaniu zintegrowanym w klasach I-III. Zawiera różnego rodzaju zajęcia, które powinny urozmaicać życie uczniów w szkole. Są to pomysły nie tylko na miłe spędzanie czasu, ale także na bardziej efektywne i dające więcej możliwości nauczycielowi oraz jego wychowankom na działanie.

Wiele z tych pomysłów ma na celu ośmielenie dzieci do tego, aby chętnie i bez obaw opowiadały o tym, co je interesuje, co lubią robić i co im najlepiej wychodzi. Zabawy te mają pomóc nauczycielowi w poznaniu ucznia, rozwijać pozytywne postawy moralne i społeczne, pomagać w pokonywaniu różnych przeszkód, zachęcać do współpracy w zespole, uczyć asertywnych zachowań, uczyć wyrażać własne zdanie.

Najważniejszym ich celem jest nauczenie dzieci wiary we własne siły i możliwości, by realizowały cele , które sobie wyznaczą i nie zrażały się napotkanymi przeciwnościami.

Roztargnienie i nieuważność ujmowano na początku XX wieku jako przeciwieństwo uważnego postępowania. Pod koniec lat 20 XX w. uwaga i wola stały się peryferyjnym przedmiotem zainteresowania psychologów i pedagogów. Termin roztargnienie coraz rzadziej pojawiał się w publikacjach naukowych i słownikach psychologicznych, natomiast coraz częściej był stosowany w wyjaśnianiu przyczyn wypadków i katastrof.

Obecnie obserwuje się ponowne zainteresowanie psychologów problematyką uważnego postępowania.
W książce przyjęto, że roztargnienie jest syndromem spójnego zbioru objawów, których obecność stwarza poczucie dyskomfortu, zakłóca relacje społeczne i obniża poziom osiągnięć. Nieuważność jest ceną jaką niektórzy płacą za nadmierne skupianie uwagi na własnych myślach i przeżyciach, a inni za nadmierną podatność na działanie bodźców zakłócających.

Głównym celem książki był zamiar pokazania problematyki roztargnienia, sposobów jej diagnozowania oraz ilościowego ujmowania jej wielkości, prezentacja wyników badań oraz możliwych do zastosowania procedur terapeutycznych. Za istotę podjętego problemu przyjęto nie tylko następstwa błędów popełnionych wskutek roztargnienia, ale bezradność wobec ich przyczyn.

Książka składa się z dziesięciu rozdziałów. W pierwszym przedstawiono pojęcie roztargnienia, jego symptomy oraz przyczyny. W drugim skoncentrowano się na procedurach diagnostycznych. W rozdziale trzecim zawarto dokumentację z opracowania narzędzia do pomiaru wielkości roztargnienia. W następnych pięciu rozdziałach pokazano wyniki badań z zastosowaniem tego narzędzia. Przedstawiono między innymi powiązanie roztargnienia z płcią, wiekiem, cechami osobowości i temperamentu, a także z uwagą, pamięcią i cechami inteligencji i kreatywności oraz wypadkowymi skutkami popełnianych błędów. W przedostatnim, dziewiątym, rozdziale zawarto praktyczne procedury redukujące negatywne skutki roztargnienia. Ostatni rozdział jest podsumowaniem całości i przedstawieniem najważniejszych wniosków.

Nowe związki między roztargnieniem a cechami osobowości, inteligencją, i wieloma innymi zmiennymi są wynikiem badań, w których wykorzystano autorski Kwestionariusz. Wszystkie przedstawiane zależności między zmiennymi są udokumentowane statystycznie, natomiast sposobom dokumentowania nadano formę dyskretną, nie zniechęcającą czytelnika do lektury danych liczbowych. W zrealizowanych badaniach stwierdzono, że roztargnienie jest zaburzeniem zachowania utrudniającym wykorzystanie posiadanego potencjału uzdolnień. Większość cech dodatnio skorelowanych z roztargnieniem pozostaje w ujemnej zależności z transgresją, kreatywnością i przedsiębiorczością. Nie stwierdzono sygnalizowanej w literaturze dodatniej istotnej korelacji inteligencji z roztargnieniem. Zaobserwowano, że roztargnienie wspólnie z lękiem hamują motywację do działań autokreacyjnych. Dla potrzeb terapeutycznych opracowano program redukcji skutków roztargnienia. Zakłada on usprawnienie kondycji psychicznej, wzrost umiejętności organizacyjnych i wykonawczych oraz stosowanie specjalnych procedur realizacji i autoraportowania przebiegu czynności zarówno rutynowych jak i podejmowanych po raz pierwszy.

Książka jest wynikiem wieloletnich prac nad teoretycznym i praktycznym modelem ewaluacji społecznej, która znajduje zastosowanie w edukacji; może być także prowadzona na wszystkich innych obszarach w stosunku do przedmiotów, które mogą być poddawane badaniom ewaluacyjnym. Zaproponowany model ewaluacji przez wiele lat był wdrażany i praktykowany przez autorkę w licznych podejmowanych przez nią badaniach ewaluacyjnych, wprowadzając do nich elementy uspołecznienia, dialogu i partycypacji różnorodnych grup społecznych, będących pośrednio bądź bezpośrednio uczestnikami badań ewaluacyjnych lub grup i instytucji zainteresowanych wynikami ewaluacji.

Książka jest próbą wskazania potencjałów ewaluacji w jej uspołecznionym modelu; jest także próbą nakreślenia potrzeb wdrożenia tego typu ewaluacji, który w swoich założeniach nawiązuje do doświadczeń pedagogicznych, m.in. pedagogiki społecznej, ale także pedagogiki krytycznej. W tym pierwszym odwołaniu ewaluacja nawiązuje do wartościowania, praktyczności i celowości. Badania ewaluacyjne mają także wiele wspólnych elementów z badaniami krytycznymi. Ich zbieżne przesłanki zawierają się np. w potrzebach dostrzegania zmienności rzeczywistości społecznej, usytuowaniu badacza wewnątrz badanej rzeczywistości, odwołaniu do kontekstu społecznego i podejmowaniu przez badacza krytyki zarówno w jej pozytywnym, jak i negatywnym kontekście.

Niniejsza książka ma za zadanie pokazać rozumienie, metodologię i możliwości wykorzystania ewaluacji społecznej w edukacji oraz drogę do wypracowania właściwej kultury ewaluacyjnej, jaka stanowi długofalowy cel jej stosowania.

Wzrost znaczenia edukacji we współczesnym świecie powoduje coraz większe zainteresowanie socjologów tą dziedziną życia społecznego. Obecnie można już mówić o ukształtowaniu się socjologii edukacji jako ważnej sudyscypliny socjologii. Przygotowany podręcznik umożliwia zaznajomienie się z dominującą problematyką studiów i badań w zakresie socjologii edukacji. Autor charakteryzuje socjologię edukacji jako dziedzinę wiedzy. Omawia edukacyjne znaczenie takich procesów społecznych, jak: stratyfikacja społeczna, zmiana społeczna, socjalizacja, współczesne kształcenie i wychowanie. Przedstawia analizy dotyczące jednostki i społeczeństwa. Charakteryzuje funkcje edukacyjne instytucji: rodziny, szkoły, zakładu pracy, ośrodków władzy. Ukazuje tworzące się w społeczeństwie współczesnym napięcia między indywidualizmem a wspólnotowością, wartościami i antywartościami, dążeniami do równości społecznej i narastającymi nierównościami, reprodukcją społeczną a emancypacją jednostek i grup społecznych. Końcowa część pracy dotyczy kształtowania tożsamości, procesu będącego jednym z najważniejszych wyzwań socjalizacyjnych i wychowawczych naszych czasów.

Podręcznik zawiera obszerną bibliografię, słownik ważniejszych terminów, problemy do przemyślenia i dyskusji. Może być wykorzystywany przez studentów, a także przez inne osoby zainteresowane socjologicznymi zagadnieniami współczesnej edukacji.

Seria autorskich podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce:

1. Pedagogika ogólna. Podstawowe prawidłowości (opis książki)

2. Dydaktyka. Podrecznik akademicki (opis książki)

3. Z dziejów teorii i praktyki wychowania. Podrecznik akademicki (opis książki)

4. Socjologia edukacji. Podrecznik akademicki

Seria autorskich podręczników akademickich do pedagogiki jest kolejnym dopełnieniem polskiej literatury przedmiotu o nowe IMPULSY i spojrzenie na przedmiot jej naukowych badań, najbardziej palące dla praktyki problemy edukacyjne, opiekuńcze i wychowawcze oraz klasyczne lub/i nieznane jeszcze sposoby podejścia do ich rozwiązywania. W pono- woczesnej dobie naukowa wiedza rozwija się z nieprawdopodobną dynamiką, intensywnością i częstotliwością, toteż coraz trudniej jest adeptom tej profesji odnaleźć się w jej labiryncie. Autorzy serii wydawniczej jednak zarówno potwierdzają aktualność przekazywanej nam wiedzy, jak i wychodzą w przyszłość z tym, co warte jest zatrzymania, refleksji czy dalszych badań. Właśnie dlatego nadałem tej serii tytuł: PEDAGOGIKA NAUCE I PRAKTYCE, bo każdy z autorów, pracując nad zakresem tematycznym własnej subdyscypliny naukowej, łączy w akademickim i podręcznikowym zarazem przekazie teraźniejszość z przyszłością, która na naszych oczach i tak staje się już przeszłością.

Czytelnikom podręczników nie tylko życzę miłej lektury, ale i zachęcam do wspólnej debaty, krytyki i recenzji, które nam wszystkim pomogą w doskonaleniu własnej twórczości.

prof. dr hab. Bogusław Śliwerski

Według Autora szkolnictwo konwencjonalne "ignoruje dziecięcą ciekawość tłamsi ich wrodzoną energię i gasi szczodre odruchy spontanicznej dziecięcej moralności". Dlatego na całym świecie żyją ludzie, którzy dostrzegają wyrządzane dzieciom zło i zakładają odmienne szkoły. Opisy 18 takich
placówek stanowią treść niniejszej książki. We wszystkich tych placówkach dorośli darzą dzieci ogromnym szacunkiem i wierzą, że należy im pozwalać na naturalny rozwój, aby stawały się naprawdę sobą. Każdy rozdział zawiera relacje absolwentów lub osób, które w trakcie zbierania materiałów do publikacji były uczniami. Książka jest uporządkowana pod kątem chronologicznym –

w kolejności od dat założenia poszczególnych szkół. Autor wybrał szkoły, które znał osobiście, był pod wrażeniem ich działania.
Opisane szkoły:

Summerhill, Szkoła Dartington Hall, Tamariki, Sudbury Valley, Bramblewood, Countersthorpe Community College, Neel Bagh i Sumavanam, Szkoła "Pesta", Kleingruppe Lufingen, Szkoła Barbary Taylor, Japonia, Demokratyczna Szkoła Hadera, Szkoła Sands, Szkoła Mirambika.

Książkę tę autor napisał z myślą o tych polskich nauczycielach, którzy potwierdzili swoim zapałem i radykalnością innowacyjnego zaangażowania dostrzegli w idei klas autorskich ogromną szansę na zmianę samych siebie, swojego warsztatu pracy, swoich interakcji z uczniami i ich rodzicami. Równolegle do tworzenia dla dzieci wraz z innymi nauczycielami klas autorskich nowych pomocy dydaktycznych autor proponuje jak najszybciej upowszechniać własne osiągnięcia, sukcesy i porażki, dylematy i „aksjomaty” profesjonalnego działania, rozwiązania prawne i próby ich delegalizacji.

Poruszany temat dylematu wolności nauczyciela wynika z jego zakorzenienia w świecie wartości i profesjonalnej wręcz konieczności apelowania do swoich wychowanków o ich rozpoznawanie i urzeczywistnianie we własnym życiu. Kiedy nauczyciele rezygnują z własnej wolności, częściowo przesądzają o podobnym stanie rzeczy w stosunku do swoich wychowanków, czyniąc niejako nieprzejrzystą podstawę ich samobytnej podstawy życia. Dlatego warto zająć się zagrożeniami tej wolności, by pod pragmatycznie sterowaną przez tyranów władzą nie „marniały jednostki, a z nimi zbiorowe stosunki”.

Wolny nauczyciel nie musi uwodzić władzy, może się ofiarować innym, stając ponad własnym „ja”, wyzwalając się od lęków, uzależnienia od innych, z bólu poniżenia na rzecz zadbania o owoce swojej pracy. Zaletą wolności przed twórczością jest to, że ta pierwsza nie dzieli środowiska na lepszych czy gorszych, ale staje się punktem wyjścia do „królestwa twórczości” w obszarze edukacji.

Publikacja ma charakter poradnika zawierającego konkretne, bardzo proste i przejrzyście sformułowane wskazówki dotyczące pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera. Jest skierowana do wszystkich nauczycieli, zwłaszcza szkół ogólnodostępnych, ale i integracyjnych lub specjalnych, którym przyszło pracować z tym jakże fascynującym, wymagającym, zaskakującym, inteligentnym, ale i czasami trudnym dzieckiem. Odbiorcami mogą być również inni specjaliści: pedagodzy, psycholodzy i logopedzi, którzy nie mają do czynienia na co dzień z dzieckiem cierpiącym na zaburzenie ze spektrum autyzmu, ale są ciekawi, jak ono funkcjonuje. Odbiorcami mogą być również rodzice dziecka ze zdiagnozowanym zespołem Aspergera, którzy potrzebują konkretnego pokierowania i wsparcia. Oprócz typowej charakterystyki i sposobów funkcjonowania ucznia cierpiącego na zespół Aspergera zaprezentowane są w tej książeczce osiowe objawy tego zaburzenia z kręgi autyzmu oraz metody terapii. Książeczka jest zatem próbą zainteresowania środowisk nauczycielskich problemami tej grupy uczniów. Termin zespołu Aspergera w ciągu ostatnich kilku lat stał się tematem niezmiernie modnym i głośnym. Należy spodziewać się, że dzieci ze diagnozowanym zespołem Aspergera będzie systematyczne przybywać, jeżeli już tak się nie dzieje. Dlatego wiedza nauczycieli i innych specjalistów z tego zakresu musi się poszerzać, ponieważ dobrze funkcjonujące dziecko dotknięte tym zaburzeniem nie musi trafić do szkoły integracyjnej czy specjalnej, ale do zwykłej szkoły masowej, może właśnie, drogi nauczycielu, do twojej klasy. Autorka

Większość z nas zdaje sobie sprawę z tego, że czytanie to jedna z najważniejszych umiejętności, które człowiek powinien opanować w czasie swojego życia. Społeczeństwo amerykańskie uważa, że czytanie jest zajęciem zbyt trudnym, aby warto było się nim interesować. Nie inaczej jest w Polsce. Gwałtownie spada liczba osób czytających cokolwiek. Sondaże przerażają... Świadomość tego, jak wielką rolę odgrywa umiejętność czytania we współczesnym świecie, powinna skłaniać wszystkich nauczycieli do zwracania uwagi na kształcenie umiejętności czytania, co ma zapobiec późniejszym trudnościom w jej opanowaniu.

W książce Autor opisuje rodzaje czytania, metody stosowane w początkowej nauce czytania (także te eksperymentalne). Czytelnik znajdzie tu również informacje na temat cech dobrego czytania, odrobinę historii na temat elementarzy, z których uczyli się nasi przodkowie. Ważną problematykę poruszono w rozdziale dotyczącym dziecięcych trudności w czytaniu. We wstępie Autor twierdzi, że kto czyta, żyje dwa razy. Zadaniem Czytelnika jest odpowiedź na pytanie, co Autor miał na myśli...

Monografia jest relacją z przeprowadzonych przez Autorkę badań nad bardzo ważnymi aspektami funkcjonowania człowieka w warunkach izolacji penitencjarnej. Poczucie bezpieczeństwa i jego istotowy komponent, czyli zaufanie, jawią się bowiem jako elementy konstytuujące możliwość prowadzenia konstruktywnych oddziaływań resocjalizacyjnych. Wartością dodaną dla rozwoju penitencjarystyki jest skala przeprowadzonych badań sondażowych i ich oparcie o zaangażowanie licznej grupy doświadczonych funkcjonariuszy SW, co jest wskaźnikiem poznawczej rzetelności i wiarygodności uzyskanych wyników badań. Świadczą one pośrednio o otwartości środowiska profesjonalistów penitencjarnych na empiryczne eksploracje będącej ich udziałem przestrzeni instytucjonalnej.

W książce zaprezentowano główne aspekty przemian społecznych, gospodarczych i politycznych oraz ich skutki, także w postaci zmiany lub degradacji dotychczasowych autorytetów. Współczesne wychowanie i nowe programy edukacyjne powinny uwzględniać szereg negatywnych zjawisk społecznych sprzyjających dezintegracji rodziny, zanikaniu ogólnoludzkich wartości i norm moralnych. Szczególną rolę mają osoby znaczące, obdarzone autorytetem, posiadające kompetencje i cieszące się społecznym uznaniem. Autorka stara się przybliżyć wyniki badań empirycznych trzech grup społecznych (dorosłych mieszkańców, przedstawicieli elit, studentów) dobranych celowo, aby ukazać mechanizmy i procesy wpływające na postrzeganie, trwanie i upadek autorytetów. Pozycja jest szczególnie przydatna dla studentów kierunków pedagogicznych, np. pedagogika opiekuńcza, pedagogika społeczna oraz studentów socjologii.

Celem książki jest przede wszystkim zwrócenie uwagi Czytelnika na najistotniejsze problemy edukacji fizycznej, które pośrednio lub bezpośrednio mogą wpływać na jakość kultury fizycznej.

Książka obejmuje jedynie wybrane, ale bardzo istotne obszary w procesie edukacji fizycznej. Pomimo, że jej treść została opracowana na poziomie ogólnym, to jednak zawiera wiele zweryfikowanych przykładów, które nie tylko wyjaśniają poruszane w niej problemy, ale także mogą być zastosowane w praktyce. W książce omówiono m.in. zagadnienia właściwie dobranego programu nauczania i odpowiednio zaplanowanej pracy. Jeden z rozdziałów całkowicie poświęcono nauczycielowi wychowania fizycznego. Opisano także miejsce ucznia w nowym systemie edukacji fizycznej. Autorzy zaproponowali także narzędzia pomiaru rzeczywistych wyników pracy ucznia.

Książka jest adresowana zarówno do studentów wychowania fizycznego, jak i czynnych zawodowo nauczycieli. Mamy nadzieję, że studentom pozwoli ona nie tylko zgłębić wiedzę metodyczną, ale również inaczej spojrzeć na problemy edukacji fizycznej, nauczycielom natomiast ułatwi poszukiwanie nowych i niekonwencjonalnych rozwiązań.

Na co dzień niewielu z nas przywiązuje wagę do sposobu wypowiadania czy budowy wypowiedzi. Przyczyna jest prosta: mówimy po polsku, myślimy po polsku, a więc i piszemy po polsku, bywają jednak momenty, gdy cała nasza niewiedza językowa zostaje obnażona – jednym z nich jest moment składania pracy magisterskiej. W publikacji Marii Węglińskiej każdy, nie tylko student kierunków pedagogicznych, odnajdzie zbiór wskazówek, porad, metod i reguł, pozwalających stworzyć doskonałą pod względem formalnym pracę. Jasny, przejrzysty układ, zwięzłość stylu i mnogość przykładów dodatkowo ułatwiają korzystanie z poradnika. Dodatkową zaletą jest mini zbiór utartych zwrotów językowych, połączony ze wskazówkami natury tak delikatnej, jak dobre maniery przyszłego autora. Wartość metodyczną książki przypieczętował oszałamiający sukces wydawniczy: aż dziewięć wydań w ciągu zaledwie dziesięciu lat!

Jest to książka niezbędna dla studentów - uczestników seminariów magisterskich, głównie kierunków humanistycznych.

Pozycja składa się z trzech części. Pierwsza zawiera głównie wybrane definicje podstawowych pojęć, zwłaszcza metodologicznych, które będą pomocne zarówno na etapie konceptualizacji i planowania badań empirycznych, jak i w trakcie redagowania pracy. Zawiera ona także ważne elementy wiedzy metodologicznej, związane z klasyfikacją metod badań, rodzajami badań, grupami czynników różnicujących oraz procedura badawczą. Część druga przedstawia konstrukcję pracy jako całości. Część trzecia zawiera zestaw wyrażeń i zwrotów związanych z rozpoczęciem, zakończeniem różnych rozdziałów pracy, z prezentacją i analizą danych empirycznych.

Wszystkie uwagi zamieszczone w tej pracy mają charakter życzliwych uwag, a nie sztywnych i bezwzględnie obowiązujących norm.

O CZYM JEST TA KSIĄŻKA? KRÓTKA TEZA NA OTWARCIE

Książka ta jest programem dla pedagogiki w Polsce, uzasadnieniem tego programu i serią prób jego realizacji na tle tradycji pedagogiki społecznej i stanu współczesnej humanistyki. Jest też zaproszeniem, by o tym wszystkim zacząć naprawdę na serio rozmawiać. To wyznanie jest złożone tu bardziej jako wyzwanie i zobowiązanie, niż roszczenie, mimo że nie stroniłem od krytyk i wysiłku niezakończonego samokształcenia i relacji z efektów badań.
Jest to druga odsłona zaproszenia do dyskusji, po tomie autora "Przełom dwoistości w pedagogice polskiej", (L. Witkowski, 2013), wydobywająca na światło dzienne niezwykły fenomen polskiej międzywojennej pedagogiki, reprezentowanej przez Wielkie Pokolenie postaci urodzonych w latach 70./80. XIX wieku, które tworzyło zręby odrodzonej państwowości polskiej lat 1918-1939, a którego rola i znaczenie zostały de facto zdławione w PRL. Obecnie skupia uwagę autora wybitne dokonanie Heleny Radlińskiej, widziane zarówno przez pryzmat zjawisk jej czasu twórczego - w tym tych, których nie była świadoma - jak i z perspektywy znacznie późniejszej w humanistyce, wręcz najnowszej. Radlińska jest czytana jako pedagog "kompletny", intuicyjnie wyczuwający wiele z tropów myślowych dopiero przebijających się w latach 20. po 40. na świecie, jak myślenie cybernetyczne, rozumienie ekologiczne, społeczne o kulturze i kulturowe o zjawiskach społecznych czy "komunitaryzm". Splecione, szersze konteksty historyczne i porównawcze analizy pozwalają lepiej rozumieć to, co się w owym czasie twórczym działo. Pokazuję, że dokonanie to było i jest światowego formatu, a jego idee, związane z "przełomem dwoistości" znacznie bardziej fundamentalne i uniwersalne niż tylko reprezentujące wąsko kojarzony "punkt widzenia pedagogiki społecznej" czy filozofię wychowania. Mamy tu program dla całej pedagogiki, dramatycznie aktualny i potrzebny, jak ośmielam się sądzić, śledząc stan dyskursu pedagogicznego w jego rozmaitych odsłonach i zakresach. Wiem, że narażę się tu części zainteresowanych.

Książka jest też kolejną próbą uwolnienia myśli pedagogicznej w Polsce od gorsetu PRL-u, w tym od spłyceń, wypaczeń, zaniechań i marginalizacji, który ustanowiły w pedagogice własne wzorce i ideały twórcze, oraz autorytety, które dużą część wysiłku pokolenia Radlińskiej przemilczały, niedoczytały, zastąpiły spłyceniami rozmaitej proweniencji, a to marksistowskiej, a to katolickiej, a to szatkującej myślenie pedagogiczne na kawałki niezdolne do troski o pełnię i głębię odpowiedzialności specjalistycznej. Jest to książka historyczna i teoretyczna zarazem, w której współczesność i przeszłość, a także pedagogika i inne obszary myśli humanistycznej czy społecznej uwikłane są w sploty dla jej autora nie do rozcięcia, jako żywiące się sobą.

Wysiłek rekonstrukcyjny i analityczny idzie tu w parze z próbą budowania całościowego horyzontu dla sytuowania aktualnego dyskursu pedagogiki społecznej (w tym i teorii pracy socjalnej), gdzie część tego horyzontu obejmuje perspektywę historyczną, wpisywania się w rozumienie tradycji i jej przetwarzanie i przyswajanie nadal nowocześnie brzmiących akcentów. Druga, nie mniej istotna część tego wysiłku poszerzania horyzontu zwrócona jest w stronę otwierania dostępu do najnowszych narracji czy części dyskursu humanistyki zbyt słabo kojarzonego jako zaplecze, podłoże dla poszerzania perspektywy i pogłębiania narzędzi interpretacyjnych pedagogiki społecznej w świetle działania impulsów z innych obszarów, jak teoria komunikacji, cybernetyka czy ekologia jako paradygmat humanistyczny.

Jest to jednocześnie głos w sporze o jakość uprawiania nauki w humanistyce w Polsce, rzucający wyzwanie dużej części środowisk pedagogicznych, stanowiąc zarazem wezwanie do nowego pokolenia badaczy o sięgnięcie po najlepsze wzory z przeszłości. Chodzi o nową formację w zakresie samokształcenia i badań, odzyskującą żywy potencjał tradycji, dla istotnej rewitalizacji dyskursu pedagogicznego i jego reintegracji z zasadniczymi dokonaniami humanistyki, które z różnych powodów acz niesłusznie ciągle znajdują się poza kategorialnym i analitycznym oprzyrządowaniem pedagogiki. Jest to więc zaproszenie głównie dla doktorantów i badaczy na poziomie postdoktorskim, chcących uzyskać nowe impulsy do programowania własnej pracy samokształceniowej i badawczej.

W tomie ukryte są przynajmniej dwie książki, których racje, przykłady i argumentacje splatają się w całość jednej postawy humanistycznej. Jak integralnej i jak aktualnej? - rozstrzygnie wnikliwy Czytelnik. Jedna sfera treści dotyczy tego, z czym do czytania Radlińskiej podchodzę. Druga jest ukazaniem tego, z czym z jej lektur wychodzę. Tego splotu nie umiałem rozwikłać. A nawet miałem poczucie, że nie należy tego robić. Mam nadzieję, że nawet niezgoda z tą książką przyniesie zainteresowanym pożytek twórczy i nowe impulsy do rozwoju pedagogiki i jej świadomości historycznej i teoretycznej.

Niniejsze opracowanie ma służyć pomocą nauczycielom w ich pracy diagnostycznej i terapeutycznej.

Część I zatytułowanaDiagnoza i terapia uczniów – wybrane zagadnieniama na celu przybliżenie nauczycielom treści związanych z najczęściej występującymi w praktyce szkolnej trudnościami dydaktycznymi i wychowawczymi związanymi z pracą z dzieckiem: dyslektycznym, z ADHD, zdolnym, agresywnym, zagrożonym uzależnieniami czy ofiarą przemocy domowej.

Część IIRozwijanie wybranych cech i umiejętności psychospołecznych uczniówprzedstawia podstawy teoretyczne i wskazania praktyczne dotyczące wspomagania wychowanków w rozwoju w zakresie inteligencji emocjonalnej, rozwijania u nich gotowości do zachowań asertywnych i empatii.

Część IIIWybrane metody terapii w pracy z dziećmi i młodzieżąukazuje obszar działalności pedagogicznej z zakresu arteterapii. Przedstawiono tu możliwości zastosowania w pracy pedagogicznej elementów teatroterapii i technik parateatralnych, muzykoterapii oraz biblioterapii, które jednocześnie stanowić mają inspirację dla nauczycieli do kreatywnego wypełniania zadań dydaktyczno-wychowawczych.

Inspiracją do przygotowania publikacji było odczucie, że dostępna na rynku wydawniczym literatura, dotycząca wykorzystywania kompetencji diagnostycznych i terapeutycznych przez nauczyciela w pracy z dziećmi i młodzieżą, najczęściej poświęcona jest oddzielnie poszczególnym przedstawionym w książce zagadnieniom. Mamy nadzieję, że niniejsze opracowanie, dzięki kompleksowemu omówieniu najczęściej występujących problemów w pracy z uczniami, będzie stanowić pomoc dla pedagogów w rozumieniu pojawiających się trudności i ich przezwyciężaniu.

Książka jest adresowana do wszystkich nauczycieli pragnących doskonalić swój warsztat zawodowy, a także do pedagogów, psychologów szkolnych i wychowawców w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, którzy z jednej strony chcą wykonywać swoją pracę odpowiedzialnie i efektywnie, z drugiej zaś czerpać z niej satysfakcję.

Książka Edyty Zierkiewicz to dojrzałe i wielostronne studium dotyczące ważnego społecznie i bardzo interesującego naukowo fenomenu edukacyjnej funkcji prasy (i szerzej kultury) popularnej, w recenzowanej pracy badane na przykładzie konstruowania dyskursu choroby (rak piersi). Analizy autorki są wielostronne, interdyscyplinarne, a mimo to udało jej się zachować wyraźną i bardzo klarowną formę narracji pozwalającą na niezakłóconą i niemal linearną, systematycznie prowadzoną przez strukturę tekstu lekturę. (…) Jest to ważne i poznawczo bardzo interesujące studium dyskursu medialnego jako dyskursu pedagogicznego, informacyjnie i interpretacyjne „gęste od znaczeń” i otwierające wiele nowych perspektyw badawczych.

Prof. dr hab. Tomasz Szkudlarek, Uniwersytet Gdański