Od autora:
"Pod względem znaczenia w historii niewiele triumfów na polu bitwy dorównuje zwycięstwom odniesionym przez armie rewolucyjnej Francji. Gdyby nie sukces republikańskiego oręża, cudzoziemscy wrogowie, którzy grozili przywróceniem ancien régime’u we Francji, zahamowaliby wielkie polityczne i społeczne dzieło Rewolucji. W tym samym czasie, w którym zabezpieczyły Rewolucję, siły te odmieniły również charakter wojny w Europie. Bezprecedensowe zaangażowanie i wysiłek narodu francuskiego zakończyły epokę wojen dynastycznych i zapoczątkowały erę wojen narodowych.
Moje studium bada motywację i taktykę żołnierzy, którzy stanęli w obronie swojej ojczyzny w kluczowych pierwszych latach wojny. Skupia się na walce lub dokładniej: na skuteczności bojowej. Po pierwsze jest historią szczegółów, analizą składu, dowodzenia, dyscypliny, edukacji, doktryny, szkolenia i stylu walki armii. Po drugie, jest analizą charakteru motywacji oddziału i relacji pomiędzy motywacją a taktyką batalionów w polu.
Ponieważ ostatecznie poruszono tu tradycyjny problem – jak żołnierze radzili sobie w bitwie – wiele z zadanych pytań zostało postawionych już wcześniej, lecz szukałem odpowiedzi w nowy sposób. Dyskusję kształtują teorie spójności oddziału i skuteczności bojowej zapożyczone z nauk społecznych. Podkreślają takie rzadko brane pod uwagę czynniki, jak poczucie indywidualnej wartości, wspólne przekonania i standardy narzucone przez grupę. Bogaty dorobek „nowej historii wojskowości” dostarcza świeżych informacji i spostrzeżeń. Na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia ukazało się kilka dobrych prac, w których zbadano armię francuską ze społecznego, politycznego lub instytucjonalnego punktu widzenia. Korzystałem z nich i mam nadzieję, że moja własna praca je uzupełnia. Moim celem było zintegrowanie ich ustaleń z badaniem żołnierzy pod ostrzałem. Przy rekonstrukcji samego systemu taktycznego moje badania opierały się na podejściu ilościowym opracowanym w celu wykroczenia poza wąskie doświadczenia i subiektywne oceny poszczególnych zwolenników tego czy innego punktu widzenia".

Autor, doświadczony żołnierz, opisuje losy twierdzy Przemyśl w czasie I wojny światowej. Szczególną uwagę zwraca na dwukrotne oblężenie twierdzy przez armię rosyjską. Załoga Przemyśla miała zabezpieczyć odwrót armii austro-węgierskiej. Pierwsze oblężenie trwało od września do października 1914 r. - wtedy wojsku carskiemu nie udało się zdobyć twierdzy. Drugie oblężenie rozpoczęło się 5 listopada 1914 roku. Załoga długo stawiała opór, cierpiąc z powodu chorób i braku żywności. W końcu, 23 marca 1915 roku złożyła akt kapitulacji.

Niniejsza publikacja stanowi dogłębną analizę batalii, do jakiej doszło w marcu 1916 roku blisko obecnej granicy litewsko-białoruskiej między wojskami niemieckimi a rosyjskimi. W prezentowanej książce ukazano bitwę z kilku punktów widzenia. Autor uświadamia czytelnikom jakim koszmarem była wojna pozycyjna, w tym przypadku na froncie wschodnim. Pokazuje też ze szczegółami staroświeckość sposobu walki, któremu hołdowano w rosyjskim w dowództwie jeszcze na krótko przed przełomową i nowatorską ofensywą generała Brusiłowa. Oskarża także carską generalicję o marne talenty i opisuje nie najlepsze stosunki panujące w ówczesnej armii rosyjskiej.

Publikacja przestawia przyczyny, przebieg i skutki bitwy pod Kliszowem, w której wojska saskie Augusta II wspomagane przez armię polską zmierzyły się z wojskiem szwedzkim pod dowództwem Karola XII.
W pracy omówiono stan i liczebność wszystkich trzech armii, nastroje przed bitwą, teren, na którym doszło do starcia, jednostki wojskowe, które wzięły udział w bitwie, szyki armii, a przede wszystkim dwie fazy samej bitwy.

Bitwa pod Łuckiem – jedna z najważniejszych bitew I wojny światowej – rozegrała się na Wołyniu w czerwcu 1916 r. między wojskami rosyjskimi z jednej strony a siłami austro-węgierskimi wspieranymi przez formacje armii niemieckiej z drugiej. Główne walki, zakończone zdobyciem Łucka przez Rosjan, toczyły się w dniach 4-7 czerwca; w następnych tygodniach wojska rosyjskie zamierzały uwieńczyć rozmiary tego sukcesu dalszymi powodzeniami, co mogło doprowadzić do wyeliminowania Austro-Węgier z grona militarnych przeciwników koalicji. Austro-węgierskie siły zbrojne, wspomagane przez wojska potężnej armii niemieckiej, podejmowały natomiast działania mające na celu zlikwidowanie wyłomu pod Łuckiem.

Gdy o godzinie 8.30 spadły pierwsze bomby, kapitan Foltin w wielkim pośpiechu wysłał swoich żołnierzy z piwnic hotelowych do groty na stoku pobliskiej góry. Tym sposobem 6. Kompania i dowództwo batalionu uchroniło się przed unicestwieniem i dzięki temu możliwy był późniejszy opór. Poza nimi mało który żołnierz 2. Batalionu 3. Pułku Spadochronowego pozostał cały: około 160 ludzi zabiły bomby albo zostało pogrzebanych pod gruzami. Niektórzy z tych, co przeżyli, potrzebowali jeszcze długiego czasu na wyjście na zewnątrz – jeden z żołnierzy był zasypany przez 33 godziny. Utracono przy tym całą ciężką broń: z pięciu dział szturmowych znajdujących się w mieście cztery zostały zniszczone, a jedno było unieruchomione. A jednak wszyscy ocalali żołnierze natychmiast weszli w gruzy, aby się bronić, choć wszyscy ci spadochroniarze musieli wcześniej przetrzymać prawie siedem godzin tego pandemonium. Wśród gęstych tumanów pyłu, które zasłaniały jakikolwiek widok, musieli znosić grad bomb, w każdym momencie licząc się ze śmiercią. Ich postawa była jednak niezłomna, ich siła oporu prawie nie ucierpiała. Żaden z alianckich psychiatrów, którzy później wypytywali się o ten dzień niemieckich jeńców wystawionych na ów niszczycielski atak aliantów, nie zauważył, aby miało to jakikolwiek zauważalny wpływ na ich psychikę. Wszyscy wydawali się dumni, że oparli się tak gwałtownemu nalotowi. „Co przechodziło wszelkie oczekiwania, to duch bojowy tych wojsk” pisał później generał von Senger i kontynuował: „Wszyscy myśleli, że ci, którzy jakimś cudem przeżyli to kilkugodzinne bombardowanie i te wszystkie ofiary, muszą być teraz złamani moralnie i fizycznie. Było wręcz przeciwnie”. Generał Alexander powiedział o postawie Niemców: „Wątpię, czy na całym świecie są jeszcze jakieś inne wojska, które by to wytrzymały i potem dalej walczyły z taką samą zawziętością”. Inny brytyjski generał, który analizował przebieg bitwy, pisał: „Walki pierwszego dnia trzeciej bitwy pod Cassino pozostaną pomnikiem sztuki walki niemieckiej armii”.

Teza, że nazistowskie Niemcy były niepowstrzymaną, niszczycielską siłą, wspartą przez wysoce uprzemysłowioną gospodarkę jest podstawą wszystkich opisów drugiej wojny światowej. A co, jeśli tak nie było? Jeśli tragedia XX-wiecznej Europy miała swoje korzenie raczej w niemieckiej słabości niż sile?
Adam Tooze dał pierwszy w ostatnich latach radykalnie nowy opis drugiej wojny światowej. Zrobił to poprzez umieszczenie w sercu tej historii ekonomii na równi z kwestiami rasowymi i politycznymi. Intuicyjne rozumienie realiów światowej gospodarki było fundamentalne dla światopoglądu Hitlera. Zrozumiał, że względne ubóstwo Niemiec w roku 1933 było rezultatem nie tylko Wielkiej Depresji, ale także ograniczonego terytorium i niewielkich zasobów naturalnych. Przewidywał narodziny nowego, zglobalizowanego świata, w którym Europa zostanie zmiażdżona przez przytłaczającą potęgę Ameryki. Była tylko jedna, ostatnia szansa: europejskie superpaństwo pod rządami Niemiec.
Globalny układ gospodarczy i wojskowy był jednak od samego początku wymierzony w Hitlera i właśnie w celu zapobieżenia niebezpieczeństwu ze strony Zachodu wysłał swoje niedoposażone armie, aby na bezprecedensową skalę, ale ostatecznie daremnie, siały zniszczenie w całej Europie. Nawet latem 1940 roku, w momencie największego triumfu Niemiec, ciągle dręczyło go zbliżające się zagrożenie ze strony anglo-amerykańskiej potęgi powietrznej i morskiej, uknute, jak uważał, przez światowy spisek żydowski. Kiedy Wehrmacht osiadł na mieliźnie w Związku Radzieckim, wojna błyskawicznie przekształciła się w konflikt na wyczerpanie, w którym Niemcy nie mogli już mieć nadziei na zwycięstwo. Niezdolność Hitlera, Alberta Speera i innych do uznania tego faktu skutkowała zniszczeniem Trzeciej Rzeszy za cenę dziesiątek milionów ofiar.
Książka Adama Tooze’a jest wciągającym i ożywczym opisem zadziwiających wydarzeń, na nowo określającym nasze spojrzenie na nazistowskie Niemcy i drugą wojnę światową.

Niniejsza publikacja jest jedną z pierwszych, która przedstawia tak szeroki obraz taktyki czasów napoleońskich. Autor zdecydował się w niej na porównanie wszystkich najważniejszych armii tej epoki w każdym z trzech rodzajów broni. Najwięcej miejsca poświęcił piechocie, w drugiej kolejności opisał kawalerię, a artylerię omówił w tylko jednym, za to niezwykle obszernym rozdziale. Opisał również system musztry poszczególnych wojsk, rozmieszczenie szeregowych, podoficerów i oficerów, szyki, tempa marszu, celność broni i jej zasięg zarówno w warunkach polowych, jak i pokojowych. Obliczenia autora oparte są na regulaminach i poradnikach wojskowych. Ciekawostką pracy jest swoisty ranking szybkości manewrowania poszczególnych armii oraz jakości kawalerii, w którym polska jazda zajmuje wysokie miejsce.

Oddajemy w ręce Czytelników książkę „Ciężkie myśliwce sowieckie 1926-1949”. Praca ta została napisana z myślą o przypomnieniu wielu zapomnianych dziś konstrukcji samolotów i całego grona młodych, płodnych konstruktorów, którym wybuch II wojny światowej oraz możliwości sowieckiego przemysłu przeszkodziły w rozwinięciu skrzydeł. Wiele omówionych tu konstrukcji charakteryzuje się ciekawymi rozwiązaniami i jest owocem rozwijania interesujących, niekiedy bardzo nowatorskich idei. Książka ta jest pierwszym tak kompleksowym opracowaniem tego tematu na polskim rynku. Bez zapoznania się z tymi informacjami pewna część historii rozwoju lotnictwa sowieckiego, i nie tylko, pozostanie w cieniu i niebawem ulegnie zapomnieniu.

Czarny tulipan to dramatyczna opowieść o najlepszym asie myśliwskim w historii – pilocie Luftwaffe Erichu Hartmannie. Opowiada ona również o tym, jak w czasie zimnej wojny historia jego służby Hitlerowi uległa uproszczeniu i stała się jednym z elementów mitologii Zachodu. W ciągu ponad 1404 lotów bojowych Hartmann osiągnął oszałamiającą liczbę 352 zwycięstw powietrznych, a jego kariera obfitowała we wszelkie dramaty, jakich można by się spodziewać. Były wśród nich loty myśliwskie nad zamarzniętym frontem wschodnim, pijackie wizyty w Orlim Gnieździe Hitlera, dekada niewoli w straszliwych radzieckich łagrach oraz dalsza służba wojskowa podczas zimnej wojny, zakończona w atmosferze konfliktu i frustracji. Kiedy zaś druga kariera Hartmanna zaczęła się załamywać, roztoczyła nad nim opiekę sieć autorów i komentatorów, osobiście zainteresowanych jego dobrem i reputacją. Ludzie ci, przeważnie Amerykanie, publikowali obszerne, czołobitne opracowania o Hartmannie i jego elitarnym bractwie pilotów Luftwaffe. Wraz z każdą wydaną drukiem historią o powietrznych walkach dziedzictwo Hartmanna stawało się coraz wznioślejsze i coraz mniej kontrowersyjne, a skomplikowana kwestia jego służby dla nazistowskiego reżimu odeszła w pomrokę dziejów. Uproszczona, jednowymiarowa relacja o jego życiu – pozbawiona trudniejszych pytań o oddanie i służbę Hitlerowi – przez prawie całe pokolenie pozostawała niekwestionowana. Czarny tulipan odkrywa dwuznaczną prawdę tyleż o Hartmannie, co o całym Wehrmachcie: wielu z tych ludzi nie było ani stuprocentowymi nazistami, ani rycerzami bez skazy. Byli skomplikowani, pełni sprzeczności i trudni do zdefiniowania. Niniejsza książka przedstawia złożoną postać zamiast heroicznej karykatury, do której przywykliśmy, i stawia tezę, że schludne, wygładzone opowieści o heroizmie takich ludzi jak Hartmann, które nam dziś po nich pozostały, mówią równie wiele o swoich twórcach, co o samych bohaterach.

„Prawda bywa bardziej niewiarygodna niż fikcja. A w rękach (…) Douga Stantona staje się wręcz hipnotyzująca (…). Dwunastu odważnych to pasjonujący kawał dziennikarstwa narracyjnego”. - Bruce Barcott, The New York Times Book Review

„Skrupulatna i drobiazgowa książka (…) trudno ją odłożyć. Czytelnik podróżuje konno razem z żołnierzami”. - Northern Express

„Znakomita i niebywale szczegółowa lektura. Poleciłbym ją wszystkim, ale przede wszystkim czytelnikom pragnącym zrozumieć odmienne oblicze wojny – wojny toczonej przez amerykańskie Siły Specjalne (…) a także kampanii uważanej za najbardziej udaną w dziejach amerykańskiego zaangażowania w Afganistanie”. - The Christian Science Monitor

„Wspaniała historia i wspaniała narracja (…). Niewiarygodna książka. Pozwala czytelnikowi zagłębić się w działania Sił Specjalnych”. - Morning Joe, MSNBC

„Stanton uchwycił wewnętrzne mechanizmy operacji Sił Specjalnych. To gruntownie opisana historia, opowiedziana z punktu widzenia żołnierzy”. - Veritas: Journal of Army Special Operations History

Publikacja poświęcona jest analizie zjawiska fantazmatu Wielkiej Lechii (Imperium Lechickiego). Propagatorzy Wielkiej Lechii przedstawiają nową wersję historii bez udokumentowanych faktów, w której Polacy (zwani niegdyś Lechitami) posiadali m.in. ogromne imperium, toczyli zwycięskie boje z Aleksandrem Wielkim czy kontaktowali się z… kosmitami. Zwolennicy tych teorii utrzymują, że wrogom Lechii zależało na tym, aby zniszczyć „prawdę” i wmówić nam, że Polacy zeszli z drzew wraz ze chrztem Mieszka w 966 roku. Popularność koncepcji Wielkiej Lechii przerodziła się w agresywny retorycznie ruch internetowy, nazwany turbosłowianami lub turbolechitami.

Praca składa się z dwóch części: publicystycznej i naukowej. W pierwszej przedstawiona została geneza i charakterystyka zjawiska, a także idące za nim zagrożenia. Część druga stanowi wycieczkę do wykreowanego przez pseudonaukę świata starożytnych Polaków, w której rolę przewodnika pełni historyk. Krok po kroku poddano analizie dowody rzekomo potwierdzające istnienie „imperium lechickiego”. Ukazano, jakimi narzędziami można rozbroić każdy mit pseudohistoryczny, w czym niebagatelną rolę odgrywa prezentacja tego, co rzeczywiście wiemy na temat naszych początków. Czytelnik będzie mógł zapoznać się z bogatą literaturą przedmiotu, pomocną w dalszym pogłębianiu wiedzy.

Książka skierowana jest przede wszystkim do osób, które napotykają w internecie nowe, niejednokrotnie kontrowersyjne lub podejrzane treści o najdawniejszej historii Polski, jak również do wszystkich zainteresowanych tajemnicami naszych dziejów.

Niniejsza książka wykracza poza doniesienia prasowe i manipulacje, prezentując nam pierwszy prawdziwy obraz sytuacji w terenie, widziany oczyma obecnych w Iraku ludzi – od dowódców, przez funkcjonariuszy wywiadu i lekarzy wojskowych, po zwykłych żołnierzy. Dzięki naocznym świadectwom zaprzeczającym oficjalnym danym i sprawozdaniom roztacza przed nami wstrząsającą panoramę kłamstw, głupoty, myślenia życzeniowego, braku planowania i totalnej niemocy intelektualnej osób stojących za inwazją. Otrzymujemy nowe, niezwykłe spojrzenie na los realizujących koszmarne zadania szeregowych. Możemy dostrzec prawdziwy charakter walk w Iraku.

Tytułowe „Fiasko” to mocne sformułowanie. Może niekoniecznie oczekiwalibyśmy go po doświadczonym reporterze zajmującym się sprawami wojskowymi pokroju Thomasa E. Ricksa, przyzwyczajonym raczej do wyważonego stylu codziennego dziennikarstwa prasowego. Niemniej Ricks – korespondent Washington Post w Pentagonie oraz autor uznanej książki o obozie szkoleniowym Piechoty Morskiej, Making the Corps – napisał gruntowną i przygnębiającą opowieść o wojnie w Iraku, od jej planowania aż po powstanie, jakie trwało jeszcze w pierwszych miesiącach 2006 roku, i nie zawahał się wskazać osób za owe „Fiasko” odpowiedzialnych. Ta tragiczna historia jest podzielona na dwie części. Pierwsza (prezentująca przygotowania do wojny oraz inwazję z 2003 r.) przytacza informacje znane z pozycji takich jak Cobra II czy Plan ataku, choć Ricks sięgnął po liczne źródła wojskowe, aby przedstawić klasę oficerów, która podchodziła do wojny o wiele bardziej sceptycznie, niż się to zazwyczaj przedstawia. Natomiast sercem książki jest część druga. Jej narracja rozpoczyna się w sierpniu 2003 r., kiedy to, jak napisał autor, wojna tak naprawdę się rozpoczęła – od zamachu na jordańską ambasadę i wybuchu powstania. Najpoważniejszy zarzut kieruje pod adresem amerykańskich sił zbrojnych, które nie przewidziały rebelii (a gdy już wybuchła, nawet nie potrafiły tego przyznać) i próbowały zwalczać ją konwencjonalnymi metodami, gasiły więc pożar benzyną. Przedstawiony przez niego obraz wojny jest wyjątkowo obciążający, bo w krytyce wtóruje mu wielu wojskowych (większość nie skrywa się przy tym za anonimowością), a swoją argumentację poparł tysiącami stron dokumentów, dzięki czemu przekonująco dowodzi, że wojna została źle zaplanowana i była toczona mężnie lecz na oślep.

Praca Jima Bradbury’ego ma na celu oddanie sprawiedliwości Filipowi II jako człowiekowi i królowi oraz przywrócenie równowagi ocen w odniesieniu do jego współczesnych. Podkreślono słynną zręczność i zaradność Filipa w realizacji podstawowych zadań związanych z rządzeniem. Znacznie bardziej oryginalny wkład stanowi jednak przekonujące wykorzystanie ówczesnych wydarzeń i źródeł w celu podkreślenia dużych umiejętności Filipa jako żołnierza i dowódcy. Wyraźnie ukazany został kontrast między jego umiarkowaniem i zwykłym humanitaryzmem a ostrym i otwarcie antypatycznym zachowaniem Ryszarda Lwie Serce w czasie III krucjaty i podczas wielkiego konfliktu o panowanie nad imperium andegaweńskim. Filip jawi się także jako religijny i nierzadko pryncypialny król sytuujący się w dawnej tradycji Kapetyngów. Nade wszystko jednak z książki Bradbury’ego wyłania się obraz wielkiej inteligencji Filipa, wyjątkowej umiejętności realistycznego oceniania sytuacji oraz determinacji, aby być skutecznym – która często przekraczała granice, przekształcając się w bezwzględność.

Jedna z najlepszych biografii Franciszka I Walezjusza napisana przez mistrza tego gatunku Francisa Hacketta. Barwna postać Walezjusza, jego burzliwe życie i panowanie odmalowane zostały we wnikliwy, wciągający i literacko doskonały sposób.

Rewolucja Francuska i okres Cesarstwa sprawiły, że wielu żołnierzy wzniosło się na najwyższy poziom hierarchii wojskowej. Temu wyjątkowemu zjawisku sprzyjały dwadzieścia trzy lata wojny w połączeniu z potężnymi wstrząsami społecznymi. Geograficzne i społeczne pochodzenie francuskich generałów, początki i przebieg ich karier, moralność, odznaczenia – to wszystko aspekty stanowiące przedmiot studiów, którym Georges Six poświęcił ostatnie lata życia. Bezstronny i metodyczny autor nie trzyma się wyłącznie chwalebnej strony zagadnienia. Podkreśla charakter tych żołnierzy, bez ogródek odsłania ich wady oraz zalety. Postacie, które ukazuje nam ta książka, to ludzie z krwi i kości, a nie starożytni półbogowie.
Georges Six, historyk i żołnierz, profesor nadzwyczajny historii w Lycée Condorcet, pasjonat epoki Rewolucji i Cesarstwa, znany jest przede wszystkim jako autor monumentalnego i nieodzownego dla każdego badacza tego okresu „Słownika biograficznego generałów i admirałów Rewolucji i Cesarstwa 1792-1814”, wydanego w dwóch tomach w 1934 roku. Praca obecnie oddawana czytelnikom jest pokłosiem wieloletnich badań autora nad tym tematem i próbą całościowego spojrzenia na środowisko generalicji francuskiej wojen rewolucyjnych i napoleońskich.
Opis pochodzi od Wydawcy.

Niniejsza książka zawiera nową ocenę rodowodu i kariery Gotfryda z Bouillon (ok. 1060-1100), przywódcy pierwszej krucjaty (1096-1099) i pierwszego władcy łacińskiej Jerozolimy (1099-1100), państwa założonego przez krzyżowców po zdobyciu Świętego Miasta. Podczas gdy poprzednie badania nad życiem Gotfryda skupiały się na jego karierze od momentu dołączenia do krucjaty, w niniejszej książce przyjęto bardziej holistyczne podejście, ukazując jego udział w wyprawie przez pryzmat karier jego przodków oraz jego własnych działań w Lotaryngii, wysuniętej najdalej na zachód części królestwa Niemiec. Ustalenia poczynione podczas tych badań rzucają nowe światło na reperkusje szeregu krytycznych wydarzeń w łacińskim świecie chrześcijańskim w XI i na początku XII wieku, w tym na wpływ „sporu o inwestyturę” na Lotaryngię, reakcję na wezwanie do pierwszej krucjaty w Niemczech, wpływ Gotfryda na przebieg krucjaty, jego rolę w sprawowaniu nad nią dowództwa oraz jego działania w początkowych fazach osadnictwa łacińskiego w Ziemi Świętej będącego jej rezultatem.

Obok Hansa Delbrücka, nazywanego „ojcem historii wojskowości”, Johannes Kromayer i Georg Veith należeli do grona najwybitniejszych badaczy wojskowości antycznej swoich czasów. Pomimo upływu lat, ich dzieła nie straciły na znaczeniu, stanowiąc wzór profesjonalizmu dla kolejnych pokoleń badaczy. Dzięki kompleksowemu i usystematyzowanemu wykładowi Czytelnik ma możliwość poznania ewolucji zachodzącej w wojskowości Greków i Rzymian, obejmującej takie aspekty jak: organizacja, uzbrojenie, przemarsze, strategia, taktyka, flota czy działania oblężnicze. W zestawieniu z „Atlasem bitew do historii wojskowości starożytnej” lektura „Historia wojskowości Greków i Rzymian” stanowi gwarancję dogłębnego poznania arkanów antycznej sztuki wojennej, a jednocześnie zapewnia satysfakcję, jaką daje tylko obcowanie z dziełami na najwyższym poziomie.

Johannes Kromayer (1859-1934) – niemiecki historyk starożytności specjalizujący się w wojskowości Grecji archaicznej i klasycznej, jak również zagadnieniach militarnych republikańskiego Rzymu; wykładowca na uniwersytetach w Czerniowcach i Lipsku; stały członek Instytutu Archeologicznego Rzeszy Niemieckiej (od 1914 r.) i Saksońskiej Akademii Umiejętności (od 1915 r.); „Historia wojskowości Greków i Rzymian” była ostatnią książką w jego karierze naukowej.

Husaria odegrała niezwykle ważną rolę w wojnie polsko-tureckiej z lata 1672-1676. Za najlepszy przykład może posłużyć zwycięstwo wojsk Rzeczpospolitej pod Chocimiem w 1673 roku.
W niniejszej publikacji autor w sposób kompleksowy omówił udział husarii w konflikcie z Turcją. Pierwszy, ogólny rozdział poświęcony jest dziejom formacji husarskiej - od jej powstania do likwidacji. Drugi rozdział omawia skład jednostkowy, liczebność oraz finansowanie husarii w czasie wojny z lat 1672-1676. W kolejnym rozdziale poruszono kwestie społecznych i organizacyjnych aspektów służby w husarii w opisywanym okresie. Następny rozdział traktuje o uzbrojeniu i oporządzeniu husarii. W rozdziale piątym autor skupił się na armii przeciwników - wojsku Imperium Osmańskiego. Ostatni rozdział przedstawia wreszcie działania wojenne husarii w czasie wojny z Turcją.

Postać Jeremiego Wiśniowieckiego, popularna nie tyle dzięki historiografii, ile powieści historycznej, nie doczekała się dotychczas większej monografii naukowej. Wprawdzie historycy, zajmujący się wiekiem XVII, a zwłaszcza dziejami wojen kozackich, w pracach swych spotykali się z osobą Wiśniowieckiego, lecz, mając przed sobą inne zadania, nie mogli jej należycie uwypuklić i zająć się nią bliżej, toteż zjawia się ona na dalszym planie, naświetlana częstokroć jednostronnie, w zależności od poglądów historyków, którzy ze zdarzeń ułamkowych nie mogli odtworzyć całokształtu obrazu. W historiografii występuje Jeremi Wiśniowiecki przeważnie i prawie wyłącznie na tle wojen kozackich, a wówczas staje się osobistością o małym stosunkowo znaczeniu, opromienioną jedynie nimbem bohaterskim (Kubala), bądź też ambitnym i szkodliwym warchołem (Szajnocha), bądź symbolem zdrowej myśli szlacheckiej (Rawita Gawroński), bądź wreszcie renegatem i krwiożerczym wrogiem ludu ukraińskiego (Lipiński).