Książka o Viktorze Orbanie jest to opowieść o zagorzałym kibicu piłki nożnej, czułym ojcu pięciorga dzieci oraz o niezwykle barwnym i kontrowersyjnym przywódcy politycznym, przyciągającym dziś uwagę całej Europy. Napastnik, Premier Węgier, Viktor Orban zaczął jako młody, wojowniczy liberał, który w słynnym już przemówieniu do milionów Węgrów podczas symbolicznego pogrzebu Imre Nagya w 1989, wezwał sowieckie wojska do opuszczenia Węgier. Zszokował tym zarówno ówczesnych komunistów, jak i ówczesną opozycję.

Cztery lata po tych wydarzeniach, po kilkugodzinnej rozmowie z umierającym premierem Józsefem Antall’em, dało się zauważyć w Orbanie polityczną i duchową ewolucję. Przyczynił się on do rozłamu w swojej partii a następnie rozpoczął budowę silnego, konserwatywnego ugrupowania. Integrując całą węgierską prawicę, stał się hegemonem na węgierskiej scenie politycznej. Wciąż utrzymując swoją pozycję w państwie przeprowadza głębokie reformy wywołujące kontrowersje w całej Europie

L’Allemagne, la Russie et la Question polonaise

„[…]po upadku ostatniego powstania kwestia polska przestała być międzynarodową, stała się kwestią wewnętrzną trzech państw, posiadających ziemie polskie, i, jako taka, zdawała się zbliżać ku rozwiązaniu. Zdawało się, że Prusy zgermanizują Polaków, że Rosja ich zrusyfikuje, Austria zaś, dawszy Galicji prawa narodowe, pozornie uregulowała raz na zawsze ich położenie w Państwie. Rzeczywistość wykazała, że te rachuby były mylne. Pomimo niezwykłych środków eksterminacyjnych, zastosowanych przez Prusy, narodowość polska w tym Państwie zdołała się nawet wzmocnić; system rusyfikacyjny w Królestwie nie przyniósł żadnych rezultatów, prócz ujemnych dla państwa, a nie rozwiązał sprawy nawet na Litwie; wreszcie, w Austrii, w miarę wzrostu sił Słowiańszczyzny i jej organizowania się, Polacy wchodzą na drogę polityczną, niedogodną dla posiadających hegemonię Niemców. We wszystkich ziemiach polskich, pod wpływem oświaty mas i demokratyzacji politycznej, nastąpiło podniesienie energii narodowej, i kwestia polska dziś, po czterdziestu latach, zjawia się na nowo jako paląca i pierwszorzędnej wagi dla każdego z trzech państw kwestia polityczna.[…]”

Sam autor pisze tak w streszczeniu książki przesłanym w przekładzie francuskim dla A. Leroy-Beaulieu, dyrektora Szkoły Nauk Politycznych we Francji.

To się tak tylko wydawało Białemu Kapitanowi – bohaterowi powieści OKRĘTY ZBŁĄKANE – że osiągnął już swój cel. Wystarczyła krótka prasowa wzmianka, ujrzana przypadkiem w jednym z dzienników, aby odsunął on na bok dalekosiężne syberyjskie plany i wsiadł do pierwszego pociągu zdążającego w przeciwnym kierunku. Jakże jednak usprawiedliwić obojętność i chłód?

Nie jest łatwo wskazać ludziom pochłoniętym walką o bogactwo, drogę właściwą, opartych na prawdziwych chrześcijańskich wartościach. Kogo więc miała na myśli Elza, mówiąc: „Pogubiły się okręty zbłąkane, bezradne, rozmiotane przez dmę nordową po szerokim obliczu morza…”? Syberyjskich poszukiwaczy złota czy może samego Białego Kapitana?

Powieść po raz pierwszy wydana w 1925 roku, będąca jednym z „owoców” podróży A.F. Ossendowskiego z drugą żoną – Zofią Płoszko, po Hiszpanii oraz Afryce północnej i zachodniej. Czytelnik zostaje przeniesiony do czasu przedwojennego Maroko, gdzie poznaje piękną Czar Aziza, tytułową „Orlicę”. Jej mąż, Ras Ben Hoggar, jest rozbójnikiem, którego nieudany napad na hiszpańską karawanę zmusza do ucieczki oraz ukrycia w górach Atlasu. Nasza bohaterka pozostaje jednak sama w wiosce, a rozłąka z mężem przyczynia się do wielu nieszczęść kobiety. Oprócz ciekawej historii czytelnika mogą zachwycić również opisy pięknej, górskiej przyrody, które dzięki prostemu językowi działają w sposób magiczny na wyobraźnię odbiorcy, wprost przenosząc go w góry Atlasu z tamtych czasów.

„Pamiętnik” Pawła Jasienicy jest jego ostatnim, niestety nieukończonym, przesłaniem do czytelników. Pisany był od 5 stycznia 1970 roku, już w okresie rozwijającej się, choć jeszcze utajonej, ciężkiej choroby autora, która miała po ośmiu miesiącach spowodować jego przedwczesną śmierć. Najcenniejsze karty tej pracy to wspomnienia z carskiej Rosji, gdzie Lech Beynar urodził się i wychowywał do dziewiątego roku życia, i z życia akademickiego w Wilnie, od 1928 roku, widzianego oczami inteligentnego studenta historii Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Z wnikliwą szczerością mówi tu Jasienica o wielu znaczących potem, a nawet sławnych ludziach (Miłosz), ale także i o tych, którzy nie najlepiej zapisali się w pamięci Polaków (Stefan Jędrychowski, czy krwawy generał Zarako-Zarakowski). Nieukończony „Pamiętnik” pozostanie ważnym esejem historycznym, wpisującym się dobrze w zamiar autora czynnego uczestnictwa w „sporach na temat dziejów narodu”.

W „Pamiętnikach” Józef Haller – Błękitny Generał – zawarł opis swego niezwykle burzliwego życia, od patriotycznej i głęboko religijnej atmosfery domu rodzinnego, aż po lata spędzone na emigracji. Jest to głos uczestnika doniosłych wydarzeń z historii odradzającego się państwa polskiego i II wojny światowej, dowódcy wielkich polskich formacji wojskowych, dzielnego żołnierza i znanego polityka, pozostającego w cieniu Marszałka. Głos człowieka dziś może nieco zapomnianego, ale jakże dla historii znaczącego.

„Kochane Dzieci, …

Jeżeli te pamiętniki mogą mieć jakąś wartość, wyjąwszy uczuciową, to chyba tę, że przeżywszy lat sześćdziesiąt, dotknąwszy różnych szczebli towarzystwa, żyjąc w epoce dziwnych i niepospolitych przewrotów, nie tylko w kraju naszym, ale i w obcych, byłam świadkiem naocznym, jak nasze towarzystwo ulegając silnym wpływom zewnętrznym i wewnętrznym, nagle się przekształcało zrzucając dawną postać, a przyoblekając nową.”

TOM I

Z opowieści rodzinnych, zapamiętanych obrazów, zamglonej pamięci dziecka i dorosłej refleksji nad tym, co zaszło w początkach życia, składa się pierwszy tom „Pamiętników”. Widzimy szczęście spokojnego, skromnego życia rodziny kresowej, zmącone chorobą i śmiercią ojca. Podziwiamy codzienną dzielność i zaradność kobiet, starających się utrzymać niewielkie gospodarstwo. Towarzyszymy maleńkiej Ewie w przeprowadzkach do spokrewnionych, lecz obcych jej dworków, gdzie była oddawana na wychowanie. Z ciekawością oglądamy jej oczami życie krewnych, przyglądając się im w codzienności i od wielkiego święta.

Epopeja narodowa Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” powstała w latach 1832-1834 w Paryżu w epoce romantyzmu. Utwór ten został wydany po raz pierwszy przez Aleksandra Jełowickiego w Paryżu. Opowiada o życiu polskiej szlachty pod zaborem rosyjskim i o przybyciu wojska napoleońskiego na Litwę. Głównymi bohaterami są szlachcice: Tadeusz Soplica, Jacek Soplica, Sędzia, Hrabia i Wojski Hreczecha oraz Zosia i Telimena. Akcja toczy się w latach 1811-1812 w Soplicowie, w jego okolicy i w Dobrzynie. Tło historyczne epopei stanowi wyprawa wojska napoleońskiego na Litwę. W swoim dziele Mickiewicz znakomicie opisał staropolskie zwyczaje szlachty oraz społeczeństwo szlacheckie. Akcja poematu jest żywa, wartka i od początku do końca trzyma w napięciu. Jest w niej wiele zwrotów, dzięki czemu stwarza ona interesującą, a czasem nawet tajemniczą atmosferę.

„Postrach gór” to powieść, której akcja dzieje się w dwudziestoleciu międzywojennym na Huculszczyźnie i w Warszawie. Młody bohater książki, wychowany w Wierchowinie, zostaje powołany do wojska i trafia do warszawskiego pułku, gdzie niebagatelny wpływ na niego ma wojskowa dyscyplina i poznana przypadkiem panna Stefania. Jerzy wciąż jednak pamięta pozostawioną grażdę i czekającą na jego powrót dziewczynę. Poszukuje swojego miejsca, życiowej drogi, będzie więc musiał dokonać poważnych wyborów. Spotka go przytym wiele niebezpiecznych lub zabawnych przygód, pozna ludzi szlachetnych i złych, a los zmusi go , by wykazał się hartem ducha i ciała. Nie tak łatwo przecież zasłużyć na miano „Postrachu Gór”

Autorka głośnej, pierwszej biografii Ireny Sendlerowej prezentuje zweryfikowane fakty dotyczące życia bohaterki, która całą wojnę pomagała Żydom. Organizowała przemycanie dzieci żydowskich z getta; umieszczała je w przybranych rodzinach, domach dziecka i u sióstr katolickich. Mieszkowska mierzy się z legendą, obala mity, podaje przemilczane fakty. „Prawdziwa historia Ireny Sendlerowej” jest równie wielka jak Jej legenda, ale jeszcze bardziej tragiczna i… bardzo ludzka. Po dziesięciu latach od pierwszego wydania – przedstawia życie Ireny Sendlerowej także z prywatnej perspektywy. Przede wszystkim dzięki wspomnieniom córki Sendlerowej – Janiny Zgrzembskiej, która włączyła się w prace nad książką. Dzięki opowieści widzimy, jak wojenna działalność Matki dzieci Holocaustu wpłynęła na Jej późniejsze życie i niełatwe życie Jej najbliższych.

Przez 27 lat, od 1918 do 1945 roku, funkcję Prezesa Rady Ministrów sprawowało 21 osób, przy czym wiele z nich dwu, a nawet trzykrotnie. Uzmysławia nam to, jak dużą zmiennością i niepewnością charakteryzowały się te czasy. Każdy z premierów zmagał się z licznymi zagrożeniami militarnymi, epidemicznymi i ekonomicznymi. Tworzenie od nowa państwa odbywało się w rzeczywistości porozbiorowej i powojennej, z jednej strony pełnej nadziei i twórczej, z drugiej: w ogromnym stopniu biednej, źle skomunikowanej i niehigienicznej. Dzięki pracy premierów Polska rozwijała się, powoli wzrastał dobrobyt obywateli i utrwalało się jej miejsce w Europie i na świecie. Historia pokazała, że nie na długo, lecz to już temat na zupełnie inną opowieść…

Felietony Antoniego Lenkiewicza przedstawiają premierów II Rzeczypospolitej niczym w rodzinnym albumie. Podstawą opowieści są obrane przez nich priorytety i rzeczywiste dokonania podczas sprawowania funkcji. Wartość tego opracowania stanowią wiadomości na temat pochodzenia lub dalszych losów rządzących, które pozwalają lepiej zrozumieć omawiane postaci oraz powody, dla których zmiany premierów były bardzo częste.

W mieszkaniu kapitana Niemojewskiego – jednego z bohaterów powieści historyczno-sensacyjnej pt.: „Renegat” – zjawia się porucznik Czerski. Przychodzi późno i bez zapowiedzi, ale nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, zważywszy na fakt, że walczyli w jednym pułku w wojnie 1920. A jednak…

Czerski jakiś czas temu zniknął, a wraz z nim tajne dokumenty ze sztabu, co rzuca na niego podejrzenie o zdradę. Teraz wraca i składa dawnemu koledze propozycję nie do odrzucenia. W Warszawie w przededniu zamachu majowego 1926 r. wre walka wywiadów, bolszewiccy agenci nie przebierają w środkach, a gdzieś w otoczeniu prezydenta operuje szpieg. Renegat, który zdążył już poznać na własnej skórze metody działania sowieckich służb, do gry z nimi wciąga oficera polskiego kontrwywiadu. O co tak naprawdę gra Czerski ? Czy Niemojewski zapłaci za to utratę życia i honoru ? Tymczasem sytuacja w kraju wymyka się spod kontroli, następuje zamach stanu, a szpieg wciąż pozostaje nieuchwytny.

– Uważaj na siebie. Masz 40 minut, żeby dotrzeć do domu, później rusza obława. Jeśli nie zdążysz – wejdź na drzewo i czekaj tam, aż miną cię żołnierze. Lepiej będzie jednak, jeśli dotrzesz do domu, jeszcze przed północą. Omijaj uczęszczane ścieżki i uważaj jak już dojdziesz do miasteczka, o tej porze młody chłopiec nie powinien chodzić sam po drodze – normalnie te rady starszego brata rozzłościłyby Bartka, który doskonale wiedział, jak ma się zachować, teraz jednak czuł, że to troska o jego los przemawia przez Janka. Odpowiedział więc krótko:
– Tak jest!
Oddział powoli ruszył. Kiedy kolejno zaczęli mu znikać z oczu w leśnej gęstwinie, usłyszał jeszcze głos Basi:
– Do zobaczenia w wolnej Polsce!

Biografia wybitnego polskiego pisarza – Sergiusza Piaseckiego. Jej autorem jest bliski przyjaciel twórcy „Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy”.

Bohaterem tej satyry jest – jak twierdzi autor – Marek, autentyczny diabeł dziewiątej kategorii. Swego bohatera umieszcza Piasecki w Polsce w latach 1945–1946. Dla podkreślenia „autentyczności” przygód Marka, „dokumentuje” je wycinkami z ówczesnej prasy krajowej. Pierwsze wydanie powieści zostało opublikowane w 1948 roku w Londynie i spotkało się z dużym zainteresowaniem czytelników. Jak pisał na łamach londyńskich „Wiadomości” Ferdynand Goetel: „jako lektura książka bawi, zajmuje i śmieszy”.

Bezdroża Sahary przemierza tajemniczy jeździec. Pustynne wichry szarpią jego czarny burnus, a śmigły rumak – biały jak śnieg – pewnie stąpa po niewidocznych szlakach. Nie jest on jednak ani Tuaregiem, ani Berberem. Kimże więc jest ? Skąd pochodzi ? Nomadzi zwą go Sokołem Pustyni i imię to wypowiadają z wielkim szacunkiem. Znany jest m.in. jako obrońca kobiet porywanych dla okupu lub sprzedawanych do haremów. Pewnego dnia spotka na swej drodze wyjątkową dziewczynę, Polkę, nieświadomą tego, jak wielkie czyha na nią niebezpieczeństwo wśród starożytnych ruin… W tak malowniczej i egzotycznej scenerii toczy się akcja jednej ze słynniejszych przedwojennych powieści A.F. Ossendowskiego, zatytułowanej „Sokół Pustyni”

Przez blisko pół wieku o Ince pamiętali tylko jej najbliżsi: siostry, koledzy z oddziałów, którzy nawet nie znali jej prawdziwego nazwiska i pewien stary ksiądz, który nigdy nikomu o niej nie opowiadał. Na początku lat 90. pani Stasia z Narewki pociągnęła za łokieć miejscowego nauczyciela: w tym domu, powiedziała, mieszkała dziewczyna zamordowana przez UB, musi pan o tym dzieciom opowiadać. Jednocześnie wGdańsku, historycy z IPN, zaczęli szukać śladów tajemniczej sanitariuszki od Łupaszki. Ksiądz Marian Prusak, z gdańskiej parafii, odetchnął – w końcu mógł komuś opowiedzieć, co zdarzyło się w sierpniową noc 1946 roku. Oto historia Inki.

Mistrz Franciszek Gugenmus na zamówienie ostatniego króla Polski konstruuje przepiękny zegar. Otrzyma go w prezencie ślubnym młody oficer, Kazimierz Nałęcki i jego żona Krystyna. Ich losy, losy ich dzieci, wnuków i los zegara staną się odtąd nierozłączne. Czytelnik poznaje z nimi długi okres historii Polski: od wojny w obronie konstytucji 3 Maja przez Insurekcję Kościuszkowską z jej plastycznie opisanymi walkami ulicznymi w Warszawie, następnie zawieruchę napoleońską, dramatyczne chwile Powstania Listopadowego, głuchą, czarną, mikołajowską noc po jego upadku, działalność emisariuszy ukazaną na przykładzie Szymona Konarskiego, wreszcie wzniosłe i tragiczne wydarzenia Powstania Styczniowego. Historia jest tu na wyciągnięcie ręki. Została ukazana od strony konkretnych zdarzeń widzianych oczyma ich uczestników. Fakty i historyczne postaci przedstawione zostały w powiązaniu z codziennością przedstawicieli kolejnych pokoleń jednej rodziny.

Zegar odkrywa swoją tajemnice dopiero na końcu opowieści. Dziś wielu marzy o skarbie, by nie musieć pracować, bohater książki, lekarz, użyje skarbu po to, by móc wrócić do pracy, którą kocha. Taka epoka, tacy ludzie.

dr Anna Maria Krajewska

“Zapiski oficera Armii Czerwonej” to pamiętnik, pisany od 22 września 1939 do 1 stycznia 1945 roku, opisujący polską rzeczywistość na Kresach, oczami sowieckich “wyzwolicieli”. Jego autorem jest żołnierz, Michał Zubow, członek Komsomołu, który próbuje pogodzić oficjalną komunistyczną propagandę z zastaną rzeczywistością. To wyrazisty bohater, o wyjątkowo wysokim poczuciu własnej wartości, które nie przystaje do tego, co w rzeczywistości sobą reprezentuje. Zubow ma mentalność typowego stalinowskiego żołnierza – jest prosty, bezwzględny i przepełniony nienawiścią do wyimaginowanych burżuazyjnych wrogów, a jednocześnie ślepo posłuszny ideologii bolszewickiej, niezdolny do samodzielnego myślenia i oceny sytuacji. To czyni z niego postać groteskową. Swój pamiętnik dedykuje kolejno Stalinowi, Hitlerowi, Churchillowi, Sikorskiemu i znów Stalinowi (w zależności od rozkładu sił politycznych w ówczesnym świecie).

Audiobook w interpretacji Witolda Bielińskiego odkrywa na nowo tę śmieszno – straszną, satyryczną opowieść, podkreślając wszelkie absurdy i zawarty w niej czarny humor.

Skąd się biorą bohaterowie? Dlaczego młodzi ludzie woleli zginąć niż żyć w niemieckiej niewoli lub pod sowiecką okupacją? Odpowiedź jest prosta – takie wartości wynieśli z rodzinnego domu, ze szkoły, z drużyny harcerskiej. Henryk Kończykowski jest JEDNYM Z NICH. W chwili wydania książki „Zośkowiec” w 2013 roku był jednym z ostatnich czterdziestu czterech żyjących żołnierzy Batalionu AK „Zośka”. Henryk Kończykowski, ps. „Halicz”, członek plutonu „Felek”, wspomina świat, który przeminął. Dzieciństwo i młodość w przedwojennej Warszawie przerwane okupacją. Potem udział w konspiracji, w akcjach „małego sabotażu”, wreszcie – w Powstaniu Warszawskim.

„Halicz” wspomina dramatyczne wydarzenia, których był uczestnikiem. Wydarzenia, o których można przeczytać w podręcznikach historii. Transport broni przygotowanej na godzinę „W”, krwawe walki na Woli i w Śródmieściu, zmagania na Przyczółku Czerniakowski, gdzie na jego oczach zginął Andrzej Romocki „Morro”.

Potem miała być WOLNA POLSKA, a zaczął się stalinizm. I „Halicz” osobiście go doświadczył.

To książka nie tylko o „Zośkowcu”. To książka także o Polsce.