Ania z Wyspy (ang. Anne of the Island), Ania na Uniwersytecie – książka autorstwa Lucy Maud Montgomery, wydana po raz pierwszy w 1915 roku. Trzecia część z serii o Ani z Zielonego Wzgórza. W tym tomie Ania Shirley zaczyna naukę na uniwersytecie w Redmond (Redmond College) w Kingsport, gdzie zamierza zdobyć tytuł magistra. Dziewczyna ciężko pracuje. W książce pojawiają się nowi bohaterowie m.in. Philippa Gordon – przyjaciółka Ani z uniwersytetu oraz adorator Ani, Roy Gardner – przez dwa lata byli uważani za parę, jednak Ania odrzuciła jego starania o jej rękę, ale i starzy znajomi nie dają o sobie zapomnieć. Ania kilkakrotnie odrzucała oświadczyny – także Gilberta, ale kiedy młodzieniec był chory, panna Shirley uświadomiła sobie, że go kocha. Anne of the Island is the third book in the Anne of Green Gables series, written by Lucy Maud Montgomery about Anne Shirley. Anne Of the Island is the third book of the eight-book sequels written by L. M. Montgomery, about Anne Shirley and her friends. In the book, Anne leaves Green Gables for the first time to go the Redmond College to get a bachelor's degree in art at the age of 18. The book was published in 1915, after the first two books.On top of that, Anne's growth is reflected in the book's title. She finds herself recognizing Prince Edward Island as her true home when studying away from the Island, particularly when visiting the site where she was born. She has stated several times that she is not a "Bluenose", as individuals born in Nova Scotia are known and that she is a true Islander. Anne of the Island was published in 1915, seven years after the bestselling Anne of Green Gables. In the continuing story of Anne Shirley, Anne attends Redmond College in Kingsport, where she is studying for her BA. (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Trzy powieści w jednym tomie (e-booku). Ania z Zielonego Wzgórza, również Anne z Zielonych Szczytów (ang.: Anne of Green Gables) – powieść autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery, pierwsza część cyklu powieściowego Ania z Zielonego Wzgórza. Akcja dzieje się w Kanadzie na Wyspie Księcia Edwarda w fikcyjnej miejscowości Avonlea, Carmody, Charlottetown oraz w Białych Piaskach. Fabuła rozgrywa się w latach 70. i na początku lat 80. XIX wieku (od czerwca 1877 do wakacji 1882). Główną bohaterką powieści jest Anna Shirley – obdarzona bujną wyobraźnią i szalenie gadatliwa 11-letnia rudowłosa dziewczynka z sierocińca, która zostaje przygarnięta przez mieszkające na Zielonym Wzgórzu niezamężne rodzeństwo Cuthbertów – Mateusza i Marylę. Czas płynie, Ania dorasta – Rezygnując ze swoich marzeń i aspiracji, Ania Shirley nie wyjeżdża na uniwersytet, nie chcąc zostawiać coraz gorzej widzącej Maryli samej w Avonlea. Jednocześnie ta rudowłosa dziewczyna ma mocne postanowienie intensywnej pracy nad sobą, w tym również dokształcenie się, a tymczasowo zostaje nauczycielką w miejscowej szkole. W tym tomie Ania Shirley zaczyna naukę na uniwersytecie w Redmond (Redmond College) w Kingsport, gdzie zamierza zdobyć tytuł magistra. Dziewczyna ciężko pracuje.

Ania z Zielonego Wzgórza, również Anne z Zielonych Szczytów (ang.: Anne of Green Gables) – powieść autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery, pierwsza część cyklu powieściowego Ania z Zielonego Wzgórza. Akcja dzieje się w Kanadzie na Wyspie Księcia Edwarda w fikcyjnej miejscowości Avonlea, Carmody, Charlottetown oraz w Białych Piaskach. Fabuła rozgrywa się w latach 70. i na początku lat 80. XIX wieku (od czerwca 1877 do wakacji 1882). Główną bohaterką powieści jest Anna Shirley – obdarzona bujną wyobraźnią i szalenie gadatliwa 11-letnia rudowłosa dziewczynka z sierocińca, która zostaje przygarnięta przez mieszkające na Zielonym Wzgórzu niezamężne rodzeństwo Cuthbertów – Mateusza i Marylę. Cuthbertowie zamierzali zaadoptować chłopca, by mógł pomagać Mateuszowi w gospodarstwie, ale na skutek pomyłki zamiast chłopca zostaje wysłana do nich dziewczynka. Maryla zamierza odesłać ją z powrotem do sierocińca albo oddać pod opiekę innej rodzinie. Przejęta wzruszającą i smutną historią jej życia Maryla postanawia zatrzymać Anię, ku radości Mateusza, który, choć nieśmiały wobec płci przeciwnej, zapałał sympatią do gadatliwego dziecka. Anne of Green Gables is a 1908 novel by Canadian author Lucy Maud Montgomery (published as L. M. Montgomery). Written for all ages, it has been considered a classic children's novel since the mid-20th century. Set in the late 19th century, the novel recounts the adventures of Anne Shirley, an 11-year-old orphan girl, who is sent by mistake to two middle-aged siblings, Matthew and Marilla Cuthbert, who had originally intended to adopt a boy to help them on their farm in the fictional town of Avonlea in Prince Edward Island, Canada. The novel recounts how Anne makes her way through life with the Cuthberts, in school, and within the town. (za Wikipedią). Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Gdy rodzina popada w kłopoty finansowe, a schorowany ojciec nie jest w stanie zapewnić bytu ani sobie, ani córkom, jedna z nich, czternastoletnia Anna postanawia zaradzić temu i podejmuje pracę w kopalni węgla. Czy była to słuszna decyzja, czy przyniosła oczekiwane owoce i jak potoczyły się dalsze losy bohaterów książki, będzie można się dowiedzieć po jej przeczytaniu. Zachęcamy!

Anioł Pitou – powieść historyczna Aleksandra Dumasa (ojca), stanowiąca trzecią część słynnego cyklu ‘Pamiętniki lekarza’ (‘Mémoires d'un médecin’). Losy tytułowego bohatera, młodego wieśniaka, przeplatają się z wybuchem Wielkiej Rewolucji Francuskiej, w której bohater bierze czynnie udział. Ponadto kontynuowane są losy bohaterów z powieści ‘Józef Balsamo’ i ‘Naszyjnik królowej’. (Za Wikipedią).

Akcja utworu toczy się w Italii, a także w Egipcie, po śmierci Cezara, obejmuje okres dziesięciu lat. W dziele przedstawiony został historyczny spór pomiędzy Antoniuszem i Kleopatrą a Oktawianem Augustem. Shakespeare zachował podstawowe fakty historyczne, jednak część z nich zmodyfikował na potrzeby utworu – taki zabieg zastosował, obarczając Kleopatrę winą za porażkę w bitwie pod Akcjum, mimo że historia nie stwierdza tego jednoznacznie. (za Wikipedią).

„Antychryst Pan świata” to dystopijna, czyli przedstawiająca czarną wizję przyszłości, wewnętrznie spójna i wynikająca z krytycznej obserwacji otaczającej autora sytuacji społecznej, powieść science fiction z 1907 r., pióra prałata Roberta Hugha Bensona, która koncentruje się na panowaniu Antychrysta i końcu świata. Została ona uznana za proroczą przez Dale'a Ahlquista, Josepha Pearce'a i papieża Benedykta XVI.

Odkryj fascynujący świat filozoficznych i religijnych rozważań w książce "Antychryst" Antoniego Gnatowskiego. Apokaliptyczna podróż przez wieki, religie, estetykę i politykę ukazuje nam przemyślenia Proroka-Mesjasza. Poznaj dziewiętnastowieczny lucyferianizm, kształtujący różne systemy wierzeń i poglądów na naturę dobra i zła, które symbolizuje Lucyfer. Ta lektura wciąż jest aktualna, oferując unikalne spojrzenie na totalitaryzm, autorytaryzm, komunizm, faszyzm, kapitalizm i plutokrację. Zagłęb się w tę niełatwą, ale niezwykle wartościową lekturę.

Sofokles / Sophocles / Sophocle / Софокл: Antygona / Antigone / Antigonè / Антигона - Tekst – Text – Texte – Текст: Polski / Englisch / Français / Русский. Tekst dramatu starogreckiego w czterech językach.
Antygona – tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e. Po śmierci Edypa, Polinik i Eteokles podzielili się władzą. Jednak wbrew umowie Eteokles po roku rządów nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska, aby odzyskać tron. Między braćmi rozpoczęła się walka o władzę, w której obaj zginęli. Władcą został ich wuj Kreon. Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i wydał zakaz grzebania jego zwłok. Eteoklesowi zaś został wyprawiony uroczysty pogrzeb. Siostra Eteoklesa i Polinejkesa, Antygona, przeciwstawiła się rozkazowi Kreona i pochowała zwłoki Polinejkesa. Spowodowało to ciąg tragicznych wydarzeń: Antygona zostaje skazana na śmierć przez apodyktycznego władcę Teb. Na wieść o tym jego syn Hajmon, który jest narzeczonym Antygony, jak i żona Kreona, Eurydyka popełniają samobójstwo. Kreon choć władca, traci najbliższych i zostaje sam z poczuciem winy. Staje się to dla niego największą karą. Przeciwstawieniem Antygony - symbolu buntu, śmiałości i odwagi, jest w dramacie Sofoklesa jej siostra - Ismena, która jest uosobieniem łagodności i pokory. Cała tragedia rozgrywa się w ciągu 24 godzin, przed pałacem królewskim w Tebach. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Antygona_(dramat)
In the beginning of the play, two brothers leading opposite sides in Thebes' civil war died fighting each other for the throne. Creon, the new ruler of Thebes, has decided that Eteocles will be honored and Polyneices will be in public shame. The rebel brother's body will not be sanctified by holy rites, and will lie unburied on the battlefield, prey for carrion animals like worms and vultures, the harshest punishment at the time. Antigone and Ismene are the sisters of the dead Polyneices and Eteocles. In the opening of the play, Antigone brings Ismene outside the palace gates late at night for a secret meeting: Antigone wants to bury Polyneices' body, in defiance of Creon's edict. Ismene refuses to help her, fearing the death penalty, but she is unable to stop Antigone from going to bury her brother herself, causing Antigone to disown her... (http://en.wikipedia.org/wiki/Antigone_(Sophocles)
Antigone fait part à sa sœur Ismène de son intention de braver l'interdiction d'accomplir les rites funéraires pour leur frère Polynice — tué par son autre frère Étéocle lors d'une bataille où chaque frère veut tuer l'autre pour devenir roi de Thèbes, mais les deux meurent —, et cela sous peine d'être lapidée par le peuple thébain, car l'interdiction a été émise par le roi Créon. Tout en reconnaissant la justesse du geste, Ismène refuse de la suivre dans cette entreprise («je cède à la force, je n'ai rien à gagner à me rebeller»)... (http://fr.wikipedia.org/wiki/Antigone_(Sophocle)
Полиник, брат решительной Антигоны, дочери царя Эдипа, обладающей огромной силой воли, предал родные Фивы и погиб в борьбе со своим родным братом Этеоклом, защитником родины. Царь Креонт запретил хоронить предателя и приказал отдать его тело на растерзание птицам и псам. Креонт не считается с традиционными родовыми законами, в отличие от дочери своей сестры. Но Антигона выполнила религиозный обряд погребения. За это Креонт велел замуровать Антигону в пещере. Антигона предпочла смерть повиновению царю и кончила жизнь самоубийством. После этого жених Антигоны, сын Креонта, Гемон пронзил себя кинжалом, в отчаянии от гибели сына лишила себя жизни жена Креонта Эвридика. Эти несчастья привели Креонта к признанию своего ничтожества и к смирению перед богами. (http://ru.wikipedia.org/wiki/_Антигона (Софокл)

Ze wstępu: We dwóch czy trzech stuleciach, kończących erę starożytną, i w kilku, rozpoczynających nową, w całym, rzec można, owoczesnym świecie dziejowym, powstawał i rozpowszechniał się pewien rodzaj utworów, ważnych zarówno dla swej treści, jak i pochodzenia. Treść – jak wszystkich celniejszych pomników piśmiennych w dziejach powszechnych, była ściśle związaną z biegiem wypadków wytwarzających te dzieje, przedstawiała, grupowała i objaśniała fakty rzeczywiste, lub za rzeczywiste uchodzące i podawane; wyprowadzała z rozbieranych faktów wnioski, wyrabiała o tych faktach, z danego punktu widzenia, pojęcia właściwe, zaprawiała na nich mniej przygotowane umysły do wydania stosownego do danych celów sądu o rzeczy. Pochodzenie – było zawsze ukryte, zagadkowe, tajemnicze. Właśnie, wskutek takiego pochodzenia, dla tych utworów powstała z greckiego języka nazwa »apokryfy«, pod którą, w piśmiennictwie powszechnym, są one wyłącznie znane.

Dzieło nie jest traktatem filozoficznym w zwykłym rozumieniu tego słowa, czy nawet w tym znaczeniu, w jakim traktatami filozoficznymi są inne dialogi Platona (np. Uczta). Ani sam Sokrates, ani Platon ustami Sokratesa nie roztrząsają tu żadnych szczegółowych kwestii ontologicznych lub kosmologicznych, które zaprzątały wtedy uwagę greckich filozofów. W argumentacji Sokratesa (zwłaszcza w jego rozmowie z Meletosem) można nawet dopatrzyć się błędów logicznych. Sokrates np. niesłusznie twierdzi, że nikt nie może świadomie dążyć do deprawowania innej osoby, ponieważ ta w końcu zwróciłaby się przeciwko niemu. I w historii starożytnej i współcześnie można łatwo znaleźć przykłady osób, które – zdeprawowane – szkodziły nie osobie odpowiedzialnej za jej zepsucie moralne, lecz innym. Sokrates tylko pozornie zbija również drugi punkt oskarżenia, twierdząc, że nie można go oskarżać jednocześnie o bezbożność i wprowadzanie nowych duchów. W rzeczywistości Anytos, Meletos i Lykon nie oskarżali go o ateizm, lecz o to, że nie uznaje bogów, których państwo uznaje, czyli religii państwowej. Była to niewątpliwie prawda. Jak powiedziano, religijność Sokratesa była bardzo głęboka, ale też całkiem innej – ogólniejszej i bardziej refleksyjnej – natury, niż u zwykłych Ateńczyków. Jest też prawdą, że Sokrates nie był zwolennikiem ustroju demokratycznego. Nie mógł zgodzić się z branym w Atenach za pewnik przekonaniem, że obywatele w swojej większości reprezentują mądrość. (za Wikipedią).

„Archipelag w płomieniach” (inna wersja tytułu polskiego przekładu to „Archipelag w ogniu”) - powieść Juliusza Verne'a z cyklu „Niezwykłe podróże”. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française. „Archipelag...” to powieść historyczna. Akcja rozgrywa się na tle walki między Grekami i Turków na wyspach Morza Egejskiego w 1820 roku. „Archipelag w ogniu” To punkt zwrotny w twórczości, który Verne podejmuje nową tematykę – romans egzotyczny.
L'Archipel en feu est un roman historique de Jules Verne, paru en 1884. Le récit se déroule sur fond de lutte entre Grecs et Turcs dans les îles de la mer Égée, dans les années 1820. L’Archipel en feu est publié au moment où Jules Verne aborde un tournant dans son inspiration. Après le voyage lunaire, le tour du monde sous-marin ou en quatre-vingts jours, quelles autres intrigues «technologiques» inventer ? Verne se rabat donc sur l'exotisme et le romantisme. (http://fr.wikipedia.org/wiki/L'Archipel_en_feu)

Arda Wiraz namag - intrygujący tekst zaratusztriański pochodzący ze starożytnego Iranu – po raz pierwszy po polsku. O autorze „Arda Wiraz namag”, czyli zaratusztriańskiej „Księgi o pobożnym Wirazie” nic nie wiadomo. Czasami uważa się, iż mógł to być jeden z bogobojnych komentatorów Awesty, żyjący w epoce Sasanidów (224 – 651 r. n.e.), zwykle jednak przyjmuje się, że tekst powstał dopiero w wieku IX n.e. Wskazuje na to głównie słownictwo użyte w „Księdze...”, oraz odniesienia do podboju Iranu przez Aleksandra Wielkiego, czyli wydarzenia paralelne do zawojowania kraju przez muzułmańskich Arabów, którzy - podobnie jak król macedoński – zniszczyli starożytną religię mazdejską. Wszakże zaznaczyć należy, iż ścisłe datowanie nie jest możliwe, bowiem najstarsza zachowana kopia utworu datowana jest dopiero na wiek XIV. „Arda Wiraz namag” opowiada o tym, jak w świątyni ognia zebrało się wyższe duchowieństwo mazdejskie i oddelegowało pobożnego Wiraza, męża jego siedmiu rodzonych sióstr, w zaświaty. Dostał się tam, przyjąwszy silny narkotyk sporządzony z konopi i bielunia. Wędrówkę rozpoczął od mostu Czinwad, stanowiącego granicę między życiem doczesnym, a pośmiertnym, następnie obejrzał niebo i niebiańskie rozkosze, a z nieba jego nadprzyrodzeni przewodnicy – aniołowie Srosz i Adur – powiedli go do piekła. Tu ujrzał straszliwe męki grzeszników. Po siedmiu dobach Wiraz obudził się z narkotycznego snu i opowiedział o swojej wędrówce, a jego opowieść została spisana.

Arda Wiraz Namag. Księga o pobożnym Wirazie, czyli pobożnego Wiraza wędrówki po niebie i piekle - intrygujący tekst zaratusztriański pochodzący ze starożytnego Iranu – po raz pierwszy po polsku. O autorze „Arda Wiraz namag”, czyli zaratusztriańskiej „Księgi o pobożnym Wirazie” nic nie wiadomo. Czasami uważa się, iż mógł to być jeden z bogobojnych komentatorów Awesty, żyjący w epoce Sasanidów (224 – 651 r. n.e.), zwykle jednak przyjmuje się, że tekst powstał dopiero w wieku IX n.e. Wskazuje na to głównie słownictwo użyte w „Księdze...”, oraz odniesienia do podboju Iranu przez Aleksandra Wielkiego, czyli wydarzenia paralelne do zawojowania kraju przez muzułmańskich Arabów, którzy - podobnie jak król macedoński – zniszczyli starożytną religię mazdejską. Wszakże zaznaczyć należy, iż ścisłe datowanie nie jest możliwe, bowiem najstarsza zachowana kopia utworu datowana jest dopiero na wiek XIV. „Arda Wiraz namag” opowiada o tym, jak w świątyni ognia zebrało się wyższe duchowieństwo mazdejskie i oddelegowało pobożnego Wiraza, męża jego siedmiu rodzonych sióstr, w zaświaty. Dostał się tam, przyjąwszy silny narkotyk sporządzony z konopi i bielunia. Wędrówkę rozpoczął od mostu Czinwad, stanowiącego granicę między życiem do-czesnym, a pośmiertnym, następnie obejrzał niebo i niebiańskie rozkosze, a z nieba jego nadprzyrodzeni przewodnicy – aniołowie Srosz i Adur – powiedli go do piekła. Tu ujrzał straszliwe męki grzeszników. Po siedmiu dobach Wiraz obudził się z narkotycznego snu i opowiedział o swojej wędrówce, a jego opowieść została spisana.

Arsène Lupin kontra Herlock Sholmèsto drugi zbiór opowiadań o Arsènie Lupin napisany przez Maurice'a Leblanc'a, zawierający dwie przygody w pojedynku rozumów między Lupinem a Herlockiem Sholmèsem. Pierwsza historia, „Blondynka”, rozpoczyna się od zakupu antycznego biurka przez profesora matematyki. Biurko zostaje następnie skradzione, jak się okazuje, przez Arsène'a Lupina. Później, zarówno Lupin, jak i profesor zdają sobie sprawę, że los na loterię, pozostawiony przypadkowo na biurku, jest zwycięskim kuponem... „Żydowska lampa” to apel do Herlocka Sholmèsa o pomoc w odzyskaniu żydowskiej lampy. Po przeczytaniu apelu Sholmès jest zszokowany przeczytaniem drugiego listu, tym razem od Lupina i przychodzącego tego samego dnia pocztą, w którym ostrzega go, by nie interweniował. Sholmès jest oburzony zuchwałością Lupina i postanawia wyjechać do Paryża. Na dworcu Gare du Nord Sholmès zostaje zaczepiony przez młodą damę, która ponownie ostrzega go, by nie interweniował, i odkrywa, że ‘Echo de France’, gazeta Lupina, obwieszcza jego przybycie. Sholmès przystępuje do śledztwa w sprawie zbrodni i odkrywa prawdziwy powód apelu Lupina o nieinterweniowanie... Przekład anonimowy

„Około środka roku 1537, gazeta jednego z departamentów południowaj Francji opisała tragiczną śmierć kobiety, mężczyzny i dziecięcia. Niedokładnie objaśniona, gazeta umieściła kilka odmiennych opisów tego nieszczęsnego wypadku, kolejno przypisywanego nierozwadze, samobójstwu i zemście; lecz za wmieszaniem się potężnej rodziny, której mocno szło o przytłumienie rozgłosu o tym opłakanym wypadku, dziennik wspomniony odwołał przytoczone wydarzenia, mieniąc je być bajką, o której nie za długo zapomniano. Autor, winien był jednakże pewnym wypadkom, iż uwiadomiony został o prawdziwych szczegółach owej tragedii, która służy zarazem za wstęp i rozwiązanie tej oto książki. Osoba Artura nie jest więc urojeniem jego charakter wynalazkiem pisarza, główne wypadki jego życia są opowiedziane prostodusznie, wszystkie prawie ich szczegóły są prawdziwe” – z wprowadzenia autora. Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et français.

As to pies, a pies to przyjaciel człowieka. Oklepany frazes. Pies, towarzyszący człowiekowi od tysięcy lat i oddany człowiekowi całym sobą. Pies, kochający swojego właściciela bezwarunkową miłością, nieoczekujący niczego w zamian. Wierny i niezawodny. Lecz stosunek człowieka do psa nie jest już tak jednoznaczny. Dla niektórych jest on kimś bardzo kochanym, nieomal członkiem rodziny, dla innych to tylko przedmiot. Przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni za dobrym słowem, że... płacze. Porzucony, gdy stary, porzucony jak śmieć... „As leżał pod pierwszą od pola stertą, zasłonięty jednak przed wiatrem całą jej masą; naprzeciwko swego legowiska miał drugą stertę, a dalej – cały szereg stert, tworzących jak gdyby ulicę. Podmuchy zimnego wiatru wpadały niekiedy i do psiego gniazda, prósząc w nie wilgotnym śniegiem; tem głębiej wkopywał się wyżeł w słomę. Nagle z tej pierwszej sterty buchnęły płomienie, w okamgnieniu ogarnęły ją całą i z nadzwyczajną szybkością rzuciły most ognisty na stertę przeciwną, liżąc językami i boki stert sąsiednich. Fale dymu, zmieszanego z rozżarzoną perzyną, niespodziewanie wtargnęły do zacisza Asa...”

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i francuskiej. Version bilingue: polonaise et française.
Akcja utworu rozgrywa się w XVIII wieku w Luizjanie nad brzegami Missisipi. Podczas polowania na bobry stary Indianin Szaktas opowiada młodemu Francuzowi Renému, którego nieszczęścia wygnały z ojczyzny, historię swej młodzieńczej miłości. Wzięty do niewoli przez nieprzyjacielskie plemię został uwolniony przez młodą Indiankę Atalę. Atala uciekła wraz z Szaktasem do puszczy. Przez miesiąc zbiegowie wymykali się pogoni. Po drodze Szaktas odkrył, że jego wybawicielka i ukochana jest chrześcijanką. Wyczerpani pościgiem Atala i Szaktas dotarli do wioski skupionej wokół pustelni ojca Aubry. Atala zakochała się w Szaktasie. Jej matka przed śmiercią ofiarowała ją jednak Bogu. Aby nie ulec miłości, zrozpaczona dziewczyna spożyła truciznę. Umarła jak prawdziwa chrześcijanka, uzyskawszy przed śmiercią od Szaktasa obietnicę, że się nawróci. Ojciec Aubry nie zdążył jej uprzedzić, że śluby matki nie wiążą dziecka. W epilogu autor opowiada o męczeństwie ojca Aubry i o powrocie Szaktasa, już chrześcijanina, po prochy misjonarza i ukochanej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Atala_(opowiadanie).
Sur les rives du Meschacebé, en Louisiane, est fixée la tribu des Natchez, qui accueille un Français nommé René. Chactas, un vieil Indien de cette tribu qui, sous Louis XV a visité la France, prend René en amitié au cours d'une chasse au castor et entreprend de lui conter les aventures de sa jeunesse. Chactas, fils adoptif d'un chrétien nommé Lopez, a été fait prisonnier à l’âge de 20 ans par une tribu ennemie, mais Atala, une jeune Indienne d’éducation chrétienne, l'a sauvé. Ils s’enfuient tous deux à travers la forêt et un terrible orage les oblige à s'abriter sous un arbre. Après avoir longtemps erré, ils rencontrent un missionnaire, le père Aubry, qui entreprend d’unir Chactas et Atala par les liens du mariage en convertissant Chactas au christianisme. Mais la mère d'Atala, pour lui sauver la vie alors qu'elle n'était pas encore née, avait promis devant Dieu pour sa fille que celle-ci resterait vierge. Malgré l'interdit doctrinal énoncé par sa propre religion, pour ne pas succomber à la tentation de Chactas et rester fidèle à la promesse de sa mère, Atala s'empoisonne, malgré son amour fort pour Chactas. Avant de mourir, elle apprend qu'elle aurait tout de même pu se marier avec Chactas en "annulant" la promesse de sa mère. Atala demande également à Chactas de se convertir au christianisme pour elle. (https://fr.wikipedia.org/wiki/Atala).

Atta Troll to niedźwiedź, który swoimi sztuczkami zabawia gawiedź na rynkach miast i miasteczek. W czasie jednego z występów, Atta, pełen dumy własnej i nieposkromionej woli wolności, ucieka w góry i chowa się w swojej dawnej jamie, w której przyszedł na świat. Niestety rusza za nim pościg myśliwych (jednym z nich jest narrator poematu). W wyniku podstępu zostaje wywabiony z jamy i ginie od kuli myśliwego. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Atta_Troll)
Atta Troll thematisiert wie Franz Kafkas Ein Bericht für eine Akademie anhand eines Tanzbärenlebens den Drang des Menschen zur Freiheit und stellt den trägen Menschen einen ungebändigen Bärenhelden gegenüber. Eine spezifische Lehre des Werkes lässt sich jedoch nicht ausmachen und soll auch nicht herauskommen, wie der Autor unter anderem im dritten Kapitel bemerkt. Besonders gegen die politisierte Literatur seiner Zeit spricht sich Heine aus und schreibt vor der Hand nur „um der Kunst willen“. (http://de.wikipedia.org/wiki/Atta_Troll)