„Na przełęczy” autorstwa Stanisława Witkiewicza to książka, która jest poświęcona Tatrom oraz życiu mieszkających tam górali.

Autor książki będąc na wakacjach właśnie w Tatrach postanowił opisać swoją wycieczkę po nich oraz relacje z góralami. Zabierze on Nas również przez Przełęcz Mięguszowiecką wprost do Morskiego Oka.

Stanisław Witkiewicz jest tak bardzo zafascynowany widokiem gór, że widzi je wzrokiem zarówno turysty jak i malarza.

„Narkotyki” czyli „Nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter + appendix” to dzieło w którym Witkacy (Stanisław Ignacy Witkiewicz) opisuje w niezwykle malowniczy i często zabawny sposób, swoje przeróżne stany upojenia, swoje upadki i wzloty, oraz ciągłe powroty do nałogów. Mierzy się ze swoimi słabościami oraz opiniami jakie krążyły na temat jago stylu życia oraz skłonności do uzależnień.

"Narkotyki" to piąta część kolekcji dzieł Witkacego udostępnionych przez wydawnictwo Avia Artis. Zachęcamy do zapoznania się z innymi naszymi propozycjami.

Kolekcja dzieł Witkacego:

1. ”Szewcy"
2. "Kurka Wodna”
3. "Pożegnanie jesieni”
4. „Nienasycenie”
5. „Narkotyki”

Stanisława Ignacego Witkiewicza – filozofa, prozaika, poetę, dramaturga, malarza i fotografa zapewne zna każdy. Prawdopodobnie każdy też doskonale wie o jego eksperymentach ze środkami psychoaktywnymi. „Narkotyki” uważa się za jeden z najbardziej interesujących opisów wpływu kilku z nich (m.in. morfiny, peyotlu, kokainy, eteru, alkoholu i nikotyny) na percepcję i funkcjonowanie organizmu. I oto przed Państwem zapiski artysty we wspaniałej interpretacji Michała Breitenwalda. Witkacy dzieli się w nich osobistymi przeżyciami, jakich doświadczał po zażyciu każdego ze specyfików. Co więcej, w swojej rozprawie pokusił się też o akcenty dydaktyczne i moralizatorskie. Dzieło ze wszech miar wyjątkowe!

Narkotyki to zbiór esejów autorstwa Stanisława Ignacego Witkacego, wydany po raz pierwszy w 1932 roku. Poszczególne eseje dotyczą nikotyny, alkoholu, kokainy, peyotlu, morfiny i eteru — i takie tytuły noszą kolejne rozdziały.

W każdym z esejów Witkacy opisuje własne doświadczenia ze wskazanymi substancjami — opowiada zarówno przeżycia i wizje po zastosowaniu tychże używek, swoje pozytywne i negatywne wrażenia, jak i komentuje wpływ na społeczeństwo. Zbiór zawiera również appendix, w którym Witkacy zabiera głos w sprawach higieny i zdrowia, a także udziela porad i podaje przepisy.

Stanisław Ignacy Witkiewicz to polski pisarz, malarz, dramaturg, fotografik i filozof z początku XX wieku. Zasłynął ogłoszeniem teorii estetycznej — Teorii Czystej Formy. Jego dzieła wzbudzały wiele kontrowersji, podobnie jak sama jego postać — często był kojarzony z narkomanią, czemu zaprzeczał, gdyż żadnej substancji, poza nikotyną, nie przyjmował w sposób ciągły. W 1939 roku, po radzieckim ataku na Polskę, popełnił samobójstwo.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Stanisław Ignacy Witkiewicz
Narkotyki
Epoka: Dwudziestolecie międzywojenne Rodzaj: Epika Gatunek: Esej

Najnowszej adaptacji Narkotyków – zbioru esejów Stanisława Ignacego Witkiewicza – podjął się Filip Kosior, który w unikalny sposób prowadzi Czytelnika przez psychodeliczną krainę używek.

Dzieło mistrza Witkacego opowiada o jego eksperymentach z substancjami psychoaktywnymi: od papierosów, poprzez kokainę, peyotl, eter, morfinę, aż po alkohol.

Mało kto wie, że Witkiewicz w rzeczywistości był zagorzałym przeciwnikiem narkotyków. Eseje poruszają wiele ważnych tematów związanych z używkami, takich jak uzależnienie, degradacja psychiczna, zmiany osobowości, utrata kontroli nad życiem oraz negatywne konsekwencje dla zdrowia i relacji społecznych. Mimo że Narkotyki wydano po raz pierwszy w latach 30. XX wieku, pozostają aktualne do dziś. Dzięki fenomenalnej interpretacji Filipa Kosiora – współczesny czytelnik może skonfrontować doświadczenia Witkacego z obecną wiedzą o substancjach psychoaktywnych.

Napisane w 1932 roku „Narkotyki” są swego rodzaju rozprawą Stanisława Ignacego Witkiewicza z własnymi słabościami, ale też z — panującą wśród jemu współczesnych — opinią na temat jego stylu życia i skłonności do uzależnień. Witkacy opisuje własne stany „pod wpływem”, swoje upadki, słabości, powroty do nałogów, ale i fascynacje. Tekst ten po latach nie traci na świeżości dzięki obrazowości relacji, która jest podstawowym walorem tego dzieła, podczas gdy przesłanie pedagogiczne pozostaje mocno wątpliwe. Dziś odczytywane „Narkotyki” wydają się nie tylko niezwykłą wycieczką w krainę wyobraźni i językową zabawą, lecz także mimowolnym głosem w dyskusji nad legalizacją miękkich narkotyków. Obecne wydanie zostało opatrzone przypisami, nieznacznie uwspółcześnione, całkowicie zachowany został jednak swobodny, pełen neologizmów, język Witkacego.

„Narkotyki”, czyli „Nikotyna, alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter + appendix” to publicystyczny utwór Stanisława Ignacego Witkiewicza, w których wyraża on swoje poglądy na temat zażywania narkotyków oraz stanów, które za ich sprawą można osiągnąć. Choć autor zastrzega się, że pisze całkiem poważnie, trudno nie odnieść wrażenia, że utwór głęboko przesiąknięty jest ironią.

„Niemyte dusze” (1936) uważa się za błyskotliwą, parodystyczną i mocno kontrowersyjną diagnozę zbiorowości i jednostki. Zafascynowany Freudem, Witkacy zaleca psychoanalizę jako lekarstwo chroniące przed nadciągającym kataklizmem. Sam autor nadał dziełku podtytuł: "Studium psychologiczne nad kompleksem niższości, węzłowiska upośledzenia przeprowadzone metodą Freuda, ze szczególnym uwzględnieniem problemów polskich". Znakomita interpretacja Michała Breitenwalda.

„Nie ma na świecie istoty bardziej zakłamanej na temat swego stanowiska i znaczenia w czasoprzestrzennym kontinuum świata jak przeciętny Polak” — diagnozuje autor Niemytych dusz.

Z troską pochylając się następnie się nad tym problemem, który przynosi katastrofalne skutki dla kraju, Stanisław Ignacy Witkiewicz zalecał (z głębi serca, sam przeszedłszy proces ten w 1912 roku w Zakopanem) analizę metodą Freuda. To właśnie: psychoterapia wszystkich Polaków — byłoby zbawiennym, nieodzownym dla higieny szorowaniem dusz, które pozwoliłoby odetchnąć nowym tchnieniem i ruszyć w przyszłość nowym krokiem. Niemal sto lat minęło od napisania tego tekstu: ostatnie akapity datowane są na 5 lipca 1936. I choć Witkacy nie zachowuje śmiertelnej powagi, pozwala sobie na zabawy słowne i figlarne dygresje we właściwym sobie stylu, Niemyte dusze stanowią rodzaj testamentu pisarza, a zalecenia dla rodaków pozostają aktualne.

Niemyte dusze Witkacego to tekst niezwykle serio, silnie zaangażowany w aktualne, istotne społecznie sprawy. Znajdują tu wyraz jak najbardziej wprost ideały i poglądy autora Szewców: na rewolucję, stanowisko Rosji w Europie, rolę Piłsudskiego w dziejach Polski czy ocenę działań ruchu faszystowskiego. Najpilniejszą jednak dla Witkiewicza sprawą nie jest przekonanie kogokolwiek do jakichś racji czy koncepcji politycznych, ale alarmująco pilna potrzeba zmiany stanu świadomości społeczeństwa polskiego.

Witkacy kreśli niezwykle nowoczesną, poniekąd zbieżną z dzisiejszą narracją historii społecznej charakterystykę zbiorowości polskiej: „(…) pewne właściwości wrodzone narodowi polskiemu, połączone z jego potęgującą się w swych charakterystycznych rysach strukturą szlachecko-demokratyczną, będącą do pewnego stopnia też ich funkcją, wytworzyły z Polaków naród ludzi niezadowolonych ze swego losu, tzw. z rosyjska »nieudaczników«, którzy jako jedyny ratunek przeciw niespełnionym ambicjom musieli widzieć w sztucznym napuszaniu się do nieosiągniętej realnie wielkości: pić, bić się i puszyć się do ostatecznych granic możliwości — to był jedyny ratunek na nieprzyjemny podświadomy podkład poczucia własnej małości”.

Autoanaliza, przywrócenie rzeczywistych proporcji rzeczom i sprawom, rozpoznanie wrodzonych skłonności i sprzyjenie im, zamiast ich łamania — to proces dający szansę na uwolnienie niezwykłych zasobów marnowanej dotąd energii, harmonijny rozwój i możliwość samorealizacji jednostek i zbiorowości.

Dodawszy do ogólnej oceny sytuacji nieco rad praktycznych, czy też scenariuszy, jak szorować dusze bliźnich w życiu codziennym, Witkacy konkluduje: „Może ta książka, która mi ani sympatii ogółu, ani popularności (za którą nigdy zresztą nie goniłem, uważając, że jest to nagminną wadą literatów polskich wojennych i powojennych) nie przyniesie na pewno, przyczyni się do tego, że każdy jej uczciwy (a jak mało naprawdę intelektualnie uczciwych ludzi jest u nas!) czytelnik zrobi sobie mały rachunek sumienia i zastanowi się na chwilę, w wolnej właśnie chwili od kart, radia, dancingu i kina (no i pracy zawodowej oczywiście) — kim jest, czym jest jego otoczenie, w jakich czasach żyje i co on ma właśnie przed sobą do zrobienia. To już będzie wiele. Mam wrażenie, że w innych krajach ludzie myślą na te tematy i nie marnują się tam przez to tak kolosalne ilości energii indywidualnej i społecznej na próżno”.

Pamiętać jednak należy, że na swej drodze możemy spotkać osobniki nieskłonne do współpracy i niezainteresowane przemianą polskich dusz. Cóż, i to przewidział maestro Witkacy i dla pokrzepienia pozostawił nam przesłanie:

„A z draniami nie należy się zadawać, choćby byli nie wiem jak przepełnieni tajemniczym urokiem życia — tę radę daję wam znad grobu ostatnim wysiłkiem stygnących ust. Do widzenia”.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Stanisław Ignacy Witkiewicz
Niemyte dusze
Epoka: Dwudziestolecie międzywojenne Rodzaj: Epika Gatunek: Esej

„Nienasycenie” to powieść Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego) składająca się z dwóch części, „Przebudzenie” oraz „Obłęd”.

Głównym bohaterem jest Genezyp którego losy układają się w historię fascynującej inicjacji. Bohater doświadcza nowych przeżyć takich jak, stosunki homoseksualne, romans z demoniczną kobietą i eksperymenty z różnego rodzaju narkotykami. Splot wielu ekstremalnych wydarzeń doprowadza Genezypa na granicę obłędu.

Powieść ta jest jednym z najwspanialszych dokonań artystycznych Witkacego, łączy ona fascynującą historię wraz z brawurową formą, której był on niekwestionowanym mistrzem.

"Nienasycenie" to czwarta część kolekcji dzieł Witkacego udostępnionych przez wydawnictwo Avia Artis. Zachęcamy do zapoznania się z innymi naszymi propozycjami.

Kolekcja dzieł Witkacego:

• Szewcy
• Kurka Wodna
• Pożegnanie jesieni
• Nienasycenie

Głównym bohaterem powieści jest Genezyp, zdrowy, przystojny i dobrze sytuowany młodzieniec. Poznajemy go u progu uzyskania dojrzałości w każdej sferze życia. Doświadcza miłości w najrozmaitszych odmianach: cyniczno-zmysłowej (księżna), homoseksualnej (Tengier), masochistycznej (Persy), sentymentalnej (Eliza). Kiedy umiera ojciec Gezypa staje się on głową rodziny. Wykonując polecenie ojca wydane jeszcze przed śmiercią, zostaje adjutantem, tytanicznego wodza, który chroni Polskę przed najazdem Chińczyków. Pobity trafia do szpitala, tam poznaje Elizę, która się nim opiekuje. Z czasem biora ślub. W noc poślubną Genezyp morduje Elizę. Bohater wycieńczony nerwowo poddaje się zniewoleniu Chińczyków. Staje się bezmyślnym automatem.

Powieść Witkacego, której głównym bohaterem jest Genezyp Kapen de Vahaz. Poznajemy go, gdy wkracza w dorosłość i usiłuje budować samodzielne życie. Poszukuje w nim sensu i treści, usiłując zaspokoić tytułowe nienasycenie. Świat, w którym żyje, stanowi przewrotną wizję zwycięstwa komunizmu, któremu opiera się jedynie Polska – i to tylko z powodu wszechogarniającego marazmu.

Najlepsza powieść Witkiewicza!

Genialna powieść antycypująca filozoficzną istotę dwudziestowiecznych totalizmów. Zawarta w niej wizja znakomicie zdyscyplinowanego państwa chińskich komunistów, które podbija wyimaginowaną kontrrewolucyjną Rosję i szykuje się do napaści na powierzchownie skomunizowane państwa Europy Zachodniej, czyni z Nienasycenia jedną z najciekawszych powieści dwudziestowiecznych, a jej niestrudzenie wynalazczy i dziwaczny styl „czarnej komedii” zapewnia książce miejsce wśród klasycznych dzieł współczesnej groteski.

Główny bohater – Genezyp Kapen to zdrowy, przystojny i dobrze sytuowany młodzieniec. Poznajemy go u progu uzyskania dojrzałości – w każdej sferze życia. Z poleceniem ojca bohater zostaje adiutantem u kwatermistrza Kocmołuchowicza – tytanicznego wodza, który chroni Polskę przed najazdem Chińczyków. Jednak okazuje się, że każdy z nich może stać się bezmyślnym automatem.

I to jest właśnie clou powieści – możliwość zatracenia umysłu i całkowitego zniewolenia intelektualnego. Według Witkacego rozum to najwyższy dar, którego zniszczenie byłoby zbrodnią przeciwko naturze. Człowiek nie może wyrzec się umysłu, nawet w ekstremalnych sytuacjach nacisku społeczeństwa. A brak indywidualizmu jest z kolei zagrożeniem dla świata. Prowadzi do katastrofy, zagłady cywilizacji.

Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko.

W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i „upadek” matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela „ludu”.

Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy — krzywonogi Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz.

Autor skupia się na dogłębnych opisach chwilowych stanów emocjonalnych, drgnień duszy. Analizuje zwłaszcza wszelkie wstydliwe i budzące wstręt aspekty relacji międzyludzkich, błyskotliwie zaklinając w materię swoistego, groteskowego języka świeże wówczas idee freudowskie (np. papidło — figura zmarłego, ale wciąż wszechwładnego ojca).

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Stanisław Ignacy Witkiewicz
Nienasycenie
Epoka: Dwudziestolecie międzywojenne Rodzaj: Epika Gatunek: Powieść