Kontynuacja „Trędowatej", pozostająca w środowisku arystokracji, bogatych właścicieli ziemskich, utracjuszy oraz damsko-męskich salonowych intryg. „Ordynat Michorowski" daje jednak nadzieję, że życie nie jest jedynie pasmem nieszczęść, a los może w każdej chwili się do nas uśmiechnąć. Za sprawą kunsztu pisarskiego Mniszkówny oraz nakreśleniu sytuacji społeczno-politycznej możemy z łatwością wyobrazić sobie konwenanse i kanony rządzące epoką i zrozumieć wiele decyzji podejmowanych przez bohaterów.

Najsłynniejszy polski melodramat Trędowata kończy się śmiercią Stefci Rudeckiej, niezamożnej szlachcianki, która zdobyła serce magnata, Waldemara Michorowskiego, za co została zadręczona przez niechętnych jej arystokratów, niemogących zaakceptować faktu, że skromna dziewczyna mogłaby zająć miejsce należące się – ich zdaniem – jedynie dziewczynie, w której żyłach płynie błękitna krew.

Ordynat Michorowski opowiada dzieje dalsze dzieje młodego magnata. I jak przystało na powieść o miłości idealnej, nasz bohater stanie przed kolejnymi wyzwaniami. Czy przejdzie przez nie zwycięsko?

„Panicz” to jedna z pierwszych powieści Heleny Mniszkówny, która zawiera liczne wątki autobiograficzne. Tytułowym paniczem jest młody polski dziedzic Ryszard Denhoff.

W 1905 roku, po powrocie ze szkół, Denhoff obejmuje folwark Wodzewo. Czyni nadzieje na ożenek kilku okolicznym pannom. Nie daje się jednak poznać jako dobry gospodarz. Żyje ponad stan. W dwa lata traci majątek i popadł w długi. Zmuszony jest uciekać przed wierzycielami do Kijowa...

Panicz: „Był oto świeżym właścicielem Wodzewa, on jeszcze niepełnoletni, bo musiał czekać parę miesięcy dla podpisania aktu kupna. On, marzyciel, idealista, trochę łobuz i hulaka jest ziemianinem, i to piękne, urocze Wodzewo należy do niego. Zdobył je, bez trudu wprawdzie, bo od tego były kapitały, ale zakochawszy się w nim przedtem, jak w pięknej kobiecie. Odczuwał zadowolenie bez granic i taki gwałtowny krzyk rozkoszy w piersi, że zdawał się wołać, Hosanna! do niebios, do samego Boga. Widział przed sobą bezmiar wspaniałych horyzontów; szał wdzięczności dla całego świata za otrzymanie tego kawałka ziemi rozsadzał mu serce, które biło mocnym pulsem i rosło w olbrzyma. Przycisnąłby wszystkich i wszystko do swej wątłej piersi i całowałby i tulił całą ziemię. Ale wyjazd z rodziną jego poprzednika, zgiełk, wrzawa, głośne pożegnania przygnębiły młodzieńca. Nie lubił wszelkich wyjazdów, czułych scen pożegnalnych bał się instynktownie, bo zbyt słabe miał nerwy i przeczuloną wrażliwość. Tu zaś sceny podobne właśnie się odgrywały. Służba dworska i chłopi żegnali dawnego dziedzica płacząc i wyrzekając na przemiany. Mijając ganek, ludzie ci patrzyli z pewnym lękiem na nowego pana, który „jakości po zagranicznemu wygląda i z niemiecka się nazywa”. Ale pomimo tych nieufnych spojrzeń pokornie całowano go w ręce, zginając karki przed jego smukłą postacią i wielkim brylantem na palcu. Denhoff przyjmował hołdy z przyjemnością, bolały go natomiast mniej przychylne spojrzenia, ale udawał, że ich nie widzi.”

Znakomicie napisany romans. Romans tragiczny...

Powieść o przedstawicielach polskiego ziemiaństwa, którzy po I wojnie światowej oraz rewolucji bolszewickiej utracili swoje majątki i próbują ułożyć sobie życie na nowo w powojennej rzeczywistości.

Głównym bohaterem jest Edward Zebrzydowski, młody arystokrata, który postanawia się bogato wżenić w celu ratowania swojego statusu społecznego.

Tytułowy bohater to profesor Medard Hruda, który po podróżowaniu po całym świecie osiadł w puszczy wołyńskiej. Tam leczy okoliczną prostą ludność i jednocześnie obraca się w środowisku osób wysoko postawionych. Wśród nich jest księżna Bożenna, którą profesor namawia do przeznaczenia części majątku na cele charytatywne. Pomysł ten nie podoba się jej mężowi, który uważa społeczne zaangażowanie żony za fanaberię. Jednak w obliczu wojny postawa księżnej ostatecznie wygrywa.

„Sfinks” to powieść, która powstała w pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Zawiera gorzką krytykę pierwszych lat wolności.

Głównymi bohaterami powieści są związani uczuciem Halina Strzemska i Aleksy Mgławicz oraz stary Sybirak Jacek. Różnymi drogami zmierzają ku odrodzonej Polsce. Tu jednak następuje zderzenie wielkich ideałów z prozą życia.

Powieść ta powstała w pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Choć nie jest to typowy dla twórczości Heleny Mniszkówny romans z wyższych sfer, wątek miłosny jest tu także obecny. Związani uczuciem bohaterowie różnymi drogami zmierzają ku odrodzonej Polsce, doświadczając zderzenia wielkich ideałów z prozą życia. Jest to gorzki obraz pierwszych lat wolności.