Legenda Młodej Polski to jedno z najważniejszych dzieł Stanisława Brzozowskiego, monumentalna rozprawa krytyczno-kulturalna, w której autor mierzy się ze współczesną mu świadomością kulturalną, literacką i historyczną.

Brzozowski rozważa relację epoki Młodej Polski z epoką romantyzmu, omawia społeczny wymiar sytuacji polskiej i europejskiej, ocenia myślenie o sztuce oraz pokazuje bezpośrednie powiązania między istnieniem i funkcjonowaniem kultury a historią. Przepowiada również kres Młodej Polski, rozprawia się z jej założeniami i podsumowuje epokę.

Legenda Młodej Polski powstawała w latach 1906–1909, po raz pierwszy została wydana w 1909 roku.

Stanisław Brzozowski, choć parał się też powieściopisarstwem (Płomienie), pozostaje czołowym krytykiem literackim i filozofem epoki Młodej Polski. Jego koncepcje filozoficzne opierały się przede wszystkim na kulcie pracy, czerpał z myśli socjalistycznej, komunistycznej i materializmu, w późniejszych latach skłonił się ku myśli chrześcijańskiej.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Stanisław Brzozowski
Legenda Młodej Polski
Epoka: Modernizm Rodzaj: Epika Gatunek: Esej

„Legenda Młodej Polski”, określana jako rozprawa krytyczno-kulturowa, to jedno z najważniejszych dzieł Stanisława Brzozowskiego, uznanego krytyka literackiego, filozofa i pisarza okresu Młodej Polski. Brzozowski przeprowadził w nim wnikliwą analizę zjawisk sobie współczesnych: związków romantyzmu z Młodą Polską, kulturowych i społecznych uwarunkowań sytuacji polskiej. Z uwagi na bezkompromisową krytykę przekonań i postaw książka wzbudziła skrajne emocje – od zachwytu do gwałtownej krytyki.

Media „poza dobrem i złem”, a także „poza lewicą i prawicą” — odwieczny polski spór, który okazuje się dekoracją dla personalnych rozgrywek. Okopy Świętej Trójcy przeciw Światłym Modernizatorom. Kraj Redaktorów Naczelnych i tropicieli Prawdy o Przeszłości. To wszystko Stanisław Brzozowski opisał już ponad 100 lat temu, a nienawistny mu „krzepiciel serc” Henryk Sienkiewicz przyznał mu za to nagrodę w konkursie dla młodych dramaturgów. W Mocarzu widzimy polityczny spektakl, w którym nie chodzi o tradycję ani o nowoczesność, a jedynie o wpływy — środowisk, koterii, grup interesu. Wszechmoc spektaklu medialnego nie bierze się bowiem ze złych charakterów — Brzozowski nie pyta o to, czy Mirski bądź Walczak to kanalie, czy ludzie zacni. Pokazuje problem w zalążku zjawiska, które kilkadziesiąt lat później opisywali krytycy nowoczesnego kapitalizmu.

Pamiętnik Stanisława Brzozowskiego jest zapisem ostatnich dni życia znanego pisarza i krytyka, zmarłego w 1911 roku. Pośmiertne wydanie zostało przygotowane przez żonę, Antoninę Brzozowską, a redakcją zajął się Ostap Ortwin, przyjaciel autora. Tekst zawiera notatki i refleksje dotyczące lektur i fascynacji intelektualnych Brzozowskiego; zdaje także relację ze stosunków towarzyskich panujących w środowisku literackim, w którym się on obracał.

Pamiętnik został po raz pierwszy opublikowany w 1913 roku w Krakowie.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Stanisław Brzozowski
Pamiętnik
Epoka: Modernizm Rodzaj: Epika Gatunek: Pamiętnik