W tej książce autor wykłada podstawy teorii poliwagalnej oraz – przede wszystkim – prezentuje jej konkretne terapeutyczne zastosowania. Dotyczą one takich obszarów jak neurokardiologia, socjalność, zabawa, współczucie, samoregulacja, rezyliencja, uważność, psychoterapia grupowa, interakcja ludzi ze zwierzętami (perspektywa ewolucyjna), połączenie mózg-ciało, autyzm, bezruch czy pandemia. Jak widać, teorię poliwagalną można użyć w wielu aspektach życia psychicznego i społecznego, co świadczy o jej niezwykłej wręcz funkcjonalności. Porges wyraża przekonanie, że dzięki takim konstruktom jak hamulec wagalny, układ zaangażowania społecznego czy neurocepcja – wszystkie one zastały szczegółowo objaśnione w książce – teoria poliwagalna może dotrzeć do terapeutów, stwarzając im możliwość radykalnej zmiany sposobu leczenia. Dają im one także sposobność skuteczniejszego wykorzystywania układu nerwowego pacjenta, tak by układ ten współpracował z terapeutą i klientem w ich wspólnym dążeniu do dobrostanu. Terapeuci, przekazując pacjentom sygnały bezpieczeństwa za pomocą swoich własnych układów zaangażowania społecznego, mogą ich prowadzić przez kolejne stany koregulacji do samoregulacji i rezyliencji. Stworzona przez Porgesa teoria poliwagalna mówi o tym, jak wchodzimy w kontakt ze światem, oraz o naszej potrzebie bezpieczeństwa i łączności, którą zaspokajamy przez związki oparte na zaufaniu. Przyjmuje ona, że jest tylko jeden układ nerwowy integrujący regulację mózgu i ciała. Na poziomie funkcjonalnym teoria poliwagalna to neuronauka opisująca relację mózg-ciało i łącząca komunikację społeczną z regulacją autonomicznego układu nerwowego. [od wydawcy]