Co oznacza bycie ateistą? Z jakimi wiąże się konsekwencjami ? Dlaczego niektórzy decydują się na życie bez religii? I czy jest to rzeczywiście wybór, czy raczej jedyna możliwa droga? Współczesny dyskurs, w którym narracja dotycząca wiary, religijności i kościoła już dawno straciła nawet ślady neutralności, to teren wyjątkowo delikatny i trudny. Mimo to Autor, z właściwą sobie błyskotliwością i inteligencją, pokazuje, co to znaczy żyć bez bogów i – co najważniejsze – że jest to możliwe. To książka, której nie może przegapić nikt, kto pragnie zachować niezależność nie tylko od instytucji kościoła katolickiego, ale od jakiejkolwiek innej religii.

„Każdy z nas jest produktem miliardów przypadkowych zdarzeń. Jestem produktem ewolucji, a więc trwającego nieprzerwanie od plus minus czterech miliardów lat łańcucha przekazywanego z pokolenia na pokolenie DNA. Przypadek sprawił, że urodziłem się w Polsce, że moim językiem jest język polski, że kultura, w której wyrosłem, była zdominowana przez katolicyzm. Mówię czasem, że jestem katolickim ateistą, a moi przyjaciele z muzułmańskiego świata doskonale rozumieją, co mam na myśli." (fragment)

Andrzej Koraszewski

Urodzony w 1940 roku, dorastał w Poznaniu, a następnie studiował na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, w czasach, gdy wykładali tam m.in.: Tadeusz Kotarbiński, Maria i Stanisław Ossowscy, Stefan Nowak, Leszek Kołakowski. W 1971 roku wraz z żoną Małgorzatą wyjechał do Szwecji, a w 1986 roku przeniósł się do Londynu, gdzie przez 12 lat pracował w polskiej sekcji BBC. Współpracował z wieloma czasopismami emigracyjnymi, w tym z paryską „Kulturą”. Został laureatem Nagrody im. Juliusza Mieroszewskiego. W 1998 roku przeszedł na emeryturę i wrócił do Polski. Mieszka w Dobrzyniu nad Wisłą i wraz z żoną Małgorzatą prowadzi stronę internetową „Listy z naszego sadu” poświęconą nauce, religii i sprawom międzynarodowym.

Jak to możliwe, że tak mały kraj na Bliskim Wschodzie wywołuje tak wielkie emocje i kontrowersje? Dlaczego Żydów obwinia się o wszelkie zło tego świata? Książka Co izraelscy żołnierze robią palestyńskim dzieciom to analiza języka mediów, przyczyn i odbioru konfliktu izraelsko-palestyńskiego na Zachodzie.

„Ta książka (…) jest skierowana do ludzi zadających sobie pytanie, jak to było możliwe, że doszło do zagłady sześciu milionów europejskich Żydów, do ludzi, którzy zastanawiają się, jak sami zachowaliby się w tamtych nieludzkich czasach, i którzy czasem zadają pytanie, dlaczego wszyscy tak bardzo interesują się Izraelem i dlaczego opinie na temat tego kraju budzą tak wiele gorących emocji”.

(fragment)

KATHERINE OZMENT to nagradzana dziennikarka, dawna redaktorka w National Geographic. Jej artykuły i eseje były publikowane w takich pismach jak New York Times, National Geographic czy Salon. Obecnie wraz z mężem i trójką dzieci mieszka w Chicago.

Poznajmy „Nonów” – szybko rosnącą grupę mieszkańców USA niewyznających żadnej religii (są tak nazywani, ponieważ pytani o wyznanie, zwykle zaznaczają odpowiedź „none of the above” – żadne z powyższych). Chociaż wielu Amerykanów wychowuje się w tradycji religijnej, w ostatnich dziesięcioleciach duża liczba rodzin oddala się od swych kościołów, synagog i meczetów, zaprzestając praktykowania wiary. Co tracą, odchodząc od zorganizowanej religii?

Tradycja religijna daje nam mocne podstawy moralne i poczucie tożsamości, tworząc poczucie związku z przeszłością i silne więzi społeczne. Dzięki niej stajemy się też szczęśliwsi, zdrowsi, bardziej ofiarni. Jak bez takiego religijnego „supermarketu” osoby niereligijne mogą zaspokoić potrzebę rytuału, historii, społeczności, a przede wszystkim celu i sensu życia?

Katherine Ozment zaczęła mierzyć się z tym fundamentalnym problemem Nonów, kiedy syn zadał jej proste pytanie: „Kim jesteśmy?”. Poruszona jedyną odpowiedzią, jaka przyszła jej do głowy – „Nikim” – wyruszyła na wyprawę przez zmieniający się pejzaż Ameryki, by poszukać lepszej.

Dusza bez Boga to zarówno osobista opowieść, jak i krytyczna analiza wielu sposobów, w jakie niereligijni Amerykanie tworzą własne tradycje i własne społeczności w coraz bardziej zsekularyzowanych czasach. Wnikliwa, zaskakująca i porywająca wyprawa Ozment pokazuje, jak szukać własnej drogi do satysfakcjonującego życia.

O co tak naprawdę chodzi w miłości? Czy jest prawdziwa, czy też stanowi iluzję, mającą źródło w naszych najgłębszych snach? Co sprawia, że się zakochujemy? Czego możemy oczekiwać od związku? Czy możemy się nauczyć tego, kim jesteśmy naprawdę, kochając innego człowieka?

W Eliksirze zwanym miłością znajdziemy wyjaśnienie, czym tak naprawdę jest seksualne przyciąganie i „prawdziwa miłość”. Obnaża nasze sekretne fascynacje i jest praktycznym głosem, który ukazuje całą prawdę o płytkiej miłości i trudnych związkach. Z właściwą sobie szczerością i bystrością Ramtha w Eliksirze prowadzi Czytelnika ku najgłębszej prawdzie serca.

Na okładce wykorzystano obraz autorstwa Alvaro Castagneta.

Chcesz się dowiedzieć o Gruzji czegoś, o czym nie przeczytasz w żadnym przewodniku turystycznym? Sięgnij po Gruzję dla niezdecydowanych Artura Zygmuntowicza i poznaj Sakartwelo od kuchni, tej słodkiej i tej pełnej goryczy.

Część pierwsza, zatytułowana „Gruzja słodka”, to opis państwa gościnnego, radosnego, kolorowego, ze wspaniałą kuchnią i tradycjami, do którego chce się wracać. Artur Zygmuntowicz oczywiście opisuje znane miejsca i ważne zabytki kraju, które ktoś, kto przyjeżdża tu po raz pierwszy, po prostu musi zobaczyć, ale nie jest to schematyczny opis, tylko osobisty wgląd Autora, uwzględniającym elementy, których nie znajdziemy w żadnym przewodniku czy komercyjnym folderze. Sporą część tej napisanej z lekkością i poczuciem humoru książki stanowi nie ukrywany zachwyt nad miejscową kuchnią. Przebija tu wyraźna miłość autora do jedzenia, którą skutecznie zaraża czytelników.

Druga część książki – „Gruzja Słodko-Gorzka” – to rysunek nieco mniej pozytywny, z którego wyłania się państwo pełne problemów, zranione i chwilami rozdzierająco smutne, choć nadal inspirujące i barwne. Autor umiejętnie zrównoważył obie części tak, że z tekstu, bogato ilustrowanego zdjęciami, wyłania się państwo nie rodem z przewodników turystycznych czy z szukających sensacji reportaży, jakie znamy z czasopism, ale takie, które ma swój własny, niepowtarzalny charakter, swoje plusy, minusy i okazuje się tętniącą życiem tkanką – barwnym tyglem piękna i brzydoty, koloru i szarzyzny, otwartości i jednocześnie trudnych do zrozumienia obyczajów…

Gruzja Zygmuntowicza to książka, dzięki której podróż do tego niezwykłej kraju może okazać się zdecydowanie łatwiejsza, przyjemniejsza i bogatsza. A sama lektura, to emocjonalny roller coaster, bo pełno tu historii po których trudno opanować wybuchy śmiechu, oraz takich, po których nastrój radykalnie się zmienia. I tak przez przez cały tekst – ostre porównania, niepoprawny język i tok myślenia, humor wyrafinowany na zmianę z rubasznym i zawsze pełne empatii dążenie do zrozumienia drugiego człowieka.

Uznany na świecie górski klasyk, stawiany w jednym rzędzie z Dotknięciem pustki Joe Simpsona. Haramosh. Góra bez powrotu Ralpha Barkera to epicka opowieść o przyjaźni i męstwie w obliczu wielkiej tragedii.

Wstrząsająca historia tragicznej wyprawy z 1957 roku na górę Haramosh w Karakorum. Gdy wymarzony szczyt okazuje się nieosiągalny, czwórka młodych himalaistów decyduje się na powrót do obozu. Krótki odpoczynek na zrobienie kilku zdjęć i pożegnanie z pięknym widokiem przerywa lawina, która dwóch z nich porywa setki metrów w dół. Cudem udaje im się przeżyć. Na ratunek śpieszą im pozostali uczestnicy wyprawy, lecz więzną w śniegu tuż obok…

Próba bezpiecznego powrotu do obozu po żywność, wodę i pomoc okazuje się jednak dramatyczną walką o przeżycie. Okrutny los znów obraca się przeciwko nim…

Książka Barkera jest dla mojego pokolenia najbardziej trzymającą w napięciu górską opowieścią o przetrwaniu, z jaką kiedykolwiek mieliśmy do czynienia. A przy tym najlepszą do czytania.

Denis Grey, wspinacz, alpinista, pisarz, wieloletni Sekretarz British Mountaineering Council

Ralph Barker nie ocenia, nie osądza ani nie dąży do wyciągnięcia z tej tragedii lekcji dla innych. Napisał książkę pełną współczucia, z kompetencją badacza, a przy tym wyobraźnią pisarza.

1. L. Jenkins, Alpine Journal

Muszę się przyznać, że kiedy przeczytałem ostatnią stronę Góry bez powrotu i zamknąłem książkę, powiedziałem po cichu „dziękuję”. Nie tylko Ralphowi Barkerowi za napisanie tej doskonałej książki, ale też Tony’emu Streatherowi i jego przyjaciołom wspinaczom, których epopeja o odwadze i odporności pozostanie inspiracją dla przyszłych pokoleń.

Matt Johnson, pisarz, były pilot i oficer policji, autor nagrodzonego thrillera Wicked Game.

W tej książce absolutnie niezwykłe jest to, że jej autor nie jest alpinistą, lecz profesjonalnym pisarzem, który ma na swoim koncie szereg poważnych książek, m.in. o lotnictwie. To jego jedyna książka górska, a sposób, w jaki prowadzi narrację, opisując historię tej ekspedycji, jest niesamowity. Dzięki jej wznowieniu (…) nowe pokolenie wspinaczy i ludzi gór będzie mogło uzupełnić swoją biblioteczkę wartościową pozycją.

Alex Roddie, pisarz, fotograf, redaktor „TGO Magazine”, specjalizujący się w outdoorze i literaturze górskiej.

ANDRZEJ KORASZEWSKI – urodzony w 1940 roku, dorastał w Poznaniu, a następnie studiował na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, w czasach gdy wykładali tam m.in. Tadeusz Kotarbiński, Maria i Stanisław Ossowscy, Stefan Nowak, Leszek Kołakowski. W 1971 roku wraz z żoną Małgorzatą wyjechał do Szwecji, a w 1986 roku przeniósł się do Londynu, gdzie przez 12 lat pracował w polskiej sekcji BBC. Współpracował z wieloma czasopismami emigracyjnymi, w tym z paryską „Kulturą”. Został laureatem nagrody im. Juliusza Mieroszewskiego. W 1998 roku przeszedł na emeryturę i wrócił do Polski. Mieszka w Dobrzyniu nad Wisłą i wraz z żoną prowadzi stronę internetową „Listy z naszego sadu” poświęconą nauce, religii i sprawom międzynarodowym.

Opis

Na kolejną książkę Andrzeja Koraszewskiego składa się blisko czterdzieści materiałów publicystycznych, poświęconych problematyce trwającego już dziesiątki lat konfliktu izraelsko-palestyńskiego, a właściwie szerzej: izraelsko-arabskiego. Autor dzięki intensywnym poszukiwaniom źródeł i niezwykłej erudycji ukazuje szkodliwość powielanego wciąż na całym świecie stereotypu złego Żyda i dobrego Palestyńczyka. Stawia i szczegółowo dokumentuje tezę, iż w największym stopniu winą za niepowodzenie tak licznych inicjatyw pokojowych należy obarczyć władze Autonomii Palestyńskiej i współdziałające z nimi organizacje terrorystyczne, a także działalność islamskiego duchowieństwa i systemu oświaty, propagującego chwalebną śmierć bojowników w walce o starcie państwa Izrael z powierzchni ziemi.

ANJULI PANDAVAR – urodzona w Republice Południowej Afryki, w muzułmańskiej rodzinie, dorastała w czasach apartheidu, buntując się przeciw zniewoleniu przez religię i przeciwko rasowej dyskryminacji. Pasja do książek, ucieczka przed religijną i szkolną indoktrynacją popychały ją od dziecka do stawiania pytań, na które dorośli nie mieli odpowiedzi. Porzuciła islam dla ateizmu i humanizmu. Odrzucenie religii oznaczało również zerwanie związków z najbliższymi.

Dziś jest brytyjską pisarką i obywatelką świata. Spędziła wiele lat w Chinach, uczy na uniwersytecie w Brnie i pokazuje, jak bardzo islam zawłaszcza człowieczeństwo. Anjuli Pandavar prowadzi również angielskojęzyczny blog „Murtadd to Human”. Murtadd znaczy apostata i jeśli jakiekolwiek pojedyncze słowo definiuje Anjuli Pandavar, to jest nim właśnie słowo Murtadd.

Opis

Dla Anjuli Pandavar najbardziej przerażające jest zniewolenie jednostki, tresura od kołyski zmierzająca do wyrobienia ślepego posłuszeństwa i zabicia zdolności samodzielnego myślenia. Anjuli Pandavar atakuje islam, atakuje muzułmanów, wzywa do obrony człowieczeństwa. Ostrzega również przed szukaniem niewinnego islamu. Pisze, że nie ma niegroźnego islamu, że tej religii nie da się zreformować, że trzeba z nią walczyć. Równocześnie podkreśla, że muzułmanie są ofiarami, że walka z islamem jest przede wszystkim walką o wyzwolenie muzułmanów z barbarzyńskiej kultury blokującej rozwój, dobrobyt i humanizm.

Czytając tę książkę, będziesz chwilami zaniepokojony, oburzony, zagubiony. Jak można tak atakować całą religię i tych, którzy pozostają jej wierni?

(ze Wstępu do wydania polskiego A. Koraszewskiego)

Zapraszamy do spotkania z dziesięciorgiem wyjątkowych ludzi: wychowanków i wychowawców Domu Sierot w międzywojennej Warszawie. Mimo upływu kilkudziesięciu lat będzie to spotkanie z ludźmi z krwi i kości, z ich dramatami, obawami, ale też z ich miłością, marzeniami, talentami. A może przede wszystkim, poprzez bohaterów książki, będzie to spotkanie z samym Januszem Korczakiem (Henrykiem Goldszmitem), z jego opartym na szacunku podejściem do drugiego człowieka, jego oddaniem, poczuciem humoru, ogromną intuicją oraz nowatorskimi metodami pracy.

Pełne dramatyzmu, ale i nadziei, losy Autorów wspomnień pokazują, jak bezcenne dla dziecka jest spotkanie na swojej drodze człowieka takiego, jak Korczak, który spełniał się w roli ojca, nauczyciela, przyjaciela-powiernika i przewodnika życiowego.

W czasach, w których znowu przychodzi nam zmierzyć się z wyzwaniami testującymi nasze człowieczeństwo, lektura książki może stać się inspirującym doświadczeniem stawiającym nam ważne pytania, często podobne do tych, które stawiali sobie bohaterowie wywiadów.

Ewa Łukowicz, Mariola Strahlberg

Według słów jednego z wychowanków Domu Sierot, Janusz Korczak był kimś więcej niż pedagogiem, lekarzem, dyrektorem sierocińca. Był „rzeźbiarzem dziecięcych dusz”. Chociaż on sam wraz ze swoimi podopiecznymi i personelem zginął w Treblince, to jednak niektórzy z jego wychowanków oraz wychowawców wyjechali wcześniej lub wydostali się z okupowanej Polski i przeżyli II wojnę światową. Autorka książki podjęła trud dotarcia do nich w Izraelu, aby zebrać świadectwa „z pierwszej ręki” o ich życiu z Panem Doktorem w Domu Sierot. W ten sposób stworzyła cenne uzupełnienie książki Betty Lifton, wspaniałej biografii pt. The King of Children.

Daniel L. Berek, edukator, kolekcjoner pamiątek korczakowskich, USA

Zapraszamy do spotkania z dziesięciorgiem wyjątkowych ludzi: wychowanków i wychowawców Domu Sierot w międzywojennej Warszawie. Mimo upływu kilkudziesięciu lat będzie to spotkanie z ludźmi z krwi i kości, z ich dramatami, obawami, ale też z ich miłością, marzeniami, talentami. A może przede wszystkim, poprzez bohaterów książki, będzie to spotkanie z samym Januszem Korczakiem (Henrykiem Goldszmitem), z jego opartym na szacunku podejściem do drugiego człowieka, jego oddaniem, poczuciem humoru, ogromną intuicją oraz nowatorskimi metodami pracy.

Pełne dramatyzmu, ale i nadziei, losy Autorów wspomnień pokazują, jak bezcenne dla dziecka jest spotkanie na swojej drodze człowieka takiego, jak Korczak, który spełniał się w roli ojca, nauczyciela, przyjaciela-powiernika i przewodnika życiowego.

W czasach, w których znowu przychodzi nam zmierzyć się z wyzwaniami testującymi nasze człowieczeństwo, lektura książki może stać się inspirującym doświadczeniem stawiającym nam ważne pytania, często podobne do tych, które stawiali sobie bohaterowie wywiadów.

Ewa Łukowicz, Mariols Strahlberg

Według słów jednego z wychowanków Domu Sierot, Janusz Korczak był kimś więcej niż pedagogiem, lekarzem, dyrektorem sierocińca. Był „rzeźbiarzem dziecięcych dusz”. Chociaż on sam wraz ze swoimi podopiecznymi i personelem zginął w Treblince, to jednak niektórzy z jego wychowanków oraz wychowawców wyjechali wcześniej lub wydostali się z okupowanej Polski i przeżyli II wojnę światową. Autorka książki podjęła trud dotarcia do nich w Izraelu, aby zebrać świadectwa „z pierwszej ręki” o ich życiu z Panem Doktorem w Domu Sierot. W ten sposób stworzyła cenne uzupełnienie książki Betty Lifton, wspaniałej biografii pt. The King of Children.

Daniel L. Berek, edukator, kolekcjoner pamiątek korczakowskich, USA

RICHARD CARRIER - amerykański historyk, filozof, mówca i działacz ateistyczny. W 2008 roku uzyskał stopień doktora Uniwersytetu Columbia w dziedzinie historii starożytnej. Jego głównym przedmiotem zainteresowania jest filozofia, religia i nauka starożytnej Grecji i Rzymu, ze szczególnym uwzględnieniem początków chrześcijaństwa. W środowiskach ateistycznych znany jest z publikacji poruszających temat historyczności Jezusa. Autor wielu książek oraz artykułów naukowych.

Opis

Założenie, że Jezus był postacią historyczną kwestionowano wielokrotnie. Pojawiające się wątpliwości próbowano rozwiać powołując się na wyobrażenie powstałe z połączenia historii, mitu i teologicznych zapisów dotyczących jego istnienia.

Richard Carrier ponownie stawia pytanie o autentyczność postaci Jezusa i znajduje przekonujące powody, by przestać ufać w tej kwestii naukowcom zajmującym się studiami nad Chrystusem.

Jezus z kosmosu jest skondensowaną i zarazem bardziej przystępną wersją dużo bardziej obszernego dzieła Carriera pt. On the Historicity of Jesus: Why We Might Have Reason for Doubt.

Mirosław Woroniecki – jest adwokatem, publicystą i działaczem społecznym. W 1980 roku ukończył Wydział Prawa UW. Od 1997 roku prowadził praktykę adwokacką. Po zakończeniu działalności zawodowej swoje zainteresowania skierował w stronę stosunków państwa z kościołem, dokonując analizy obowiązującego w Polsce prawa wyznaniowego. W 2017 roku założył stowarzyszenie Kongres Świeckości prowadzące aktywną działalność na rzecz laickości państwa.

Opis

Analizy, oceny i wnioski zawarte w treści książki nie są skierowane przeciwko religii jako zjawisku społeczno-kulturowemu od zarania towarzyszącemu ludzkości i kształtującemu świadomość znacznej części społeczeństw współczesnego świata. Autor, poprzez krytykę Kościoła katolickiego monopolizującego sferę religijną w Polsce, wskazuje historyczne przyczyny, które spowodowały, że katolicyzm od czasów dwudziestolecia międzywojennego stał się ideologią aspirującą do rangi obowiązującego systemu aksjologicznego państwa.

Podporządkowanie funkcjonowania państwa i życia jego obywateli zasadom wywiedzionym z religijnego systemu wartości, prowadzą do ograniczenia praw i wolności obywatelskich, konfliktu społecznego i w efekcie cywilizacyjnego regresu. Krytyka katolicyzmu jako ideologii oraz klerykalizmu ingerującego w działania partii politycznych jest nie tylko uzasadniona, ale i niezbędna w dyskusji o kształcie naszego państwa.

Bruce Bawer w książce Kiedy Europa spała (While Europe Slept, I wyd. 2006 r.) analizuje sytuację polityczną i kulturową Europy w kontekście radykalizacji islamu. Pokazuje przy tym głębokie różnice w sposobie myślenia o imigracji i imigrantach między Stanami Zjednoczonymi, a Starym Kontynentem. Przedstawia wyważoną, choć stosunkowo ponurą prognozę… Twierdzi, że prawdziwym zagrożeniem dla wolności osobistej, demokracji i zachodnich wartości nie są fundamentaliści chrześcijańscy, lecz nietolerancyjni muzułmanie, coraz głośniej wyrażający swoje poglądy na całym kontynencie. Najwięcej żalu ma jednak do europejskiego establishmentu, który przez lata, stosując narrację politycznej poprawności, lekceważył rosnące zagrożenie dla demokracji, winą za swoje problemy obarczając USA i Izrael.

Większość [zachodnich Europejczyków] pochodzi z kręgu chrześcijaństwa, ale nie chodzi do kościoła w innym celu niż ślub czy pogrzeb. Jeśli ktoś należy do jakiejś gminy wyznaniowej, to tylko dlatego, że się w niej urodził i nigdy nie zawracał sobie głowy usuwaniem swojego nazwiska z listy członków. (…) Europejczykom trudno jest pojąć, że ktoś faktycznie może uważać, że ten czy tamten system teologiczny zawiera w sobie ostateczny klucz do mechanizmu funkcjonowania Kosmosu – i może być zdolny do szokujących działań na bazie tej wiary. Trudno im jest też zrozumieć, że religia może być oddana czemuś innemu, niż ideałom zapisanym w Karcie Narodów Zjednoczonych. Przeciętny niemiecki polityk, francuski dziennikarz czy szwedzki profesor po prostu nie potrafią sobie wyobrazić życia kierowanego przez przekonania religijne. Postawieni wobec faktu, że właśnie takie przekonania – aczkolwiek szczególnie mrocznego i pokrętnego rodzaju – napędzają islamistów, w natychmiastowym odruchu przyjmują postawę pogardliwego lekceważenia: nie, to nie może być to. To musi być coś, do czego oni potrafią się odnieść – bieda, ucisk, kolonializm. Neomarksistowskie analizy przychodzą łatwo. A z tych mylnych interpretacji rzeczywistości wynikają perwersyjnie błędne odpowiedzi, kolosalnie wręcz nieadekwatne.

… dla islamistów nie ma niuansów. W wojnie między ludźmi o przekonaniach twardych jak skała, a ludźmi, którzy nawet czyste zło są zdolni niuansować aż do zaprzeczania mu – kto ma przewagę?

… będąca w toku kapitulacja zachodniej Europy wobec islamu ma swoje korzenie w psychicznej dewastacji pierwszej wojny światowej. (…) Europejczycy uznali ją za druzgocący dowód na to że nasza kultura jest bezwartościowa. Została zasadniczo zniszczona. A to przygotowało grunt pod dwa rodzaje totalitaryzmu (faszyzm i komunizm) i pod bestialstwa o skali trudnej do wyobrażenia. Te bestialstwa z kolei, obciążyły Europejczyków brzemieniem win nie do zniesienia. Hitlerowcy (…) skłonili Europę do myślenia, że jest grzeszna i potępiona (…) oraz zasługuje na to, co nadchodzi. (…) Europa zachowuje się tak, jakby po wszystkich horrorach, które sprowadziła na siebie w dwudziestym wieku w imię tradycyjnych wartości (Bóg, kraj i Volk), była zdeterminowana, by wyrwać swoje wszystkie korzenie, opuścić wszystkie flagi i oprzeć swoje poczucie tożsamości na rzeczach bezpiecznie powierzchownych. Ale, jak tego dowodzą bieżące wydarzenia, cywilizacja z tak prozaicznym rozumieniem siebie samej jest domkiem z kart, łatwym do obalenia przez obcych ludzi owładniętych agresywnym i wszechobejmujących poczuciem tego, kim są i w co wierzą.

O Autorze

Theodore Bruce Bawer (ur. 1956 r.) – amerykański pisarz, krytyk literacki i filmowy, powieściopisarz i poeta. Na Uniwersytecie w Nowym Jorku obronił tytuł doktora filologii angielskiej i kompozycji. Od 1999 mieszka z partnerem w Norwegii.

Bawer był jednym z pierwszych działaczy homoseksualnych, który mówił głośno na temat małżeństwa osób tej samej płci , o czym pisał w książce A Place at the Table (1993). Książka Kiedy Europa spała była jedną z pierwszych sceptycznych analiz kwestii nasilającego się islamu w świecie zachodnim .

SAM HARRIS – amerykański pisarz, neurobiolog oraz założyciel i prezes fundacji Project Reason, której głównym celem jest propagowanie wiedzy naukowej i świeckich wartości. Najbardziej znany jako krytyk religii, związany z ruchem „nowego ateizmu”, głównie kojarzonego z Richardem Dawkinsem, Christopherem Hitchensem i Danielem Dennettem. Absolwent filozofii na Uniwersytecie Stanforda. Otrzymał stopień doktora w dziedzinie neurobiologii na Uniwersytecie Kalifornijskim. Publikuje m.in. w „Newsweeku”, „The New York Times”, „The Los Angeles Times”, „The Economist”, „The Times”, „The Boston Globe”.

Opis

Ta ważna i aktualna książka prezentuje wnikliwą analizę zderzenia wiary i rozumu we współczesnym świecie. Autor zauważa, że ludzkość ma tendencję do porzucania rozumu na rzecz wierzeń religijnych, nawet jeśli popychają one człowieka do największych okrucieństw. Harris wyraża przekonanie, że nawet „umiarkowana” religia stwarza poważne niebezpieczeństwo, szczególnie gdy wkracza w świat polityki. Podporządkowanie się społeczeństwa doktrynom religijnym, może przyczynić się do nasilenia konfliktów międzyludzkich, a istnienie broni masowego rażenia grozi tym, że nie przetrwamy różnic w poglądach. W oparciu o spostrzeżenia z dziedziny neurobiologii, filozofii oraz mistycyzmu Wschodu, Czytelnik otrzymuje nowy, solidny fundament dla rozważań etycznych i duchowych.

Książka Koniec wiary w roku 2005 otrzymała nagrodę PEN/Martha Albrand Award for First Nonfiction.

Przeczytaj Sama Harrisa i obudź się. – Richards Dawkins

Przypadnie do gustu każdemu, kto kiedykolwiek zastanawiał się nad irracjonalnością wiary religijnej i jej okrutnych i zbrodniczych konsekwencji. – The Economist

[Koniec wiary] jest nadzwyczaj rozsądnym wezwaniem do bezwzględnej sekularyzacji społeczeństwa. – The Observer

Tatry to nie tylko góry i doliny, to również wędrowiec, czasem samotny. Ten, o którym jest ta opowieść to kobieta. Spotkałem ją tylko raz. Przegadaliśmy o górach, o cudach i tajemnicach życia wiele godzin. Trudno to wyrazić, to się czuło, tę magię, moc przyciągania drugiej istoty, łatwość z jaką przy niej człowiek się otwierał… Kilkanaście lat później otrzymałem pocztą dwie grube księgi, a w nich fakty z jej życia. Miałem zrobić z tego opowieści. Pisałem te opowieści dla siebie, a kilka z ponad trzystu zawartych w obu tomach księgi opublikowałem w górskich grupach oraz na moim blogu. W setkach komentarzy otrzymałem tyle zachęt… więc oto jest.

Mimo, że przez ponad sześćdziesiąt lat wędrowała samotnie, to nie sama… Spotykała wielu ciekawych ludzi, razem poznawali piękno gór, sekrety ludzkiej duszy…

Jest to książka na te trudne czasy. Wiem, że mogę nie mieć pieniędzy, energii, by walczyć, by pokonywać trudności, by się przyzwyczajać do nowej rzeczywistości, lecz… inspiruje mnie opowieść samotnego wędrowca, jego przykład. Pomaga tę energię zdobyć, oszczędzić i przemienić. Pomaga się nie bać. Pomaga odkryć cel wędrówki – nie tylko górskiej…

Oby niektóre z tych wspomnień zainspirowały twórców filmowych. Zasługują na to. Wyrównują bilans między tym, co brzydkie, a piękne, pełne przemocy, a pokojowe, niszczące, a budujące, pełne strachu, a miłości.

Waldemar Uberna, dziennikarz telewizyjny

Jest w pamiętniku, wśród wielu innych, historia dwojga ludzi, ich miłosna pieśń, pt. „Minutę przed północą" - jestem pewna, że poruszy każdego. Już tylko dlatego warto go mieć. Równie poruszających opowieści jest tu tyle, ile szczytów w Tatrach. To książka dla wrażliwych serc i dusz, poszukujących nie tylko piękna natury, ale i piękna w człowieku.

Sylwia Szwedo, pasjonatka Tatr, administrator tatrzańskiej grupy na FB.

PIOTR KIEWRA - emerytowany nauczyciel, kiedyś również dyrektor szkoły. Mieszka w Rzepinie, w sercu Puszczy Rzepińskiej, po której samotnie biega i spaceruje. Wędruje też po górach, szczególnie po ulubionych Tatrach i podróżuje po świecie. Pisze oraz wykłada o zdrowiu, harmonii ciała, umysłu i ducha. Jest autorem filmów o górskich wędrówkach. Prowadzi pogadanki o duchowości i zdrowiu na You Tube.

SAM HARRIS – amerykański pisarz, neurobiolog oraz założyciel i prezes fundacji Project Reason, której głównym celem jest propagowanie wiedzy naukowej i świeckich wartości. Najbardziej znany jako krytyk religii, związany z ruchem „nowego ateizmu”, głównie kojarzonego z Richardem Dawkinsem, Christopherem Hitchensem i Danielem Dennettem.

Absolwent filozofii na Uniwersytecie Stanforda. Otrzymał stopień doktora w dziedzinie neurobiologii na Uniwersytecie Kalifornijskim. Publikuje m.in. w „Newsweeku”, „The New York Times”, „The Los Angeles Times”, „The Economist”, „The Times”, „The Boston Globe”.

Opis

W odpowiedzi na nagradzany bestseller pt. Koniec wiary, Sam Harris otrzymał tysiące listów z niepochlebnymi opiniami na temat swojego dzieła, a właściwie niewiary w Boga. List do Chrześcijan jest śmiałą odpowiedzią na otrzymaną korespondencję. W przekonujący sposób i przy użyciu racjonalnych argumentów, Harris obala przesłanki stanowiące fundament chrześcijaństwa.

Powiew świeżego ognia – „Wall Street Journal”

Przeczytaj tę książkę… po jej lekturze nie będziesz już tym samym człowiekiem. Przeczytaj, nawet jeśli byłaby to ostatnia rzecz, którą zrobisz w życiu. – Richard Dawkins