ZARYS TREŚCI W pracy przedstawiono charakterystykę geologiczną i geomorfologiczną wybranych torfowisk regionu łódzkiego oraz zebrano wyniki badań osadów biogenicznych udokumentowanych w ich misach. Szczegółowymi badaniami objęto szesnaście obiektów. W regionie przeważają torfowiska położone w dolinach, a tylko nieliczne zlokalizowane są w obrębie wysoczyzn. Część położona jest w obniżeniach towarzyszących formom eolicznym. Misy badanych torfowisk ukształtowały się w późnym vistulianie i holocenie dzięki procesom fluwialnym, eolicznym, stokowym oraz termokrasowym. Udokumentowano także misy o założeniach glacjalnych, przekształcone przez wymienione procesy w okresie vistulianu. Miąższość stwierdzonych osadów biogenicznych wyniosła od kilkudziesięciu centymetrów do ponad dwunastu metrów. W przebadanych stanowiskach stwierdzono kilka rodzajów gytii oraz gatunków torfów. Osady z wybranych stanowisk poddano analizom paleoekologicznym, geochemicznym oraz datowaniom bezwzględnym. Warunki geomorfologiczne i budowa geologiczna pozwoliły na określenie genezy obniżeń w których występują torfowiska. Wydzielono cztery grupy mis: położone w strefie wysoczyzn (o pochodzeniu glacjalnym), misy o pochodzeniu eolicznym, misy położone w martwych dolinach oraz misy położone w dnach aktywnych dolin rzecznych. Dla każdej z wydzielonych grup zaproponowano schemat rozwoju zbiornika (jeziornego i/lub torfowiskowego) od powstania do współczesnego etapu przekształceń antropogenicznych, którym podlegają wszystkie badane torfowiska regionu. Na podstawie zbadanych osadów biogenicznych wykonano opis zmian środowiska przyrodniczego regionu łódzkiego w ciągu ostatnich kilkunastu tysięcy lat. Najstarsze stwierdzone osady zostały złożone w schyłku górnego plenivistulianu, w misie torfowiska Żabieniec. Torfowisko to – jako jedyne z badanych stanowisk – posiada ciągły zapis zmian środowiska aż do współczesności. Późny vistulian reprezentują osady jeziorne lub torfy, zalegające w misach niemal wszystkich zbadanych torfowisk. W dwóch misach stwierdzono osady zaliczone do ocieplenia epe. W najstarszym dryasie powstały kolejne zbiorniki akumulacji biogenicznej, zarówno w otoczeniu form eolicznych, jak i w dolinach rzecznych. W większości osadów udokumentowano zapis zmian klimatycznych, paleohydrologicznych böllingu i allerödu oraz młodszego dryasu. Nowe dane holocenu uzyskano w osadach biogenicznych ze stanowisk położonych we wszystkich wyróżnionych grupach mis torfowisk. Tylko w kilku obiektach zapis ten był ciągły, zaś w pozostałych – sedentacja torfu była przerywana. Ponowny rozwój torfowisk nastąpił na końcu okresu subborealnego i w okresie subatlantyckim. Wszystkie z badanych torfowisk zostały przekształcone w wyniku działalności gospodarczej, zaś funkcjonujące w nich współcześnie zbiorowiska torfotwórcze często zajmują obszary poeksploatacyjne.

Spis treści: 1. Pozycja Polski w strukturze geologicznej Europy ; 2. Kraton wschodnioeuropejski ; 3. Podłoże platformy paleozoicznrj Europy Zachodniej i Środkowej ; 4. Pokrywa permsko-mezozoiczna platformy paleozoicznej i kratonu prekambryjskiego ; 5. Karpaty ; 6. Zapdlisko przedkarpackie ;7.Paleogen i neogen Polski pozakarpackiej ; 8. Osady czwartorzędowe Polski.

Spis treści : 1.Polska w geologicznej historii Europy; 2. Powstanie i wczesne etapy rozwoju krattonu prekambryjskiego ; 3. Ryftowanie, wulkanizm i sedymencja w ediakarze; 4. Epoka kaledońska-sedymentacja i akrecja we wczesnym paleozoiku ; 5.Epoka waryscyjska-sedmentacja i akrecja w dewonie i karbonie ; 6. Powarysycyjska tektonika, magmatyzm i sedymentacja; 7. Rozwój basenu polskiego od środkowego permu do kredy wczesnej ; 8. Sedymentacja i inwersja tektoniczna w poźnej kredzie i wczesnym paleogenie; 9. Historia równoległa : rozwój Karpat Polskich ; 10. Polska pozakarpacka w paleogenie i neogenir ; 11. Od zlodowaceń plejstoceńskich do czasów dzisiejszych i dalej ; 12. Podsumowanie : najkrótsza geologiczna historia Polski.