El libro presenta un estudio completo, correcto y debidamente estructurado de la obra de Oliverio Girondo. Aporta elementos adecuados y suficientes para conocer su contexto histórico-cultural de producción, así como las amplias líneas estéticas en las que se inscribe su poesía y los debates que la atraviesan. Estos elementos se presentan de forma clara y minuciosa, permitiendo al lector tener una visión completa de esta obra poética antes de adentrarse en su análisis textual. Cabe destacar, especialmente, tanto la revisión de las fuentes hemerográficas como la discusión de la bibliografía actualizada. El segundo capítulo está dedicado al análisis fenomenológico de la obra presentada, ofreciendo originales y valiosas hipótesis que recorren el conjunto de la obra antes expuesta. Por todo ello, el ensayo constituye una significativa aportación al campo de los estudios latinoamericanos y, sobre todo, al de la poesía latinoamericana. Sin duda, contribuirá a multiplicar la difusión y relectura de la obra del autor estudiado. Todo lo anterior nos reafirma en que se trata de una publicación atractiva para los lectores. Podría aseverarse que el libro renovará el interés por la obra de Oliverio Girondo, a partir de la actualización de la bibliografía específica y de nuevas aproximaciones para su análisis. De la reseña de Claudia Roman La originalidad estriba en la recuperación de las diferentes perspectivas de la crítica sobre este período de la literatura argentina y en estimular a que se combinen en su investigación. De la reseña de Lucas Margarit

Pierwszy rocznik „Prac Polonistycznych ukazał się w Łodzi w 1937 roku, z inicjatywy wybitnych humanistów związanych z Wolną Wszechnicą (ze Stefanią Skwarczyńską na czele). Pismo na trwałe związało się z Łodzią i regionem, ale od początku było periodykiem o charakterze ogólnopolskim. Po wojnie, nie przestając pełnić funkcji forum środowiska macierzystego, zyskiwało z każdym wydanym tomem coraz większy zasięg oddziaływania i coraz mocniejszą pozycję ogólnopolską. Przyjęto i konsekwentnie realizowano zasadę, aby publikować w kolejnych rocznikach artykuły literaturoznawców z rozmaitych ośrodków i środowisk, oraz aby byli to najlepsi specjaliści w zakresie danej problematyki. W ciągu ponad siedemdziesięciu lat istnienia „Prace Polonistyczne” zyskały uznanie i wysoką rangę ze względu na to, że każdy rocznik w zgodnej opinii badaczy wydatnie wzbogacał wiedzę o rodzimej literaturze. Rozprawy opublikowane w „Pracach Polonistycznych” weszły w dziesiątkach pozycji do podstawowej bibliografii każdej epoki literackiej i każdej dziedziny literaturoznawstwa.

Roman Ingarden - jeden z głównych przedstawicieli fenomenologii klasycznej, o którym o. Józef M. Bocheński napisał: „Moim skromnym zdaniem jest to w ogóle największy polski myśliciel, jakiego kiedykolwiekśmy mieli i jeden z największych myślicieli europejskich XX wieku”. Najwybitniejszymi uczniami Ingardena są: Józef Tischner i Władysław Stróżewski. Myśliciel ten wniósł ważny wkład do ontologii i teorii poznania, aksjologii i estetyki oraz antropologii filozoficznej i etyki. Jest autorem m.in. „Sporu o istnienie świata”, „Studiów z estetyki”, „Wykładów z etyki” i „Książeczki o człowieku”. Roman Ingarden wypracował w dyskusji m. in. z Schelerem, Hartmannem i Hildebrandem własną, odmianę etyki aksjologicznej i dokonał jednego z najbardziej wnikliwych wglądów w istotę wartości moralnych, eksponując odpowiedzialność, szlachetność postępowania moralnego i motyw bezinteresownego pomnażania dobra w świecie. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.