Helena Mniszkówna (1878–1943) była autorką romansów z życia wyższych sfer. Uznawana jest za klasyka literatury popularnej przeznaczonej dla masowego czytelnika. Fenomen twórczości powieściowej Mniszkówny polegał na tym, że chętnie posługiwała się sytuacjami melodramatycznymi, które w zbiorowej świadomości funkcjonowała od zarania literatury. Powieści autorki mówią o miłości, ale przede wszystkim o zalotach. To szczegółowa analiza wszelakich działań, które zmierzają do połączenia dwojga zakochanych ludzi. Im więcej przeszkód po drodze do celu, tym większa wartość ich miłości. W swych utworach powieściopisarka głosiła zwycięstwo cnoty i szlachetności nad złem i egoizmem. W multibooku znalazło się 6 najpiękniejszych powieści autorki, takich jak:

„Trędowata”

„Ordynat Michorowski”

„Panicz”

„Gehenna”

„Sfinks”

„Magnesy serc”

Zbiór opowiadań Heleny Mniszkówny z różnych okresów jej twórczości. Tematem przewodnim jest w nich miłość - gorąca, zagadkowa, zdradziecka, nieszczęśliwa. Choć bohaterowie pochodzą z różnorodnych warstw społecznych, autorka udowadnia, że głębokie uczucia mogą pojawić się bez względu na pochodzenie.

Akcja powieści rozpoczyna się na Wołyniu. Główna bohaterka siedemnastoletnia Andzia Tarłówna jest zaślepiona w swej dobroci i nie dostrzega początkowo wad i złych zamiarów wobec niej najpierw ojczyma a później męża. Andzia jest piękna i bogata co przeszkadza jej osiągnąć szczęście ze swoim ukochanym Andrzejem, który niestety umiera w tajemniczych dla niej i tragicznych okolicznościach. Powinna była wziąć sobie do serca wróżbę starej Cyganki...

Poruszająca powieść jednej z najbardziej poczytnych polskich pisarek

Młodziutka Andzia Tarłówna jest uroczą panienką, pełną dobroci i ufności. Jej jedyną rodziną jest ojczym, który rządzi jej majątkiem i w imię własnych niecnych celów odgradza ją od świata. Miłość do przystojnego panicza sprawia, że Andzia chce sama decydować o sobie. Los jednak nie jest łaskawy dla narzeczonych – bohaterka musi się zmierzyć ze smutkiem i boleścią. Zaczyna się spełniać posępna wróżba starej Cyganki…

Gehenna uznawana jest przez wielu krytyków za najlepszą powieść w dorobku Heleny Mniszkówny. Pogłębiony rysunek psychologiczny postaci, sensacyjno-romansowa akcja, tło obyczajowe składają się na intrygującą całość. Mniszkówna, opisując proces dojrzewania swojej bohaterki, ukazuje różne aspekty miłości. Nie tylko prowokuje do pytań, ale również zmusza do refleksji.

Poruszająca powieść jednej z najbardziej poczytnych polskich pisarek.
Młodziutka Andzia Tarłówna jest uroczą panienką, pełną dobroci i ufności. Jej jedyną rodziną jest ojczym, który rządzi jej majątkiem i w imię własnych niecnych celów odgradza ją od świata. Miłość do przystojnego panicza sprawia, że Andzia chce sama decydować o sobie. Los jednak nie jest łaskawy dla narzeczonych – bohaterka musi się zmierzyć ze smutkiem i boleścią. Zaczyna się spełniać posępna wróżba starej Cyganki…
***
„Gehenna” uznawana jest przez wielu krytyków za najlepszą powieść w dorobku Heleny Mniszkówny. Pogłębiony rysunek psychologiczny postaci, sensacyjno-romansowa akcja, tło obyczajowe składają się na intrygującą całość. Mniszkówna, opisując proces dojrzewania swojej bohaterki, ukazuje różne aspekty miłości. Nie tylko prowokuje do pytań, ale również zmusza do refleksji.

„Gehenna, czyli dzieje nieszczęśliwej miłości” to znakomita powieść niezwykle popularnej polskiej pisarki Heleny Mniszkówny. Fragment: „Tarłówna wydarła się gwałtownie z rąk chłopca, chwyciła palto i zeskoczywszy na ziemię w kilku susach znalazła się na szynach. Za sobą słyszy przeraźliwy wrzask Jasia, nie jest w stanie opanować rozdygotane szczęki. Orientuje się momentalnie co do tożsamości toru, prędko owinęła szynelem całą swą postać razem z głową i rzucając spojrzenie przed siebie, padła piersiami na nasyp, wyciągając się pionowo jak długa w środku szyn. Żwir zachrzęścił i rozsunął się nieco pod jej łokciami, mocniej naciska go ciałem z raptownym pragnieniem zapadnięcia się pod ziemię. Ale piersi jej i nogi natrafiły na twarde drzewo podkładów. Gwizd lokomotywy przeszył powietrze, brzmi jakoś łagodnie, chociaż donośnie, smutek i tęsknota, czy nawet skarga, płynie w tym przeciągłym tonie świstu.
– Może to moja śmierć toczy się tam – myśli dziewczyna chłodem w mózgu.
Wpiła się ciałem w podkłady, przeraża ją szybki, jednostajny turkot coraz bliższy, bliższy...”

Kasia Zahojska – główna bohaterka powieści jest ambitną i uzdolnioną szlachcianką studiującą na politechnice. Po ukończeniu studiów zostaje żoną hrabiego Edwarda Zebrzydowskiego. Mężowi przeszkadza charakter pracy żony. W końcu porzuca i ją i majątek aby podróżować przez długi czas po świecie. Kasia czuje się bardzo samotna i zaczyna coraz więcej rozmyślać o swoim bliskim koledze ze studiów Andrzeju Dęboszu – mężczyźnie wprawdzie niższego stanu ale za to wielkiego umysłu. Czy Kasia będzie znów szczęśliwa u boku Andrzeja?

Główna bohaterka to ambitna Kasia Zahojska, która po studiach na politechnice wychodzi za mąż za hrabiego i rozpoczyna karierę architekta. Jednak mężowi nie podoba się charakter pracy żony i wkrótce ją porzuca, aby podróżować po świecie. Coraz bardziej samotna Kasia zaczyna rozmyślać o swoim bliskim koledze ze studiów.

Kontynuacja najsłynniejszego polskiego melodramatu „Trędowata”. Powieść kończy się śmiercią Stefci Rudeckiej, niezamożnej szlachcianki, która zdobyła serce Waldemara ordynata Michorowskiego. Dziewczyna została zadręczona przez niechętnych jej arystokratów, którzy nie mogli pogodzić się z tym, że ktoś skromnego pochodzenia zajął miejsce należne – w ich opinii – jedynie dziedziczce magnackiego rodu.

Rodzina Waldemara oczekuje, że ordynacja dostanie potomka. Tymczasem młody ordynat żyje wspomnieniami, rozpamiętuje śmierć ukochanej Stefci... O względy ordynata zabiega Lucia, baronówna Elzonowska. W Lucii natomiast kocha się głęboko – choć bez wzajemności – Bohdan hrabia Michorowski. Konkurentem do ręki baronówny jest też hrabia Brochwicz.

Podczas balu sylwestrowego mają być ogłoszone oficjalne zaręczyny Lusi z Brochwiczem. Dochodzi jednak do nieprzyjemnego incydentu. W jego wyniku Bohdan wyzywa na pojedynek Brochwicza, ale Waldemar – jako głowa rodu – korzysta z prawa pierwszeństwa i staje na placu zamiast Bohdana. Brochwicz pada...