Sylwester Latkowski i Michał Majewski ujawniają kulisy największego politycznego skandalu od czasu afery Rywina!

Nieustraszeni dziennikarze tygodnika „Wprost” pokazali całemu światu, jak funkcjonuje władza w Polsce. Dzięki nim powstała książka niepowtarzalna, bezkompromisowa, która obnaża kulisy afery taśmowej, czyli wstrząsających nagrań rozmów ministrów i biznesmenów w kilku polskich restauracjach. W rolach głównych: polityczne deale i układy, łamanie konstytucji, brudne sekrety politycznej kuchni oraz manipulacja i hipokryzja jako codzienne narzędzie pracy wątpliwej klasy wpływowych osobistości.

Kto obawiał się nagrań?

Dlaczego inne redakcje nie podjęły tematu?

Jak próbowano zamieść aferę „pod dywan”?

Jak przebiegał zamach na wolność prasy?

Jak doszło do największej kompromitacji służb specjalnych w historii wolnej Polski?

Czy rzeczywiście państwo polskie „istnieje tylko teoretycznie, a praktycznie nie istnieje”?

Książka pokazuje prawdę, która nie jest łatwa i przyjemna. Tym bardziej nie można jej lekceważyć i zapomnieć!

„Za kulisami musiało się coś stać i w tej chwili obserwujemy próbę zmiany w układzie. W grze najprawdopodobniej chodzi o jakieś wielkie pieniądze”.

Jarosław Kaczyński, 8 .07.2014, „Gazeta Polska”

„Afera podsłuchowa ma taki ciężar gatunkowy, że wszystkie wcześniejsze urazy przestają być istotne”.

Leszek Miller, 1.07.2014, Twitter

„Przykra sprawa. Nie lekceważę jej”.

Donald Tusk, 14.06.2014, Twitter

„Spisek kelnerów trzęsie Polską”.

„Gazeta Wyborcza”, 23.06.2014

„Tak wielkiej kompromitacji służb specjalnych jeszcze nie było”.

„Polska The Times”, 18.07.2014

„Amerykański sen” Michała Majewskiego to zbiór 10 miniatur, których wspólnym mianownikiem jest miłość, zmysłowość, lecz także liryzm i ciepło, towarzyszące kochaniu oraz przemożny wpływ, jaki uczucie wywiera na życie człowieka, na to, iż pod jego wpływem gotów jest na wszystko.
W książce znajdziemy utwory stonowane, nastrojowe i klimatyczne, jak i pełne ognia i akcji, niczym filmy sensacyjne. Cechą charakterystyczną tej prozy jest zaskakiwanie, gdyż wiele rzeczy nie jest do końca oczywistych, są sprawy niedopowiedziane, dzięki czemu autor pozostawia czytelnikowi otwartą furtkę do własnych interpretacji. Michał Majewski w swoich opowiadaniach zgrabnie balansuje od nastrojów ciepłych i sielankowych, po te mroczne i odarte z magii, jaka towarzyszy uczuciu. Jednakże za każdym razem, już od pierwszych zdań wciąga w swój świat i trzyma w nim, aż do ostatniego słowa.
Znakomita proza dla miłośników głębokich, przemyślanych historii, wielopłaszczyznowych i niejednoznacznych. Książka stanowi barwną całość, gdzie każdy bez trudu znajdzie coś dla siebie.

Autor, znany dziennikarz śledczy, rozmawiał z kilkudziesięcioma oficerami Biura Ochrony Rządu. To ludzie, którzy są najbliżej władzy – prezydentów, premierów, ministrów. Chodzą za nimi jak cień. Chronią, obserwują i…wiedzą o nich najwięcej.

Fascynująca, pełna anegdot i zwrotów akcji opowieść o kulisach pracy ochroniarzy polityków z pierwszych stron gazet.

„Czarny Skorpion” Michała Majewskiego to eklektyczny zbiór, składający się z siedmiu opowiadań, które na pierwszy rzut oka zdają się być zupełnie ze sobą niezwiązane. Może i nie są. Niemniej, intrygujące jest, jak wiele rzeczy tak naprawdę łączy stworzone przez Autora postaci. Pisarz w swych opowieściach snuje subtelnie, jakby mannowskim, zadumanym i uprzejmym piórem refleksje na temat często nawiązanych, jeszcze za młodu, lecz niesłabnących wraz z upływem czasu, męskich i damsko-męskich więzi oraz stojących za nimi uczuć. Poprzez fabuły rozważa także kwestie najrozmaitszych poszukiwań dróg do wewnętrznego spokoju, ukazuje świadectwa lojalności i honoru. Opisuje straty, ale też czasem umożliwia nieraz nierealne powroty.
Innym razem jednakże, językiem zgoła odmiennym – ostrym i gorzkawym – wprowadza losy ludzi szemranych interesów, kreuje obrazy świata niejasnych porachunków, specyficznych pseudonimów, podejrzanych telefonów oraz ściętych głów, wplatając jednocześnie w tę nowocześnie westernową mieszankę nieoczekiwane elementy poniekąd nadprzyrodzone.
To proza różnorodna, zawierająca w sobie obie strony medalu twórczych zamysłów Majewskiego: tę jasną, łagodną i ciepłą, ale też i tę ciemną, opisującą nieszczęścia, cierpienia, utratę i śmierć. Stwierdzenie, która z nich przeważa jest już zadaniem dla każdego Czytelnika z osobna.

Z chłopaka „w krótkich spodenkach” stał się bezwzględnym graczem.

Donald Tusk. Kim właściwie jest?

Czy z cygarem w ustach, całowany w policzek przez współpracowników, wydaje wyroki na dawnych przyjaciół: Schetynę, Drzewieckiego, Rokitę?

A może jest wizjonerem, do którego polityka nie dojrzała?

Autorzy bestsellera „Daleko od Wawelu” tym razem stworzyli wnikliwy portret obecnego premiera i lidera Platformy Obywatelskiej.

Czy Lech Kaczyński był prezydentem pomnikowym? Niektórzy tego by chcieli i tak go opisują, zwłaszcza po katastrofie smoleńskiej. Są też i tacy, którzy potępiają wszystko, co zrobił prezydent. Doszukując się historii często całkiem niedorzecznych. Michał Majewski i Paweł Reszka po raz pierwszy przecinają wszystkie te jałowe dyskusje: nie jest tak wspaniale, jak chcieliby gorący zwolennicy, ani tak fatalnie, jak imputują przeciwnicy. Na pewno jednak jest kontrowersyjnie…

Autorzy dotarli do faktów dotychczas nieznanych. Przez niemal całą kadencję Kaczyńskiego, aż do tragicznego jej zakończenia byli w stałym kontakcie z najbliższymi współpracownikami głowy państwa.

W tej książce odnajdziemy liczne ich wypowiedzi, czasami pod nazwiskiem, czasem anonimowe. Z ich opowieści wyłania się pełny obraz tego, co działo się za zamkniętymi drzwiami Pałacu Namiestnikowskiego.

„Dziadek” to dwa bardzo osobiste opowiadania: pierwsze o dystyngowanej damie, jej postępującej chorobie, relacji z córką, ale też oddaniu, pasji i miłości, drugie o spotkaniu wnuka z dziadkiem w nieoczywistej sytuacji, ich piękny dialog o życiowych zmaganiach, tożsamości i przetrwaniu. Refleksja nad okolicznościami zmierzania ku śmierci i sensem życia w tych okolicznościach jest wspólnym mianownikiem obu opowieści, wzruszających i zachwycających treścią, formą i stylem. To proza pełna poezji.

„Kiedy kochasz kobietę” Michała Majewskiego to zbiór 10 miniatur opowiadających o tym, jak różną potrafi być miłość i jak przemożny wpływ wywiera na życie człowieka. Autor snuje swoje opowieści na różne sposoby: raz mamy historie traktujące o miłości „dobrej” i zaprasza nas on do świata spełnienia i radości, innym razem brutalizuje fabułę, ukazując destruktywny wpływ namiętności na ludzki los, czasami wręcz zgubny.
Nie ma w tej prozie jednoznaczności, nie ma też wspólnego mianownika moralnego, bowiem bohaterami opowiadań Michała Majewskiego są często ludzi niejednoznaczni moralnie, przechodzący duchowe przemiany, stojący na rozstajnych drogach swojego życia. Ważnym elementem miniatur jest aspekt seksualny: jest on wszechobecny, niejako stanowiący odrębnego „bohatera”, co sprawia, że utwory te dogłębnie drążą kwestie erotyczne, jako element naturalny życia człowieka.
Stylem autor przypomina nieco Kinga, podobnie operując słowem i pomysłami, dając opowieści barwne, mocno zarysowane postacie głównych bohaterów, dynamiczną fabułę, w końcu zakończenia, wprawiające niejednokrotnie w zdumienie, ale jest to integralną częścią tego pisarstwa.
Choć z pozoru wydawać by się mogło, że to klasyczna literatura miłosna, nic bardziej błędnego, to opowiadania o charakterze głęboko egzystencjalnym, częstokroć bardzo uniwersalne w swym wydźwięku.

Jak to jest być człowiekiem?
Jak kierować swym losem, by nie być życiowym autsajderem?
Autor świadomy swych słów zaprasza do własnych światów pełnych postaci „spod ciemnej gwiazdy”, ale też czystych mentalnie, które potrafią obronić własną godność. Zaprasza do miejsc, gdzie gości dobro i zło, gdzie nic nie jest do końca wiadome.
Opowiadania i miniatury przedstawiają niebanalne i nietuzinkowe historie ludzi oraz ich namiętności, ukazując różne odcienie kochania w sposób wyrazisty i działający na wyobraźnię.
Budowany nastrój i napięcie oddaje charakter każdego utworu.
Literatura dla koneserów mocnego pisania.

To książka o morzu, czymkolwiek ono jest. O morzu realnym, jako przestrzeni, w której się pracuje, podróżuje i przeżywa przygody, ale też o morzu metaforycznym, kiedy rejs, ten najdłuższy, staje się wędrówką do portu zwanego zdrowiem. Kiedy morze jako idea, myśl, wspomnienie, staje się swoistym lekarstwem pomagającym osiągnąć równowagę fizyczną i psychiczną. „Najdłuższy rejs” to zapis walki z lękami, których pokonanie jest niezbędne, żeby w końcu spokojnie wypłynąć na morze zwane stałym lądem.

Zbiór 10 opowiadań o różnorodnych odcieniach miłości.
Podróż po krainie kochania, gdzie nic do końca nie jest znane.
Opowiadania radosne, optymistyczne i sensacyjne z dużą dawką emocji, czytelną narracją i mocnym suspensem. Jedne historie przedstawione nad wyraz spokojnie, inne trzymające w napięciu, ale zawsze z pojawiającymi się wątkami uczuciowymi, spajającymi całość w idealną układankę. Bohaterowie stanowią odmienne typy, ścierając się ze sobą, wchodząc w interakcję, aby finalnie się zniszczyć.
Doskonała lektura dla miłośników zapętlonych opowieści.

Kłamstwo, kolesiostwo, wycinanie przeciwników, nielojalność, ustawianie przetargów, nepotyzm, podkładanie świń, prowokacje, wykorzystywanie służb w rozgrywkach politycznych, brudne pieniądze – to tylko niektóre hasła z menu politycznej kuchni. Jeden z najlepszych dziennikarzy śledczych na podstawie własnych, wieloletnich doświadczeń pokazuje cały brud polskiej polityki.

Świat oglądany przez przedszkolaka wychowującego się w połowie XX wieku w bezpośrednim sąsiedztwie dużego szpitala psychiatrycznego, z jego pięknym parkiem, tajemniczymi miejscami i niezwyczajnymi mieszkańcami. Świat, który przeminął tylko pozornie; wydaje się, że wystarczy jedynie nacisnąć zardzewiałą klamkę…

„Zaśpiewaj mi Elvisa” Michała Majewskiego to powieść obyczajowa.
Jeśli chcesz doznać, jak smakuje prawdziwa Ameryka, poczuć w sobie luz i pozytywne wibracje, wejdź w tę prozę, stylizowaną na Bukowskiego i Chandlera – zachęca autor. Dzięki obcowaniu z tą literaturą, można szybko zapomnieć o wszelkich troskach i zmartwieniach, bowiem traktuje ona o przeróżnych meandrach ludzkich losów, ukazuje jak to jest być panem świata lub wręcz odwrotnie, szukać świata na zewnątrz i w sobie. To tu przejawia się plejada podejrzanych osobników, kobiet lekkich obyczajów i innych indywiduów, mogących przyprawić o szybsze bicie serca. Mamy tu zatem groteski, ale też i makabreski, historie z dreszczykiem oraz obyczajowe. Opowiadania łączy jeden wspólny mianownik, jest nim próba dotarcia do duszy. Do tego, co w nas drzemie, co czyni z nas tymi, jakimi jesteśmy.