Pięć lat po wycofaniu się z polityki Jan Rokita przerywa milczenie. Opowiada o kulisach polskiej polityki. Ujawnia szczegóły z życia wewnętrznego Platformy, kreśli psychologiczny portret Tuska, analizuje zachowania braci Kaczyńskich. Na kartach jego książki często pojawiają się także Michnik, Kwaśniewski, Miller, Mazowiecki, Geremek. Jednak głównym bohaterem jest przypadek. Bo to on, zdaniem Rokity, rządzi polską polityką.

To historia III RP napisana przez jednego z najważniejszych polityków epoki. Leszek Miller opowiada dzieje kolejnych rządów, kolejnych prezydentów. Z wielką szczerością ujawnia polityczne kulisy. Pisze o swoich konfliktach z Kwaśniewskim i z Michnikiem. Opowiada, jak od środka wyglądało zakładanie SLD, rehabilitacja Kuklińskiego czy afera Rywina.

Ta książka zaskoczy każdego, kto interesuje się polityką. Dorn opowiada dzieje polskiej polityki po 1989 roku, ale w zaskakujący sposób. Największym politykiem dwóch dekad jest dla niego Leszek Miller. Dlaczego? Bo jako jedyny poszedł na wojnę z III RP. Chwalony jest także… Michnik i Tusk. A najgorsi politycy? To Mazowiecki, Geremek i Buzek. Ludzie, którzy niczego z polityki nie rozumieli. A Kaczyński? To zdaniem Dorna wielki publicysta i słaby polityk.

„Czas gniewu” to kontynuacja „Po południu”. Kolejny tom historii polskiej polityki, obejmujący lata 1996-2005. Głównymi bohaterami są politycy Sojuszu – Miller i Kwaśniewski, których konflikt zniszczył lewicowe imperium. W tle są liderzy rządu AWS-UW – Buzek, Krzaklewski i Balcerowicz. Oraz Lepper, który okazał się jedną z najważniejszych postaci w dziejach polskiej polityki.

Jak pisze Rober Krasowski: Kiedy się patrzy na tamte lata, niemile uderza obserwacja, że miałkość polityki nie obniżyła jej atrakcyjności. Była bez znaczenia, bez ciężaru, jednak nie wiało zeń nudą. Zwłaszcza pojedynek o dominację na lewicy - między Kwaśniewskim a Millerem - miał w sobie porywającą dramaturgię. Do ostatniej chwili nie było wiadomo, kto w tej grze jest nadmuchaną wielkością, a kto wielkością prawdziwą. Odpowiedź na to pytanie padnie pod koniec książki, ale w trakcie pisania nachodziło mnie często zdumienie, jak wiele energii poświęciliśmy w końcu tak błahej sprawie. Kwaśniewski czy Miller? Po latach ich wojna jest burzą w szklance wody. Rywalizacją, w której ważą się losy, ale nie nasze, lecz tylko obu tych panów. Bili się o swoją sławę, o swoją pozycję.

Trzeci tom historii polskiej polityki obejmuje burzliwy okres – rządy braci Kaczyńskich oraz Tuska. Jarosław w tej historii nie jest fanatykiem, lecz cynikiem, Ziobro i Kamiński są ofermami, Lech Kaczyński ofiarą własnych błędów, a Tusk naśladowcą Jarosława. Książka jest kontynuacją „Po południu” i „Czasu gniewu”.

Książka opisuje karierę Jarosława Kaczyńskiego do dziś. Kto sądzi, że o Kaczyńskim wie wszystko, książkę czytać będzie z rosnącym zdziwieniem. Zobaczy inną postać, niż znał do tej pory. Inaczej też spojrzy na całą polską politykę.

Jarosław Kaczyński nigdy nie chciał rządzić, nie miał takiej potrzeby. Nie kusił go żaden z wymiarów władzy – ani nie chciał się napawać jej posiadaniem, ani nie miał ambicji zmiany rzeczywistości własnymi rękami. Stworzył kilka projektów głębokiej zmiany realiów, ale nie on był ich adresatem, lecz jego brat. W rodzinnym podziale pracy Lech był przeznaczony na władcę, on miał zmieniać Polskę, Jarosław miał być szefem jego politycznego zaplecza oraz głównym doradcą. Gdy brata zabrakło, spełniał się w roli psa ogrodnika. Odganiał innych od czegoś, czego sam nie lubił.

A co lubił? Jarosław nigdy nie marzył o władzy, zawsze marzył o partii. Ale nie tylko. Chciał być także liderem opinii. Jego potrzeba umysłowej dominacji jest tak silna, że najkrótsza charakterystyka Kaczyńskiego brzmiałaby następująco: jest politykiem, który nie chce władzy, nieopanowanie natomiast pragnie dożywotniego miejsca w polityce (czyli partii) oraz intelektualnego przywództwa.

Jego metodą uprawiania polityki jest permanentna wojna. Bez wojny Kaczyński nie byłby Kaczyńskim. Kto opisuje jego działania za pomocą poglądów, nie zrozumie niczego. Żmije gryzą nie dlatego, że mają poglądy, ale ponieważ mają zęby. Kaczyński się bije, bo tylko wojna pozwala mu przeżyć. Światem sytego triumfu nie potrafi rządzić. Gdy wychodzi słońce, Kaczyński jest brzydki, gdy trwa burza, wydaje się wielki. Dlatego bezustannie tańczy o deszcz.

To kontynuacja „Po południu” i „Czasu Kaczyńskiego”.

Autor przedstawia ogólny portret polskiej demokracji. Nic nie jest takie, jakie miało być. Partie są chciwe - nie jedna, nie dwie, lecz wszystkie. Demos niemądry - nie raz, nie dwa, lecz zawsze. Elity również. Ale najciekawsze jest to, że lepiej być nie może. Bo polska demokracja nie jest gorsza niż inne.

Robert Krasowski, autor głośniej książki „Po południu” i serii książek o współczesnej polityce, tym razem przygląda się Adamowi Michnikowi i jego roli w polityce od czasów PRL po czasy obecne. Jak pisze autor: Ta książka nie ujawnia nowych faktów na temat Adama Michnika, ale interpretuje fakty, które są już znane. Celem jest zrozumienie jego politycznych zachowań oraz opis ich wpływu na główny nurt wydarzeń. Michnik opisany został z perspektywy jego własnych przyjaciół, z perspektywy środowisk centrowych i lewicowych. Perspektywa jego wrogów nas nie interesuje, ponieważ nie łapie istoty problemu.

Pierwszy tom Historii III RP. Ważna książka dla każdego, kto chce zrozumieć najnowszą historię Polski. Autor, uważany za najbardziej wnikliwego obserwatora życia publicznego, zbadał kulisy polityki po 1989 roku i dowodzi, że przebiegała ona inaczej, niż sądzimy. Mazowiecki czy Geremek okazują się marnymi politykami. Kwaśniewski i Miller dużo lepszymi. Wybitny jest tylko Wałęsa. Najciekawszy zaś Kaczyński, przedstawiony jako mistrz politycznej intrygi.