Powieść z późnego okresu twórczości Bałuckiego. Punkt ciężkości przesunął się w niej z promowania programu pozytywistycznego w stronę krytyki rzeczywistości. Autor przedstawia świat jako pełen zbrodni, kapitalistycznego wyzysku, socjalistycznych demagogów. W powieści „250 000„ mamy do czynienia z doskonałą analizą rozwoju stosunków typowych dla umacniającego się kapitalizmu w Polsce końca XIX wieku.

Antoni, student medycyny, przyjeżdża na wakacje do rodzinnej miejscowości. Ojciec przyjmuje go jednak dość chłodno, stale też strofuje syna. Pewnego dnia Antoni przypadkiem ratuje w lesie hrabiankę Jadwigę. Ta nie okazuje żadnej wdzięczności, traktuje go arogancko i z wyższością. Mimo to Antoni zakochuje się w dziedziczce. Kiedy dowiaduje się, że jest już zaręczona, wpada w apatię.

Tymczasem narzeczony Jadzi ginie w wypadku samochodowym. Jadwiga natomiast spodziewa się dziecka. Aby bronić honoru rodziny, hrabia postanawia wydać ją za Antoniego, a po przyjściu na świat dziecka opłacić rozwód. Początkowo Antoni odmawia. Zmienia zdanie, gdy Jadwiga próbuje popełnić samobójstwo. W końcu godzi się na małżeństwo z dziedziczką. Ta jednak przyjmuje jego szlachetność jako upokorzenie i stara się go poniżyć. Antoni zapowiada jej, że nie zgodzi się na rozwód, dopóki nie zrozumie, jak bardzo go skrzywdziła i nie zmieni się.

Wkrótce wyjeżdża do Warszawy, gdzie kończy studia z wyróżnieniem. Zostaje wybitnym pediatrą. Pewnego dnia w szpitalu, w którym pracuje, zjawia się Jadwiga z synkiem dotkniętym paraliżem... „ Biały murzyn ” to lektura godna polecenia.

Przyzwyczajeni jesteśmy do powieści, w których opisywane są historie "sprzedanych w małżeństwo" kobiet. Tym razem sprzedany został mężczyzna... Mezalians, który staje się dramatyczną podstawą prawdziwego uczucia. Ekranizacja powieści w 1939. Książka do słuchania w interpretacji Ryszarda Nadrowskiego.

Plik zabezpieczony - WATERMARK

„Ciepła wdówka” to trzyaktowa komedia Michała Bałuckiego, polskiego pisarza i publicysty z okresu pozytywizmu. Zaliczał się on do nurtu tak zwanych przedburzowców, który istniał na przełomie późnego romantyzmu i pozytywizmu. Większość utworów Bałuckiego sytuuje się na granicy farsy oraz komedii, czerpiąc z twórczości Aleksandra Fredry. Akcja najczęściej rozgrywa się wśród średnio zamożnego mieszczaństwa.

W dworze pana Lechickiego spotykają się różni przedstawiciele i przedstawicielki szlachty. W toku rozmów, jakie prowadzą ze sobą, odsłaniają się obyczaje, charaktery i śmiesznostki zebranych osób.

Bałucki obnaża liczne wady szlachty polskiej, szczególnie te związane z próżnością, chciwością, uleganiem zachciankom. W równie satyryczny sposób ukazuje ślepe zapatrzenie w postęp, matczyną nadopiekuńczość, młodzieńczą lekkomyślność czy skąpstwo, a jego bohaterowie to nie tylko ucieleśnienia tych przywar, lecz także zapadające w pamięć postaci komiczne.

Ciężkie czasy to komedia autorstwa Michała Bałuckiego, jednego z najsłynniejszych polskich autorów pozytywizmu polskiego. Bałucki znany jest przede wszystkim jako powieściopisarz i komediopisarz, był również publicystą. W twórczości prozatorskiej odwoływał się do tradycji powstańczych, a także propagował idee pozytywizmu, jako autor dramatów nawiązywał do Aleksandra Fredry. Do jego najsłynniejszych utworów należą Dom otwarty i Grube ryby.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Michał Bałucki
Ciężkie czasy
Epoka: Pozytywizm Rodzaj: Dramat Gatunek: Komedia

„Dom otwarty” to trzyaktowa komedia Michała Bałuckiego, polskiego pisarza i publicysty z okresu pozytywizmu. Zaliczał się on do nurtu tak zwanych przedburzowców przełomu romantyzmu i pozytywizmu. Sztuka opowiada o średnio zamożnej rodzinie mieszczańskiej, która żyje ponad stan i naśladuje styl życia bogaczy. Rodzina postanawia wydać bal, który okazuje się być nieco problematyczny i przysparza wiele komplikacji towarzyskich oraz rodzinnych.

Tomasz, właściciel dorożki nr 13, nie ma powodzenia w swojej działalności. Ze względu na pechowy numer wszyscy unikają jeżdżenia jego dorożką, mimo że jest tak samo ładna i sprawna jak inne.

Gdy urzędnicy wyśmiewają jego prośbę o zmianę numeru, Tomasz jest bliski zrezygnowania z zawodu. Wtedy poznaje lokaja pewnego bogatego pana, który poszukuje prywatnego dorożkarza. Od tej chwili dorożka nr 13 staje się najbardziej pożądaną w mieście, a sytuacja Tomasza zmienia się diametralnie.

Dorożkarz nr 13 to nowela autorstwa Michała Bałuckiego, jednego z najsłynniejszych polskich autorów okresu pozytywizmu. Bałucki znany jest przede wszystkim jako powieściopisarz i komediopisarz, był również publicystą. W twórczości prozatorskiej odwoływał się do tradycji powstańczych, a także propagował idee pozytywizmu, jako autor dramatów nawiązywał do Aleksandra Fredry. Do jego najsłynniejszych utworów należą Dom otwarty i Grube ryby.

Książkę polecają Wolne Lektury — najpopularniejsza biblioteka on-line.

Michał Bałucki
Dorożkarz nr 13
Epoka: Pozytywizm Rodzaj: Epika Gatunek: Opowiadanie

Przezabawna opowieść o dorożkarzu, któremu magistrat przydzielił nr 13, co sprawiło, że potencjalni klienci przeważnie go omijali, a z jego usług korzystali tylko wtedy, gdy już nie mieli innego wyjścia. Ale przyszedł dzień, że to się zmieniło i dorożka nr 13 stała się najbardziej rozchwytywaną w mieście… a jak do tego doszło, dowiesz się, miły czytelniku, po przeczytaniu tej książki. Lecz nie wszystko potem wyglądało już tak wspaniale, jak z pierwszych zdań można by wnioskować. Losy zarówno dorożkarza, jak i innych bohaterów opowieści były bardziej skomplikowane i mniej usłane różami niż byśmy im życzyli.

Przystojny a dodatek interesujący młodzieniec, niezbyt interesująca płeć brzydką panna Jadwinia, ale też inne miłe stworzonka, no i oczywiście drugi jeszcze kawaler, ba! a nawet mowa o pojedynku!… Zda się banalny romans, ale jednak nie do końca… A oto początkowy fragment opowiadania: „Siedziało ich dwoje w grabowej altanie. – Wypadek to tak często powtarzający się w powieściach, romansach i w poezji, że nie ośmieliłbym się nudzić nim, jak pan Jowialski pięknych czytelniczek, gdyby nie to, że para moich kochanków, zamiast gruchać miłośnie, jak każe regulamin romansowy, czytała Stuarta Milla: «o poddaństwie kobiet», to jest właściwie on czytał, a ona, siedząc naprzeciw niego, słuchała go z powagą i uwagą tak wielką, że od natężenia myśli, smagława jej twarzyczka rozpaliła się gorączkowym rumieńcem i drobne perełki potu zarosiły czółko, do czego niemało przyczynił się także upał południowy, którego gorące tchnienie nawet w cienistej altanie czuć się dawało. Panienka była w ciemnej sukience, opiętej lakierowanym paskiem, włosy miała gładko uczesane, haftowany maleńki kołnierzyk i takież mankietki, żadnego kwiatka we włosach, żadnego świecidełka w ubraniu – nic, coby zdradzało chęć podobania się, zalotność tak właściwą i tak zwyczajną w jej wieku”.