Drugi tom cyklu „Opowieści starych drzew”. Rebelia w Sahinrze trwa, walki stają się coraz bardziej krwawe i coraz bardziej bezwzględne. Rodzi się pytanie – dokąd to wszystko zmierza, kiedy coraz trudniej oddzielić dobro od zła, a okrucieństwo staje się orężem obu stron. Trzecia kompania pod dowództwem Asgera Sidorta otrzymuje zadanie pozyskania w obozie jenieckim i wśród dezerterów nowych ochotników, którzy przyłączą się do powstania. Podczas realizowania tej z pozoru łatwej misji kapitanowi i jego towarzyszom przyjdzie mierzyć się nie tylko ze skorumpowanymi urzędnikami, zdeprawowanymi członkami armii i religijnymi fanatykami, ale także z magią, która wnika do serc i wydobywa instynkty ukryte w głębi jaźni.

Książka roku 2021 w plebiscycie Granice.pl

Reporterska relacja z najsłynniejszego ultramaratonu na świecie - Marathon des sable. Miejsce - Sahara, średnie temperatury – od 8 do 40 stopni w ciągu doby, teren – piach, kamienie, skały, wyschnięte rzeki i jeziora, 6 etapów, dystans do pokonania łącznie – 250 km, plus na zakończenie 7-kilometrowy bieg charytatywny dla UNICEF. Sześć dni ciężkich zmagań z naturą, a przede wszystkim z własnym ciałem i duchem. Potworny ból wszystkich mięśni, rany na nogach, powalające zmęczenie, a do tego chwile zwątpienia, czasem dodatkowe przeciwności, jak np. rozlatujące się buty. A nowych na zmianę nie ma, bo maraton opiera się na zasadzie samowystarczalności. Organizatorzy zapewniają jedynie namioty do spania, obsługę medyczną i wodę. Resztę – sprzęt, jedzenie, ubrania, śpiwór – zawodnicy niosą na własnych grzbietach. Nietrudno zrozumieć, że takie dodatkowe obciążenie wzmaga trudy wyścigu i że każdy stara się ograniczyć swoje wyposażenie do absolutnego minimum.

Andrzej Gondek brał udział w wielu maratonach w Polsce, a kiedy zdobył ich "koronę" postanowił poszukać nowego wyzwania. W ten sposób znalazł się w Maroko jako jeden z wielu uczestników biegu i jeden z dwu Polaków. Opisuje rzetelnie cały wyścig – a czyni to z taką werwą, że czytelnik na zmianę wraz z nim podrywa się do biegu lub pada ze zmęczenia – przeplatając relację smakowitymi anegdotami maratońskimi.

Książka ma też drugą warstwę. Autor opowiadając o sobie, swoim życiu i rodzinie, daje czytelnikowi niezwykle cenny przekaz – jak ważna w życiu jest determinacja, konsekwencja, wiara we własne siły. Udowadnia, że ciężką i wytrwałą pracą można pokonać wszelkie ograniczenia i przeciwności. Pokazuje, w jaki sposób działać i dążyć do celu nie tylko w sporcie, ale w każdej dziedzinie życia. Uczy nastawienia na sukces i wykorzystywania porażek jako cennych lekcji, motywujących do jeszcze efektywniejszej pracy. Książka nie będąc poradnikiem, może być drogowskazem dla wszystkich, którzy chcą, aby ich życie było jak najlepsze, jak najpełniejsze. A tego przecież chce każdy.

Myślisz, że niesiesz światło, ale masz w sobie mrok Nawii. Rozalia-Rosława ma moc. Narodziła się dzięki łasce Marzanny, Pani Życia i Śmierci. Jej powołaniem jest służenie ludziom jako matucha (wiedźma, widząca), ale także pilnowanie bram między światami: Prawią - królestwem bogów, Jawią – królestwem ludzi oraz Nawią – królestwem zmarłych. Bo czasem bramy te otwierają się niepotrzebnie, a istoty przynależne do Nawii usiłują zagnieździć się wśród żyjących. Kobieta wie, jak z nimi postępować, jak odsyłać je na właściwe miejsce. Wie i widzi. O wiele więcej, niż powinien widzieć zwykły śmiertelnik. Ona jednak nie jest zwykłą śmiertelniczką. Dlatego też pewnego dnia odkrywa, kim w rzeczywistości był jej ojciec, a wtedy zaczyna rozumieć, jakie niebezpieczeństwo jej grozi. Poza tym, które grozi wszystkim wyznawcom Marzanny, Welesa oraz innych prastarych bogów. Na ich ziemie wkracza chrześcijaństwo, a konflikt za sprawą butnego i bezwzględnego mnicha zdaje się być nieunikniony.

Mieszkający gdzieś na dalekiej wyspie Sedif pracuje u bardzo niesympatycznego kupca, którego z całej siły nienawidzi, ale boi się poszukać sobie innego zajęcia. Chciałby żeglować, poznawać świat, jest jednak przekonany, że nie ma na to sposobu, bo musi opiekować się matką, bo jak mu się nie powiedzie, to wylądują na bruku, bo to i tamto… Jego ulubionym zajęciem było kiedyś czytanie książek, dzięki którym przeżywał w wyobraźni różne przygody, spotykał wielu ludzi, lecz teraz nawet na to brakuje mu sił i czasu. Pewnego dnia przyjaciel zabiera go na spotkanie z Czarodajem, magiem sprzedającym ziarenka Czarosnu. Po ich zażyciu Sedif trafia do Pałacu Śnienia. Inna rzeczywistość oferuje chłopakowi wszystko, czego brakuje mu w prawdziwym życiu, łącznie z cudowną dziewczyną. Jest wspaniale, lecz…

Poznajcie chłopaka, który dzięki Czarośnieniu ucieka od szarej rzeczywistości do świata marzeń. Czy w porę zorientuje się, że nie jest to najlepsze rozwiązanie jego problemów? Powieść Błażeja Kusza to historia, która w otoczce baśni porusza bardzo istotny problem. Jaki? O tym przekonajcie się sami, sięgając po tę fantastyczną historię. Polecam! Anna Dzięgielewska (OliWolumin.pl)

Błażej Kusz - miłośnik fantastyki, kinematografii, gier komputerowych i podróżowania. Od zawsze pasjonował się pisarstwem, aż wreszcie się przełamał i postanowił podzielić jednym ze swoich literackich pomysłów. W wolnych chwilach komponuje muzykę i gra w tenisa. Z zawodu lekarz.

Zabić potwora czy ogolić brodę lub ostrzyc? Dla niego nie ma żadnej różnicy. Jest robota, trzeba ją wykonać.

Golibroda, wojak, płatny morderca, cwany lis - jednym słowem Brzytew. Pamiętacie go? Kto sięgnął po pierwszą część przygód Golimistrza, ten pamięta na pewno, bo trudno zapomnieć tak nietuzinkowego bohatera. Jeśli natomiast ktoś go do tej pory nie zna, to po pierwsze – teraz ma znakomitą okazję, by ten brak nadrobić, po drugie – wcale nie musi szukać początku tej opowieści. Brzytew wkracza w nowy rozdział życia, a przeszłość, cóż, pojawia się czasem w krótkich wspomnieniach, nie ma już jednak znaczenia.

Mimo nowych okoliczności (przyrody i nie tylko), mimo zmian, jakie zachodzą w charakterze Golimistrza (szlachetnieje! No, dobra, odrobinę), w dalszym ciągu pozostaje on spryciarzem, mistrzem we władaniu bronią różną oraz pogromcą potworów wszelakiej maści, które staną mu na drodze.
W historii tej roi się od przygód (i humoru), szczęk szabel ogłusza, pod nogami chlupocze krew i… woda, która odegra tu ważką rolę. Może nie tyle sama woda, co pewne wodne stworzenie. Jakie i jaką rolę? Przeczytajcie, to się dowiecie.

Drugi tom cyklu z gatunku high fantasy. Jest tu wszystko, co nie pozwala oderwać się od lektury. Miłość, zdrada, zazdrość, zemsta, walka o władzę, wojna, polityka i magia. Elfie i ludzkie emocje buzują, krew płynie strumieniami, a odpowiedź na pytanie: po czyjej stronie jest racja?, chwilami wcale nie jest oczywista. Być może wie to Neru, Najwyższy Smok, lub Wilcza Pani, dwa bóstwa, które razem stworzyły ten świat.

Varila, księżniczka Nilirów, po brawurowej ucieczce od znienawidzonego Arrina, księcia Lasu, do małżeństwa z którym chciała ją zmusić szalona matka, królowa Quenta, odpoczywa u ciotki, na Milczących Wyspach. Tam też spełnia się jej największe marzenie – bierze ślub z ukochanym Erinem. Idylla jednak nie trwa długo. Do Galestivaru dociera wieść o koronowaniu Arrina na króla całego Imperium i zbrodni popełnionej przez kogoś należącego do tajnej organizacji skrytobójców, zwanych Nierzucającymi Cienia. Co to oznacza?

To oznacza, że Varila i jej towarzysze wracają do Arandanii, a księżniczka staje do walki o należny jej tron, spokój i dobro swoich poddanych oraz osobiste szczęście. Wojna będzie się toczyć niejako na dwóch frontach. Varila i jej sprzymierzeńcy będą musieli walczyć przeciwko uzurpatorowi i jego wojskom, ale także wygnać z kraju, a najlepiej wybić, narodenty, potworne smoki, które niegdyś zbuntowały się przeciwko Najwyższemu Smokowi, teraz zaś ich jedynym celem jest śmierć wszystkich Dzieci Neru. Zaczyna się krwawa jatka. Kto wyjdzie z niej żywy? Jakie podstępy zostaną zastosowane? Wobec kogo? I co z nich wyniknie? Zwroty akcji zaskakują, a napięcie rośnie ze strony na stronę…

Trzeci tom imponującej sagi o elfach, ludziach, wilkach i smokach. Wojna i nowe sojusze, miłość i zdrada, magia i metafizyka… Czy Dwa Słońca są silniejszymi bóstwami od Neru i Wilczej Pani?

Nawet kiedy ukochana osoba odchodzi, życie toczy się dalej. Varila odnowiła Przymierze Skrzydeł, jej głowę zdobi korona Arandańskiego Imperium, lecz poniosła bolesną stratę. Śmierć Erila odcisnęła na niej swe piętno, musi jednak żyć dalej dla swoich dzieci i swojego narodu. Żeby zaś zapewnić im bezpieczeństwo i spokojną przyszłość, podejmuje rozprawę z Nierzucającymi Cienia. Mordercy z tej organizacji stali za wieloma zabójstwami, między innymi królowej Quenty. Teraz też nie zawahają się użyć wszelkich sposobów, aby przeszkodzić tym, którzy wejdą im w drogę. Są silni i bezwzględni. Dlatego królowa Arandanii musi poszukać sojusznika, a jej wybór pada na Szmaragdową Pustynię. Sojusz przypieczętuje małżeństwo młodszej siostry Varili, Lirian, z następcą tronu tego południowego królestwa, Daretem. W imieniu władcy, zwanego Skorpionem, negocjacje prowadzi jego drugi syn Malesser. Ma on zasłużenie bardzo złą reputację, a jednak widok Varili wyzwala w nim dziwne uczucia. Arania widzi jego duszę i zdumienie walczy w niej o lepsze ze strachem…

NADCHODZI DECYDUJĄCE STARCIE. KTO ZATRUIMFUJE I CZY TEN TRIUMF BĘDZIE SŁODKI?

Królowa Varila i jej młodsza siostra zmierzają na Szmaragdową Pustynię, gdzie Lirian ma poślubić następcę tronu i w ten sposób przypieczętować sojusz między dwoma mocarstwami. W tym samym czasie sprzymierzone wojska całego Imperium pod wodzą namiestnika, księcia Edhgarma wyruszają na Wyżyny Echa, gdzie ponoć znajduje się ostatni bastion Nierzucających Cienia. Czy rozgromienie wroga w walnej bitwie zakończy wszystkie problemy odradzającej się Arandanii? Co czeka królową oraz jej siostrę na dworze Najwyższego Księcia Namrena, zwanego Skorpionem?

Towarzyszący orszakowi Malesser coraz lepiej rozumie miotające nim dobre i złe uczucia, Varilę dręczą wyrzuty sumienia, Lirian zaś skrywa groźną tajemnicę i drży ze strachu.

Po drugiej stronie kontynentu Sersien poświęciła to, co było dla niej najcenniejsze, byle tylko zemścić się na znienawidzonych zabójcach. Czy jednak cena, jaką płaci za zwycięstwo, nie jest zbyt wygórowana? Czy wyrok bogów można odwrócić?

Ostatni tom cyklu przynosi wiele odpowiedzi i rozwiązań, lecz nie zawsze takich, jakich spodziewali się bohaterowie…

Brama naprawdę działa. Byłem tam. Na Tirdze. To znaczy, w obcym świecie. (…) Jeżeli chodzi o obcych (…) jest kilka ras, żadna nie jest rodzima dla tej planety. Marunderów, tych niskich, niezbyt zaawansowanych technologicznie humanoidów, Trebuń wykorzystuje do prac w tymczasowej bazie. Łenandi żyją w dżungli. Niewiele o nich wiadomo poza tym, że od czasu do czasu doznają czegoś w rodzaju zbiorowego szaleństwa i wtedy podobno są bardzo niebezpieczni. Są jeszcze podokrechtowie (…) i wermizowie - ci faktycznie są dziwni, mają jakiś porąbany cykl rozwojowy, którego nie rozumiem, oraz kilka form. Najlepiej współpracuje się nam z jułenami, może dlatego, że z wyglądu są niemal identyczni jak my. (…) Mam wrażenie, że niektórym szkodzi pobyt na Tirdze, przesiąkają przesądami tubylców i zaczynają bredzić o jakimś śpiącym bożku, który ponoć gdzieś tutaj jest… (fragmenty z prywatnej korespondencji).

Wszystko idzie dobrze, a nawet wspaniale, opanowujemy inną planetę, poznajemy nowe cywilizacje. Wszystko za sprawą genialnego polskiego naukowca. A przynajmniej tak się wydaje. Lecz pewnego dnia Brama do innego świata się zamyka, zatrzymując w nim setki ludzi, którzy zamierzali go kolonizować. Kto za to odpowiada i czy na pewno przejście na tamtą stronę umożliwił wynalazek profesora Krzywki?

Klasyczne filary science fiction, niebanalne pomysły, wiarygodni bohaterowie, udane słowotwórstwo i klarowny, precyzyjny język. Polecam. Magdalena Świerczek-Gryboś (pisarka SF)

Nie zawsze łatwo przykuć uwagę czytelnika. Radomir Darmiła, dzięki niesamowicie ciekawym pomysłom i precyzyjnemu wykonaniu, zdołał spełnić wszelkie wymogi tekstu wartego poznania. Odkrywanie z Autorem zupełnie obcego świata i rządzących nim praw to przygoda, o której trudno będzie zapomnieć. Łukasz Rzadkowski (pisarz, bloger, recenzent, muzyk)

Moi Drodzy, w pełni świadom własnych słów (a na fantastyce się wychowałem) mówię Wam - ta książka jest świetna. Mocne obyczajowo-socjologiczne tło, niesamowite bogactwo różnorodnych bohaterów, klimat starej, dobrej fantastyki, która nie idzie na łatwiznę, a do tego akcja, do tego podstępy, do tego zakulisowe, polityczne rozgrywki i absolutna rozmaitość środowisk i ras. Polecam! Paweł „Uncelek” Stryjecki (bloger)

Stulecia temu elfy sprowadziły do swojego świata ludzi, aby uczynić z nich niewolników. Gdy ci podnieśli bunt, oddano im tereny nazywane Rezerwatem, na których powstała ludzka cywilizacja. Elfy kontrolują jednak wszystko, co się tam dzieje, dbając, by skłócona i podzielona ludzkość nie mogła im ponownie zagrozić. Cesarz Kente marzy o zjednoczeniu wszystkich państw pod sztandarem Imperium i wspólnym wystąpieniu przeciwko elfim oprawcom. Pierwszym krokiem ku temu będzie odzyskanie zbuntowanej Baruzji. Tylko nieliczni wiedzą, że cesarzowi zależy też na odnalezieniu szczególnej kobiety… Wojnę i rozgrywające się wydarzenia obserwuje elfi ambasador. On też szuka pewnej kobiety. Czy tej samej? I czy jest nią absolutnie-nie-czarownica Anna, która marzy o wolności? Na drodze jej pragnień stanie wkrótce porucznik Derek, jeden z najemników w cesarskiej armii, dwoje wróżeczków, uzdrowicielka Milezja oraz inne, niejednoznaczne postacie. Każda z nich niesie swój własny sztandar.

Kiedy w idealnej, kochającej się rodzinie dochodzi do tragedii, na jaw wychodzą mroczne sekrety, a rzeczywistość ukazuje swoje drugie, przerażające oblicze. Czy zdesperowana matka uwierzy w niewyobrażalne zło, z którym od lat borykają się bliscy jej męża? Czy uratuje córkę? Czy wszystkich czeka śmierć? Klątwa zbiera żniwo, a walka z ciemnością staje się coraz trudniejsza. Doskonałe połączenie powieści obyczajowej i najmroczniejszej grozy – nie do odłożenia kiedy już zaczniecie czytać.

Pełnokrwista historia o rodzinnych więzach i pilnie strzeżonej tajemnicy. Nagle sekret wymyka się spod kontroli, a zagrożenie staje się wręcz namacalne. Mroczna powieść, polecam.

Stefan Darda, pisarz, autor fantastyki i grozy

Tym, co fascynuje mnie w twórczości Klaudii, jest lekkość, z jaką autorka porusza trudne tematy, i umiejętność opisywania bolesnych sytuacji ze spokojem, którego można pozazdrościć grabarzowi.

Oto opowieść o tajemnicach rodzinnych, miłości, stracie i poświęceniu. A przede wszystkim o tym, jak daleko zdolny jest posunąć się człowiek, jeśli chce uchronić najbliższych przed czyhającym na nich złem. Piękna, smutna, przerażająca, a niekiedy przerażająco prawdziwa historia.

Anna Musiałowicz, pisarka, autorka grozy i horrorów.

Ocean i miłość. Apartheid i nauka. Wiedza i brudne interesy.

„Skaza w krysztale” to fascynująca opowieść o dwójce samotnych egocentryków, którzy poświęcili życie naukowej karierze, nie zostawiając w nim miejsca na nic innego.

Oboje są inteligentni, oboje dobrze wykształceni, w pewien sposób do siebie podobni, choć wywodzą się z zupełnie różnych światów. Kiedy się spotykają, wzajemna fascynacja zarówno fizyczna, jak i intelektualna wybucha z siłą wulkanu. Przeszkodą w zacieśnianiu relacji staje się pozorna sprzeczność interesów i konieczność zachowania w tajemnicy powodów, dla których oboje znaleźli się na statku, w rejsie na niezwykle egzotyczną i najbardziej odizolowaną od reszty świata wyspę Tristan da Cunha. On wplątał się w układ ze śmiertelnie niebezpiecznymi ludźmi z RPA, ona stoi u progu odkrycia na miarę Nobla. W razie niepowodzenia jej grozi kompromitacja – „śmierć” naukowa, jemu… po prostu śmierć.

Baraghod, Miasto-Ohyda. Niegdyś klejnot pustynnej krainy Isztaret, dziś jest ledwie cieniem swej dawnej potęgi. Gdy w mieście dochodzi do tajemniczego Incydentu – potężnej magicznej emanacji – dręczone plagą szczurów, otoczone pajęczyną spisków, zdrad oraz tysiącletnich kłamstw, Baraghod staje się areną krwawej, politycznej rozgrywki. Razaguel, ostatni potomek zdetronizowanej dynastii, musi wkroczyć w najgłębsze czeluści upadłego miasta, aby odkryć tajemnice przeszłości i pomścić śmierć swoich braci. Na jego drodze stają jednak nie tylko ludzie, ale też sami bogowie. I są bardzo głodni.

P.T. Dudek i S. Korta napisali powieść dojrzałą, przemyślaną i pełną rozmachu. Jako referencje do ich tekstu można by wymienić światy i bohaterów z książek Abercrombiego czy Sandersona - tak, zdaję sobie sprawę, jak to brzmi przy debiutantach - ale lepiej powiedzieć, że autorski duet poszedł swoją drogą, a zrobił to konsekwentnie i z wielką brawurą. Złodzieje i inkwizytorzy, szczurołapy i wiedźmy, pustynne imperia, magiczne katastrofy, starzy i nowi bogowie, rywalizujący ze sobą o wpływy… Epickie fantasy pełną gębą i początek cyklu, który ma szansę przyciągać do siebie czytelników przez lata. Michał Cetnarowski, pisarz, redaktor "Nowej Fantastyki"

Oto człowiek współczesny. Damian Kot. Rozdarty, zagubiony, niespełniony. Nie ma czasu na nic, choć chciałby mieć czas na wszystko. Wiecznie biegnie, choć nie wie dokąd. W sylwestrową noc wypadek samochodowy zmienia życie Kota, naprowadzając go na trop rodzinnej tajemnicy. Z pozoru wszystko jest jak dawniej: Damian wciąż ma narzeczoną, pracę, pasję. Odkrycie, którego dokonuje, wydaje się cudownym sposobem na spełnienie marzeń – od tej pory będzie mógł chodzić wszystkimi ścieżkami, których zawsze pragnął. Jaka jednak jest cena za spełnianie marzeń? Wyjątkowy dar Kota może się jednak okazać przekleństwem, a z obranej drogi trudno będzie zawrócić.

„Coś zarówno dla czytelników ambitnej fantastyki, jak i dla zwolenników literatury niepoddającej się klasyfikacjom. Dzieje Damiana Kota to trzymająca w napięciu powieść, podszyta pytaniami o tożsamość i naturę jednostki. Znakomity i oryginalny debiut autora, którego nazwisko warto zapamiętać”. Aleksandra Klęczar - pisarka, tłumaczka, wykładowczyni Uniwersytetu Jagiellońskiego

„Pytanie o to, czy twoje życie – każde życie – mogło się potoczyć inaczej, wydaje się oczywiste z perspektywy lat. Matkowski idzie jednak o krok dalej. Nie chodzi o to, czy mogłeś dokonać innych wyborów. Ale – czy mogłeś być w ogóle innym człowiekiem: z nieco innymi pragnieniami, ambicjami, emocjami? Niepokojąca młoda proza, która próbuje mierzyć się z tym, co najważniejsze”. Michał Cetnarowski – pisarz, redaktor działu polskiej prozy w „Nowej Fantastyce”