Dzień kota: Oto w ścianie mrozy i mrozów się nie boimy. Po mrozach zawsze przychodzi ciepło, pocieszają się. Lecz przepadł nam pan w kurniawie. Był to normalny sąsiad, mawia się, co zawsze kosiarki użyczył i mówił „dzień dobry”. Jak się okazuje, wezwano go przed oblicze świętego kota, który celebruje nad wsią. Kot patrzy na okrągło, mimo że zdradzają go spiczaste uszy. Kotem jest góra. Trzeba tu wejść jakby po schodach, ponieważ na samym szczycie zamontowano nagrobek z krzyżem. To kazalnica. Góra chwieje się na wietrze. Nad wioską zaświeciło słońce, zagląda w trzy okna. Słońce przypomina nam oko kota, zaś jego wąsami są chmury. Pan z żarówką w miejscu głowy wspina się z najostrzejszym ostrzem w ręku, takim, co goli od lewej i od prawej. Do kota także inny pan, w cylindrze i z widelcami. I następny, w czerwonej sukni na wieszaku. I jeszcze jeden, który podobno jest konkubentem. Kot ma myjkę parową i korzysta z niej pod ciśnieniem. W niedzielę każą otwierać wszystkie masarnie. Wioska podnosi się, krząta, łypie pod materace. Trochę się zapomina o panu, co w ścianie obgryza pazurki. List znalazł się, tłumaczy ktoś pod domem ludowym, trzeba by tam zajrzeć do środka, może akurat. Bo owce już się niepokoją, nie niosę kury. Słupem soli sterczy ponad nami święty kot, przyczepił mu się do ogona krzyż niczym rzep. Właściwie może by go szło jakoś udobruchać? Ofiarę złożyć za puszczenie pana z mgieł – stąd wykupują stare połcie i układają w stosy przed kapliczką. Weźcie to przykryjcie czymś, słychać, i rzeczywiście przykrywają jedną ręką, w drugiej trzymają katechizm. Małe myszy wyciągają za ogonki z kapliczki. /Fragment książki/.

W „miłości” Kamili Janiak życie nowego człowieka rozpoczyna się od państwowej instytucji, pierwszego krzyku i krwi. To niełatwe uczucie, i jeśli zdarza się, że opowieść o nim przez chwilę przypomina setki innych oraz wydaje, że za chwilę padniemy ofiarami hormonalno-ckliwego szantażu, natrafiamy na kontry: wypadek samochodowy, myśli samobójcze, przywiązanie podszyte paranoicznym lękiem, wyobrażone ucieczki… W końcu także: przewidywania socjalizacji i indywiduacji dziecka, podpatrywanie innych rodzin w inny, zmieniony już sposób. Wszystko to w chłodnej, surowej stylistyce montażu, która od lat jest znakiem firmowym warszawskiej poetki. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.

W zbiorze wiersze następujących poetów i poetek: Marek Krystian Emanuel Baczewski, Marcin Baran, Stanisław Barańczak, Justyna Bargielska, Kacper Bartczak, Tomasz Bąk, Miron Białoszewski, Miłosz Biedrzycki, Dominik Bielicki, Jacek Bierezin, Jacek Bierut, Maciej Bobula, Joanna Bociąg, Wojciech Bonowicz, Tadeusz Dąbrowski, Sławomir Elsner, Piotr Florczyk, Darek Foks, Konrad Góra, Mariusz Grzebalski, Jacek Gutorow, Julia Hartwig, Zbigniew Herbert, Urszula Honek, Agata Jabłońska, Piotr Janicki, Jerzy Jarniewicz, Ewa Jarocka, Krzysztof Jaworski, Adam Kaczanowski, Tymoteusz Karpowicz, Marzanna Bogumiła Kielar, Barbara Klicka, Agnieszka Kłos, Szczepan Kopyt, Jakub Kornhauser, Julian Kornhauser, Jerzy Kronhold, Robert Król, Ryszard Krynicki, Justyna Kulikowska, Mira Kuś, Małgorzata Lebda, Ewa Lipska, Zbigniew Machej, Natalia Malek, Jadwiga Malina, Karol Maliszewski, Anna Matysiak, Maciej Melecki, Katarzyna Michalczak, Krystyna Miłobędzka, Marcin Mokry, Klara Nowakowska, Bronka Nowicka, Joanna Oparek, Edward Pasewicz, Marta Podgórnik, Tomasz Pułka, Ada Adu Rączka, Maciej Robert, Tadeusz Różewicz, Tomasz Różycki, Marcin Sendecki, Krzysztof Siwczyk, Andrzej Sosnowski, Dariusz Sośnicki, Paweł Stasiewicz, Bartosz Suwiński, Janusz Szuber, Adriana Szymańska, Wisława Szymborska, Anna Świrszczyńska, Teresa Truszkowska, Adam Wiedemann, Witold Wirpsza, Ilona Witkowska, Agnieszka Wolny-Hamkało, Grzegorz Wróblewski, Bohdan Zadura, Adam Zagajewski, Urszula Zajączkowska, Karola Zielińska.

Pasewicz to, od ponad 20 lat, jeden z najbardziej muzycznych poetów współczesnej polszczyzny, a „Darkslide” - witalny miks trenów na śmierć ojca i erotyków do skejtów - dowodzi tego po raz kolejny. Pasewicz to poeta bezbrzeżnie religijny, niemal zawsze odwołujący się do horyzontu wyobrażeń tantrycznego buddyzmu - bóstw, potworów i fantastycznych krain jako alegorii stanów psychicznych; niejasnego podejścia do cielesnych żądz; świadomości wielu planów jednej (choć nie do końca istniejącej) rzeczywistości; stojący w głębokiej opozycji do teistycznych/dualistycznych metod i praktyk. Pasewicz to także ktoś zawsze inny, wyobcowany, naznaczony oraz dotknięty głęboko przez pierwszą z buddyjskich czterech szlachetnych prawd (tę o udręce, cierpieniu), salwujący się wobec niej asocjacyjnymi, akrobacyjnymi susami w wierszach, które nie tylko kontemplują stream fenomenów, ale i desperacko dociekać starają się tajemnic, na które wskazuje język, jakby te jednak istniały. Obsesją, która nawiedza „Darsklide” jest fenomen: kości. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.

Gorycz wpisana jest w dykcję podmiotek lirycznych wierszy Marty Podgórnik i nie sposób wyobrazić sobie tej poezji w innym z odcieni ironii. Przesączony nią tom „Erwin i Fatum” przynosi 28 nowych utworów zbudowanych wokół centralnych dla śląskiej poetki tematów: miłości, literatury i śmierci. Sus ku wyobrażeniu, o jakiej książce mowa, blokuje jednak otwierające ją motto z La Telliera wymierzone w pewność i otwierające lekturę na modus zwątpienia, choćby po to, by nie wpaść w lekturowy kanał – „banał o mnogości znaczeń”. Przekraczając go, lepiej dostrzec uchwyconą przez poetkę mnogość trybów mówienia, precyzję kalibracji autotematycznych i środowiskowych passusów, frapującą nieprzystawalność ram i postaw społecznych, która, jak się zdaje, uruchamia ostrza poszczególnych wierszy: raz to ku pracy detalu, innym razem – symbolu, najczęściej – gdzieś pomiędzy. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.

Tom nominowany do Nagrody Nike 2021