Pieśń dla Łemka to głos jego duszy i nierozerwalna część jego życia. Do niej Łemko wplata wszystkie swoje doświadczenia, marzenia i nadzieje – pisze Bolesław Bawolak, oddając w ręce Czytelników trzecią publikację poświęconą niematerialnej spuściźnie łemkowskiej z terenu wsi Świątkowa Wielka. Śpiewnik zawiera ponad 250 utworów wraz z zapisami nutowymi. Utwory te w dużej mierze znajdują się w kanonie kultury ludowej, ale autor świadomie wybrał do zbioru mniej znane piosenki. Ojciec Bolesława, Wasyl, część tekstów zasłyszał od swojego ojca Michała i dziadka Faustyna, następnie zapisał w zeszytach i przekazał synowi. Większość utworów pochodzi z repertuaru kapeli Bawolaky, w której grał Bolesław Bawolak wraz z ojcem i bratem, oraz innych zespołów, w których grywali przodkowie autora. Zespoły te, o różnym składzie, dysponowały bogatym repertuarem pieśni łemkowskich i zabawiały biesiadników podczas wesel i zabaw tanecznych w okolicy. Pomiędzy kapelami łemkowskimi istniała rywalizacja – wspomina Bawolak. – Każda kapela chciała zagrać jak najpiękniej i najlepiej piosenki, których nie znały inne kapele. Jedną z możliwości zdobycia nowych pieśni była wymiana „coś za coś” pomiędzy kapelami. Wszystkie zamieszczone w książce utwory zostały zapisane zarówno w języku polskim, jak i łemkowskim wraz z transkrypcją fonetyczną. To już trzecia książka Bolesława Bawolaka poświęcona rodzinnej wsi po Łemkowskim weselu w Świątkowej Wielkiej oraz Łemkowskich powiedzeniach i przysłowiach ze Świątkowej Wielkiej i okolic. Dzięki imponującemu materiałowi źródłowemu, zebranemu w każdej z tych publikacji, autor udowadnia, że jest nie tylko oddanym i pieczołowitym archiwistą swojej wsi, lecz także jej żywą pamięcią, która o historii tego miejsca ma jeszcze wiele do opowiedzenia. Wszystkie publikacje autorstwa Bolesława Bawolaka zostały wydane nakładem Wydawnictwa Żyznowski, które od 18 lat zajmuje się tematyką regionalną. [od KulturaLudowa.pl]

Przysłowia, które złożyły się na ten monumentalny zbiór, określam jako przysłowia „od Bawolaka”. Nawet jeśli Autor w przeważającej większości ich nie wymyślił i nie on je wypowiedział po raz pierwszy, to przez całe świadome życie zbierał je od starszych świątkowian, głównie żyjących w Ukrainie, wychwytywał w rozmowach, w różnych sytuacjach i nastrojach. Na gorąco tylko je zapamiętywał, żeby nie płoszyć rozmówców (kto wie, może zdradzą jeszcze inne powiedzenie w czasie tej samej rozmowy?), i dopiero później, możliwie szybko i żmudnie, spisywał je, a co spisał - zachował, nie zagubił, nie zaprzepaścił. Niektóre powiedzenia nieco doszlifował, na przykład nadał im rym, słowem - „doprzysłowił”. Zrobił to przynajmniej 7 tysięcy razy, jako że właśnie blisko tyle zdań stanowi podstawę naszego opracowania. Zajęła mu ta praca około pięćdziesięciu lat. /Powyższy opis pochodzi od wydawcy/.